Tussen het reizen door (16-04)
Afgelopen woensdag mochten we uit Mexico terugkeren. Wat was dat een prachtige vakantie, met adembenemende natuur. Wat een verrijking om deze ervaring te mogen meenemen. De cultuur, natuur, temperatuur, avontuur, sportiviteit en mentale rust. Terwijl ons lichaam nog weer aan de omschakeling van tijd moest wennen, had ik controle in het ziekenhuis…. Ook nu weer goede uitslagen, dus dubbel reden tot dankbaarheid!
Afgelopen weekend stond vol met afspraken, deels bedoeld ter ontspanning, deels ter bemoediging en deels omdat ik nog zo graag mijn kennis en ervaring wil overdragen. Zo mocht ik vrijdag weer met onze predikant filosoferen over de dingen des levens, waarbij weer mooie parabolen aan de orde kwamen… gesprekken die tot nadenken stemmen en waarmee ik dan ook wel weer een tijdje voort kan. ’s Middags via Nunspeet naar Harderwijk om een hapje te eten, voor de reis richting Amersfoort ging voor het Monteverdi festival. Dingen ter ontspanning.
Op zaterdag zou ik jeugd begeleiden bij een toernooi in Kampen, maar eerst werd ik ’s ochtends in Voorthuizen verwacht op het nationale jeugdleiderscongres van de dambond. Toen ik in 2008 met dammen in aanraking kwam via zoonlief, en we vanwege zijn talent landelijk informatie moesten zoeken over toernooien, trainingen en wat al niet meer zij, stuitte ik al snel op een aantal verbeterpunten. Deze communiceerde ik, kennelijk met de juiste personen, want niet lang daarna mocht ik meedenken in oplossingen en uiteindelijk kwam ik in 2013 in het hoofdbestuur van de bond terecht. Daarmee volgde ik enigszins in de voetsporen van mijn vader, die zich jarenlang had ingezet in het bestuur van de KNSA, de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie. In 2017 stopte mijn bestuurslidmaatschap vrij abrupt, hetgeen maakte dat ik vrijwel al mijn taken moest overdragen. Hoe jammer vond ik het om kansrijke projecten, die bedoeld waren voor een lange-termijn resultaat, uit handen te moeten geven. Het kwam op het moment dat ik juist besloten had om een studie op te pakken en niet lang nadat ik een beëindigingsovereenkomst met mijn werkgever had getekend. Een bizarre situatie ontstond… Veel van de destijds bedachte plannen zouden tijdens dit jeugdleiderscongres onthuld worden. Vanwege mijn betrokkenheid zou ik een presentatie geven over zichtbaarheid van dam/sportclubs en communicatie ter verbetering van die zichtbaarheid. Ik had mij er ’s ochtends goed op voorbereid, ondanks de drukke dagen en het korte tijdsbestek en stond op ‘scherp’ om mijn verhaal te houden, toen de voorzitter van de Dambond mij ineens verraste door mij naar voren te halen voor een speldje…. Ik mag mij vanaf nu ‘lid van verdienste’ noemen van de Dambond. Een hele eer! Ik heb het dan ook in dankbaarheid aanvaard. Nadat ik mij herpakt had van de verrassing, toch een emotioneel moment, kon ik mijn verhaal afsteken over de kansen voor de clubs die nu nog vaak blijven liggen.
