Alles kost moeite (15-03)
Was ik twee weken geleden nog overtuigd genoeg van mijn goede wil en conditie om de kamer in de hospice af te wimpelen, ondertussen heb ik daar toch een soort van spijt van. Mijn conditie is sindsdien achteruit gehold, ik ben continu benauwd en zie als een berg op tegen de kleinste dingen.
Mijn strijdlust is verdwenen. Mijn vrienden zien het, voelen
het. Het wordt grotendeels veroorzaakt door mijn hard afnemende conditie en de
ras toenemende ongemakken. Kon ik tot voor kort nog zo genieten van een avondje
weg naar de film of pubquizzen; nu denk ik aan die twee trappen die ik na die
tijd ook weer omhoog moet. Het houdt in dat de goede dagen afnemen en de
slechte dagen toenemen. En ik heb altijd gezegd dat dat voor mij het omkeerpunt
zou zijn en dat klopt aardig.
Longpunctie
De grootste problemen heb ik momenteel weer met mijn kortademigheid,
waarschijnlijk als gevolg van vocht bij mijn rechterlong. Hiervoor wil ik
morgenochtend het ziekenhuis bellen. Hopelijk geeft me dat iets meer lucht en
dus ook iets meer moed. Ik ga dan toch maar voor een permanente drain denk ik. Dus
wil ik ook de huisarts contacten om deze snelle afname van mijn conditie te
bespreken en om te kijken wat ik hier aan hulp nodig zal hebben of om toch nog
eens te informeren bij de hospice.
Pijn in rug
Daarnaast word ik gehinderd door de pijn in mijn rug. Want ik heb steeds
vaker onderbroken nachten omdat ik niet gemakkelijk kan liggen. De oxycodon die
ik naast de paracetamol mag slikken biedt soms wel uitkomst, maar afgelopen
nacht kreeg ik juist heel erg last van de bijwerkingen: misselijkheid en
zweten. Ik wist ineens weer waarom ik geen fan ben van morfine, zelfs al is dit
een heel lage dosering.
Corona
De uitbraak van corona is natuurlijk ook qua timing erg ongelukkig. Het
schrapt enkele leuke uitjes in mijn agenda, data om naar uit te zien. Dat
draagt ook niet bij aan mijn mentale gezondheid om de moed te vinden om erop
uit te gaan. Binnen mijn kennissenkring zijn mensen indirect al in contact
geweest met besmette mensen, dus dat maakt me nog eens extra alert. Ook zet het
me aan het denken … het heeft immers ook invloed op uitvaartbijeenkomsten, nu
zelfs kerkdiensten en andere bijeenkomsten van > 100 personen worden
geschrapt of opgesplitst. Moet ik mijn protocol nog aanpassen? Of mag ik ervan
uitgaan dat tegen die tijd het leven hier weer iets meer genormaliseerd is en
dat het corona virus geen invloed zal hebben op mijn uitvaart?
Zwak
Op dit moment voel ik me mentaal en lichamelijk behoorlijk zwak. Doordat
ik niet veel kan, geen puf heb, laat ik de moed toch wel enigszins zakken. Helemaal
als daar, zoals afgelopen week, nog een virusje op mijn ingewanden overheen
komt waardoor je amper kunt eten en dus helemaal geen energie hebt. Tegelijkertijd
besef ik me terdege dat dit deel uitmaakt van het proces van laatste dingen
loslaten; toegeven dat je lijf op raakt en zich klaar maakt voor die laatste
stap in het geheel.
Dankbaarheid
En zelfs in deze zwakte voel ik me dankbaar voor de achterliggende periode;
voor wat ik allemaal mocht meemaken. ’s Ochtends kan ik nog altijd genieten van
die ene zangvogel die dichtbij mijn raam het hoogste lied fluit. En ook de
ochtendzon, die zich steeds vaker laat zien, begint al meer warmte te
verspreiden. Ik kan daar oprecht van genieten!
Wordt vervolgd...
Dit artikel werd gepubliceerd op: 15-03-2020 14:38