Afscheid nemen in stapjes (23/09)
Met het naderende vertrek uit Katwijk ben ik emotioneel wat minder stabiel deze dagen. De tijd is omgevlogen, wat toch behoorlijk beangstigend het uiteindelijke ‘einde’ met rasse schreden laat naderen, ondanks de reservetijd die ik gevoelsmatig heb gekregen en nog krijg. Het voelt echt als ‘afscheid nemen in stapjes’, van mijn gezondheid, van mijn dromen, wensen en lieve mensen….
Afscheid van Katwijk
De laatste week Katwijk is ingegaan. Wat heb ik hier een prachtige zomer
mogen beleven. Wat heb ik hier mooie mensen op bezoek gehad, mooie gesprekken
gevoerd, nieuwe mensen leren kennen, oude bekenden opnieuw en anders leren
kennen… het was goed! Ik sluit deze periode met een beetje weemoed, maar met
een uitermate voldaan gevoel af. Ik laat los wat had gekund, maar niet was en
ik denk in verwondering en dankbaarheid terug op alle mooie momenten.
Voorbereiding op
Lesbos
Aanstaande zaterdag vertrek ik naar Lesbos. De bedoeling is dat ik daar 10
weken lang vrijwilligerswerk ga doen, waarbij het geven van Engelse les aan de
vluchtelingen hopelijk onderdeel zal zijn. Maar ik zal veel breder worden
ingezet dan alleen dat. Ik heb beloofd zelf mijn grenzen aan te geven, omdat
niemand er iets aan heeft, noch de organisatie, noch ikzelf als ik over mijn grenzen
heen ga. Gezien mijn gezondheid en het feit dat ik chemopillen slik, zal het
dus ronduit de voorkeur genieten dat ik vooral veel op kamp Kara Tepe ingezet
ga worden en niet zozeer in kamp Moria, het kamp dat nu zoveel in het nieuws is
vanwege de slechte leefomstandigheden daar. In kamp Kara Tepe heeft Movement on
the Ground zeven projecten, waaronder dus educatie. De vrijwilligers van MotG
werken in principe acht uur per dag, met de nodige pauzes, maar wel verdeeld
over de dag, afhankelijk van de activiteit. Ik weet op dit moment nog niet waar
ik ingezet ga worden. Wél weet ik dat van ons als vrijwilligers een grote mate
van flexibiliteit verwacht wordt, omdat de omstandigheden soms heel snel kunnen
veranderen en je daar wordt ingezet waar het ’t hardst nodig is. Ik zal in
dezen dus moeten afwachten wat er op mijn pad komt. Wellicht dat ik in mijn
volgende blog wat meer kan vertellen over mijn werkzaamheden ter plaatse.
Medische stand van
zaken
Ter voorbereiding op Lesbos had ik afgelopen week een afspraak met mijn
huisarts. Ik vroeg hem mee te denken ten aanzien van mijn voorbereidingen op
medisch gebied. Hij vertelde me o.a. dat ik hinder zou kunnen gaan ondervinden
van de metastasen op mijn lever in de vorm van een vervelend gevoel bij mijn
ribben rechts…. Aha… dat gevoel had ik al ervaren, wist alleen niet wat het was…
mocht het, ondanks mijn hoge pijngrens dus pijn gaan doen, dan kan ik dus aan
de paracetamol. Verder hebben we doorgesproken waarop ik moet letten als
indicatie dat het slechter gaat met mijn vitale functies, nu ik niet onder
controle sta. Ik moet dus vooral mezelf goed in de gaten houden en bellen als
ik ongerust word om bepaalde signalen. Eventueel moet ik dan besluiten om
eerder terug te komen en dan dus ook eerder aan de chemo’s te gaan.
De laatste week in
Katwijk
Deze laatste week in Katwijk staat vooral in het teken van afscheid van de
mensen met wie ik de afgelopen maanden intensief contact heb gehad. Gekscherend
roep ik: “krijgen jullie weer rust”, maar het zal ook soms stil worden zonder
mij, wetend dat ik soms nogal veel aan het woord ben ;-).
Wat een mooie momenten hebben we gedeeld met elkaar. Veel plezier, maar ook
heel diepzinnige gesprekken over mijn proces en wat straks?.... Ik heb
daarnaast nog weer meer mooie mensen mogen leren kennen. Ook heel kostbaar… van
wie ik ook met enige weemoed afscheid neem. De komende week zit ik dan ook ‘vol
geboekt’ op de avonden. Het zal al met al een emotionele week worden, omdat ik
nu eenmaal niet van afscheid nemen houd. Maar het hoort bij mijn proces van
loslaten. Het bereidt mij en hen voor op het onvermijdelijke. Ik ga nu naar
Lesbos, ben dus niet meer fysiek in hun midden, maar ben nog bereikbaar… en zal terugkeren...hoe
anders zal het volgend jaar om deze tijd waarschijnlijk zijn.
Bucketlist en andere
zaken
Het boek is in grote lijnen geschreven. Ik moet hier en daar nog wat
schaven en ik kan de laatste hoofdstukken nu nog niet schrijven, omdat mijn
leven wellicht nog enkele hoofdstukken zal kennen. Maar de basis is er. Tsja en
dan ‘de andere zaken’… hoe confronterend ook, de afgelopen tijd ben ik bezig
geweest met mijn afscheidsdienst, de rouwkaarten, adressenlijsten, foto’s,
muziek…. Wie mij ziet en mijn verhaal niet kent kan zich dit niet voorstellen.
Want nog steeds zie ik er niet ziek uit. Tegelijkertijd weet ik dat het de
komende tijd maar zo kan veranderen. Het leven kan soms heel snel omslaan… dat
heb ik vooral ook gezien aan de situatie van de lieve mensen van wie ik het
appartement in Katwijk heb gehuurd. Toen ik hier kwam hielden we er serieus
rekening mee dat het in de maanden van mijn verblijf slechter met mij zou gaan.
In plaats daarvan ben ik nog behoorlijk vitaal en is mijn huurbaas bezig met
het afscheid nemen van zijn vrouw, die de afgelopen maanden hersenbloeding na
hersenbloeding heeft gekregen en hoogstwaarschijnlijk het leven nog eerder moet
loslaten dan ik.
Leef vandaag!
Deze dagen spreek ik regelmatig met mensen over mijn situatie en het proces
van loslaten, wetend dat mijn einde nadert… Veel mensen hoor ik ook zeggen: “jij
weet het, maar met ons kan het ook zomaar afgelopen zijn. Wij weten het alleen
niet”…. Die woorden uitspreken of ernaar leven is nog wel even een verschil.
Des te mooier is het om van mijn lezers en gesprekspartners te horen dat mijn
woorden, mijn omarmen van het leven, ze inspireert, tot nadenken aanzet en ze
soms serieus doet besluiten om prioriteiten om te draaien. Natuurlijk mogen we
bezig zijn met morgen. Dat moeten we ook wel in onze maatschappij. Maar laat
het nooit ten koste gaan van vandaag. Laat je verleden niet je toekomst
bepalen, en laat je toekomst je niet in de weg staan om vandaag bewust te
leven. Doe alles met mate, behalve genieten van datgene wat je vandaag toe
valt!
Leef je leven met open ogen om mooie dingen te zien en een
open hart om ze te herkennen en te koesteren, opdat je iedere dag in
dankbaarheid kunt afsluiten om al het goeds dat je vandaag mocht beleven.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 23-09-2018 16:39