De laatste fysieke verhuizing (22-03)
Vorig weekend werd het mij steeds duidelijker dat mijn conditie zo hard verminderde dat in Katwijk blijven geen optie meer was. Zelfs niet met alle aanbod van hulp t.a.v. boodschappen e.d. Ik zag overal als een berg tegenop en 10 meter lopen was een opgave. Tijd voor handelen.
Op maandagochtend belde ik eerst met het AVL voor een
permanente drain. Natuurlijk met 1000 excuses omdat ik het medisch apparaat
extra belastte nu iedereen zo druk is i.v.m. corona, maar tegelijkertijd het
begrip krijgend dat dit los van elkaar staat. Mijn eigen arts was er die dag
niet, maar Marjo, de verpleegkundige regelde een plekje voor me. Op dinsdag kon
ik al terecht, mooi vlot. De volgende stap was het hospice bellen dat mijn
conditie zo hard achteruit gegaan was, temeer daar ik met die permanente drain
hulp nodig heb. Stap drie was overleg met mijn nicht in verband met de
begeleiding naar AVL; ik kon immers geen 10 meter meer fatsoenlijk lopen.
Een kamer vrij
Al heel snel konden we opschalen. Het hospice belde dat er een kamer vrij
was en dat ik donderdag al terecht zou kunnen. Daardoor kwam alles in een
enorme stroomversnelling en moesten we dus ook nog de hele fysieke verhuizing
opstarten.
Afscheid van Katwijk
Gelukkig had ik in de achterliggende periode al lijstjes gemaakt wat te
doen met mijn spullen. Wie krijgt wat en waar moet de rest heen. Dat maakte dat
we een leidraad hadden; hoewel het toch nog een hele klus bleek om alles te
organiseren. Dankzij lieve helpende handen hoefde ik alleen vanaf mijn bed of
mijn bank vragen te beantwoorden m.b.v. spullen en kleding. Nadat het plan rond
was, dozen ingepakt stonden, en van vrijwel alles duidelijk was waar het naar
toe moest, konden we op donderdag rond 13:45 uur definitief uit Katwijk
wegrijden. Een bijzonder emotioneel moment. Geen knuffels voor de
achterblijvers, vanwege corona, dus enkel een elleboog en wuivende handen en
dikke, dikke tranen. Twee prachtige jaren, waarin ik veel nieuwe vrienden mocht
maken, en fantastische zomers mocht beleven, zó af te sluiten, valt niet mee.
Welkom in Apeldoorn
De aankomst in Apeldoorn was hartverwarmend. Niet lang nadat wij
gearriveerd waren, was ook de aanhanger met de rest van de spullen er al.
Binnen afzienbare tijd stond er van alles in mijn kamer en konden we de boel een
beetje gaan inrichten. En juist die paar persoonlijke spulletjes maakte de
kamer meteen een thuis.
Hoe gaat het nu met
mij?
Dankzij de permanente drain is de benauwdheid hanteerbaar en kan ik zelf
vocht aftappen als ik denk dat dit helpt. Sinds het plaatsen van de drain
afgelopen dinsdag hebben we totaal 1,7 liter afgetapt. De benauwdheid die
blijft bij inspanning (ook praten) komt voornamelijk door mijn algehele
conditie. Hoewel ik geen blokkades in mijn lijf constateren kan, ga ik er toch
vanuit dat de foute cellen doorwoekeren sinds 9 januari. Dat betekent dat er
veel energie en veel bloed naar de tumoren gaat. Daardoor moet mijn hart harder
pompen en word ik benauwd.
Medicatie
Vrijdag had ik een intakegesprek met de huisarts hier in Apeldoorn die mij nu
gaat begeleiden. Om beter te kunnen slapen, waardoor ik overdag meer energie
heb, heb ik een slaappilletje gekregen. Ik hoef dan geen zware pijnstillers te
nemen als het niet nodig is. Ook hebben we overlegd dat ik liever diclofenac
slik dan oxycodon, vanwege de bijwerkingen. Diclofenac kan verdere schade
aanbrengen aan het hart, maar we waren het er samen over eens, dat ik me nú
gewoon prettiger moet voelen en dat we in tweede instantie pas gaan kijken, als
dat nodig is, of we de medicatie voor het hart wat moeten bijstellen.
Uit handen geven
Wie mij kent, zal begrijpen dat het ‘uit handen geven’ voor mij misschien
nog wel de grootste hobbel is. Hulpvraag doen voor de simpelste dingen… Maar door
toenemende zwakte van mijn lijf, word ik hiertoe ook min of meer gedwongen. Mijn
geest wil nog wel door, maar mijn lijf raakt op.
Genietmomenten
Dankzij het mooie weer, word ik ’s ochtends wakker met de zon door het
ramen, een keur aan vogelgeluiden en het idee dat ik daar eindeloos van mag
genieten. Want als deze ochtenden al zoveel kleur geven aan de dag, hoe zal
het dan zijn als ik op enig moment mag ontwaken op die nieuwe morgen?!
Door corona zal ook mijn afscheid anders lopen. Maar was ik
niet altijd voorstander van moderne technieken en communicatiemiddelen? De
dingen lopen zoals ze gaan en ik vertrouw er volledig op dat ook mijn
afscheidsdienst in lijn zal liggen met de mens die ik was, passend voor een
ieder die het betreft.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 22-03-2020 14:40