Na afloop van mijn verhaal had ik nog een laatste mededeling…. Een verklaring waarom de voorzitter mij geëmotioneerd had toegesproken als aanleiding voor het speldje…. Ik meldde de jeugdleiders dat dit in principe mijn laatste officiële optreden voor de bond zou zijn, vanwege de terugkeer van mijn ziekte en dat als ze willen dat ik met ze meedenk in oplossingen voor hun club, ze dan niet te lang moeten wachten daarmee, omdat mijn levensverwachting helaas beperkt is. Een mededeling die insloeg als een bom…. Ik wil niet mensen shockeren, maar ik had dit wel zo met de dagvoorzitter afgesproken. Ik wil het mensen graag zelf vertellen, zover dat mogelijk is. Een andere optie was dat de dagvoorzitter het aan het einde van de dag zou hebben medegedeeld. Ik wil graag helpen en kennis overdragen, maar de tijd daarvoor is beperkt. En om alle plannen uit te voeren die wij de afgelopen jaren bedacht hebben en die nu verder concreet zijn vormgegeven, zijn mensen nodig om de plannen uit te voeren. Alleen dan heeft dammen ook toekomst. Een toekomst die ik zelf niet meer ga meemaken. Maar hoe mooi zou het zijn als mijn vier jaar bestuurslidmaatschap uiteindelijk niet zonder uitwerking blijft omdat het gedachtengoed, de basis van een aantal van die plannen, wortelt en tot succes zal leiden. Ik hoop dat mijn presentatie tot actie leidt en dat alle aanwezigen en andere clubs gezamenlijk de schouders eronder willen zetten!
Ik…. Lid van verdienste…. Wat een prachtige erkenning voor inzet van mijn tijd… en tegelijkertijd zijn er zoveel mensen die zich inzetten voor een goede zaak, maar daarin nooit erkend worden… Het wordt zo vaak als vanzelfsprekend gezien. Dus kijk eens om je heen hoeveel mensen zich belangeloos inzetten voor een ander, voor een vereniging of club… en bedank ze eens spontaan voor hun inzet. Je zult zien dat het gewaardeerd wordt!
Zaterdag eindigde mijn dag in Groningen, bij dierbare mensen, om een verjaardag te vieren. Laat op de avond eindigde daar het gesprek in een filosofie over ‘toekomst’, of liever gezegd, het ontbreken ervan. Een soortgelijk gesprek was ik al op vrijdag gestart en de gedachte had mij toch verder bezig gehouden. Want al van jongs af aan ben je bezig besluiten te nemen op basis van verwachtingen naar de toekomst. Je opvoeding is gestoeld op toekomstig gedrag, je opleiding op toekomstige bron van inkomen, vriendschappen veelal voor langere termijn en de basis voor het aangaan van een relatie is vooral dat je met die persoon oud wilt worden. Uiteindelijk maken heel veel mensen hun besluiten op basis van toekomstverwachting.
Nu dat voor mij zo anders ligt ineens merk ik dat het mijn gedrag beïnvloedt… Ik kan immers niets meenemen? Dus souvenirs uit de vakantielanden… wat ik koop geef ik weg of is bedoeld als herinnering voor anderen. Ik heb zelfs moeite met het uitgeven aan geld voor kleding… ik verslijt het immers niet meer. Vreemd he, dat het wegvallen van een toekomst je gedachten zo kan beïnvloeden…. Iets om de komende tijd nog eens even verder over na te denken… interessant.
Zojuist ben ik begonnen aan mijn vijfde kuur. We zijn nu vier maanden na de diagnose ‘uitgezaaide borstkanker, triple negative’. De eerste periode van de statistiek heb ik bereikt. Ik voel me goed, mijn bloedwaarden zijn uitermate goed, ik heb heel veel energie en met mijn Mexicaanse kleurtje zie ik er allesbehalve ziek uit. Ik geniet van iedere dag die mij gegeven is, van mooie mensen om mij heen en van de interessante en uitdagende gedachtewisselingen met bijzondere mensen op mijn pad.
Ik zie uit naar de komende reis met zoonlief, die op 24 april zal starten. Morgen gaan we de reis in detail uitwerken, hopend op een fantastische ervaring en een waardevolle tijd samen. En in de tussentijd geniet ik van het mooie weer hier in Nederland. Want of je nu veel plannen maakt of weinig, of je nu grote toekomstverwachtingen hebt of niet…. Iedere dag is kostbaar! Laten we dat vooral niet vergeten. Geniet dus dagelijks van al het moois om je heen, in dankbaarheid aanvaardend dat ieder moment een bijzonder moment mag zijn.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 16-04-2018 12:27