Hoop is leidend (10-10)
Na terugkeer vanuit het warme Kreta, om het laatste puntje van mijn bucketlist in te lossen, mocht ik binnen 14 uur door naar Amsterdam voor mijn 8e kuur paclitaxel. De verpleegkundige zei dat ik nu dus maar een nieuwe bucketlist moest starten, nieuwe doelen moest stellen… dat gaf stof tot nadenken.
Nadat ik vorig jaar afscheid had genomen van mijn geliefde
Griekenland, aangezien de vier seizoenen om waren, kreeg ik er dit jaar
onverwacht toch nog een heel jaar bij. Een jaar om nieuwe doelen te stellen, toch
nog bepaalde wensen te realiseren en meer tijd door te brengen met mijn
dierbaren. In dat jaar mocht ik dingen meemaken waarop ik niet meer had durven
hopen. Als laatste dus afgelopen zondag het lopen van de Samariakloof op Kreta. Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-10-2019 14:24
Samariakloof, een zware
kluif
Terwijl iets verderop een Griekse bruiloft gaande was, probeerden wij voldoende
slaap te pakken ter voorbereiding op een lange en zware dag. Helaas was de
luide muziek via de openstaande deur nog altijd hoorbaar toen de wekker ging.
Om 04:30 werden we door de bus opgehaald om ons naar de noordkant van de
Samariakloof te brengen. Onze rugzakken zaten vol met kleine voedzame hapjes
voor onderweg en we hadden de waterflessen bij de hand om genoeg te kunnen
drinken. Rond 09:00 uur waren we ter plaatse en kon de wandeltocht beginnen.
Eerst 600 meter afdalen op ‘trappen’ bestaand uit grote en kleinere stenen afgezet
met houten balken, tot de bodem van de kloof. Daar was het pad wat meer effen,
maar nog altijd voornamelijk bestaand uit stenen. Advies was om de zwarte
stenen zoveel mogelijk te vermijden, omdat deze door de schoenen van de vele
wandelaars voor ons spekglad waren geworden, hetgeen tot valpartijen zou kunnen
leiden. De tocht begon voorspoedig, maar na 3,5 uur voelde ik me steeds minder
prettig. Ik had al water, verse jus d’orange en isotone drank gedronken, had al
eiwitrijk en suikerrijk voedsel op, maar ik werd steeds misselijker. Een TUI
gids concludeerde dat er toch sprake was van dehydratatie en diende mij een
zakje elektrolyten toe. Ook kreeg ik van andere wandelaars druivensuiker. Ik
kon weer even door. Een half uur later, aangekomen bij Samaria (ongeveer op de
helft van de tocht) kreeg ik nog extra magnesium toegediend en werd mij met
klem verzocht tóch meer te drinken. Ik voelde me gelukkig snel beter en we konden,
nadat ook mijn nicht extra magnesium had gekregen, onze weg vervolgen. De
tweede helft verliep gelukkig vrij probleemloos, al wilden onze spieren niet
meer zo goed en moesten we onszelf echt regelmatig oppeppen om toch vooral door
te zetten. Er was immers geen weg terug en we moesten op tijd binnen zijn om de
boot te halen. We waren gelukkig wel in de gelegenheid om tussendoor nog wat
mooie foto’s te maken, als herinnering voor later. Het was ontzettend afzien en
pijn lijden en het vroeg om een enorme dosis doorzettingsvermogen maar wát een
overwinningsgevoel gaf dat aan het einde van de tocht! Extreem moe, maar
uitermate voldaan kwamen we uiteindelijk om 23:30 weer aan bij ons appartement.
Mission completed!
Nieuwe doelen of
herhaling van zetten?
Als je bucketlist dan voltooid is, wat volgt er dan? Als je geen nieuwe
doelen stelt, dan wordt alle extra tijd feitelijk alleen een herhaling van
zetten; meer van hetzelfde. Ik merk dat ik in een soort impasse zit. Voor mij
ligt een onbekende hoeveelheid tijd waarin ik niet weet wat mij te wachten
staat aan ‘praktische problemen’ nu ik langer leef, terwijl ik vanwege mijn
beperkte levensduur op andere dingen niet meer durf te hopen. Wat rest mij nog?
Wat ligt nog in het verschiet waarnaar ik kan toeleven, die maken dat ik het
gevoel heb dat ik lééf in plaats van dat ik de dagen uitzit tot ik sterf? Ik
merk dat ik de afgelopen 22 maanden vooral heb geteerd op de woorden: ‘ik hoop
dat ik dát nog mag meemaken’, doelend op iets dat zichtbaar was op mijn
horizon, iets om naar toe te leven. En ik merk dus dat voor mij geldt dat hoop
leidend is. Zonder hoop ben ik niets en heb ik niets om voor te leven.
Tussen hoop en vrees
Veel mensen met uitgezaaide kanker leven tussen hoop en vrees, iedere
controle opnieuw. Hoop op goede uitslagen, vrees voor slechte. Bij mij gaat het
een stap verder, omdat ik steeds twee scenario’s heb klaarliggen. Goede
uitslagen: bucketlist afwerken, slechte uitslagen: lopende zaken afronden en
voorbereiden op het onvermijdelijke.
Stabiele ziekte
Gister bleek uit de bloeduitslagen opnieuw dat er sprake is van stabiele
ziekte. De CA 15.3 tumormarker was weer met ruim 40 punten gestegen; maar omdat
ik niet ziek oog, zegt dat niets. Niemand durft te voorspellen hoe lang het
stabiel blijft, al is wel zeker dat het omslagpunt een keer gaat komen. Zodra
ik klachten ervaar komt er een nieuwe scan en een moment van besluitvorming ‘hoe
nu verder’. Als ik tegen die tijd geen nieuwe, zinnige doelen heb gesteld, als
ik dan geen vooruitzichten heb waar ik hoopvol naar uit mag zien, wordt dát
voor mij een lastig moment. Ik heb de komende weken dus pittige stof tot
nadenken.
Wordt vervolgd...