Mijmeringen op zaterdagochtend (27-07)
‘Stel niet uit tot morgen wat je ook vandaag kunt doen’, is een stelling die ik in het verleden meestal bezigde. Maar deze dagen kan ik me er vaak niet toe zetten. Simpelweg omdat de dagen zich aaneen rijgen en het bij veel dagen een ‘herhaling van zetten’ betreft, nu ik extra tijd heb gekregen.
Het heen en weer geslingerd worden tussen vrees en hoop, het
ene moment vrezend dat het einde zich aandient en het andere moment hopend op
toch nog extra tijd, is een vreemde belevenis. Het laat zich vergelijken met ‘alles
opzij zetten om een deadline te halen’ om dan vervolgens te horen dat de
deadline met enkele maanden tot een jaar verschoven is, waardoor er ruimte
ontstaat voor andere dingen en ook nieuwe ideeën. Net zoals de diagnose ‘ongeneeslijk
ziek’ een oorspronkelijke deadline met jaren naar voren kan halen. Alles komt
in een ander perspectief te staan en je prioriteiten worden telkens behoorlijk
door elkaar geschud. Acceptatie, hoop, berusting, wensen, realiteit en dromen
wisselen zich soms in ijltempo af. Het is dan zaak om vooral niet impulsief te
handelen, maar te blijven reflecteren en steeds de rust en het overzicht te
bewaren. En dat is al bijna een kunst op zich….
Extreme hitte
De afgelopen dagen was iedereen aan het ‘overleven’. De extreme hitte in
Nederland was niet alleen onderwerp van gesprek, maar vrijwel iedereen had er
ook echt last van. Al het andere verdween even naar de achtergrond, want veel
mensen voelden zich écht vervelend, ongemakkelijk en onwel bij deze
temperaturen. Voor de één een reden om, op de toekomst gericht, opnieuw de
noodzaak van de klimaatveranderingen op scherp te stellen, voor veel anderen alleen
een reden om verkoeling aan zee te zoeken, of juist thuis te blijven bij de
airco of ventilator. Ieder had zijn/haar eigen prioriteit.
Betrekkelijkheid van
records
Deze dagen zijn warmterecords verbroken. Ze zullen de statistische geschiedenis
in gaan, met de vraag: ‘waar was jij toen het in Nederland voor het eerst boven
de 40 graden uit kwam’?, zo las ik op Twitter. Ik moest eraan denken dat ook op
deze dagen mensen een ‘slecht nieuws gesprek’ hadden, dat ook op deze dagen
mensen ziek waren van de behandelingen die ze moesten ondergaan en dat er ook
mensen waren die op deze dagen geliefden moesten loslaten. Voor hen was de
hittegolf niet hetgeen ze bezig hield. De extreme warmte was maar bijzaak. Tóch
zullen zij zich over 15 jaar nog herinneren dat het uitgerekend deze dagen zo
warm was, waar veel andere mensen het weer zullen vergeten. Records worden
verbroken en vergeten, levensbepalende zaken blijven voor altijd bij.
Bijzondere ervaring
Waar ik was toen het warmterecord werd verbroken? Woensdag had ik ’s
ochtends chemo. Ik prijs mij uitermate gelukkig dat ik het zo goed verdraag,
dat ik ‘gewoon’ op dezelfde dag een wandelingetje kan maken en zelfs weer een
biertje kan drinken. Wél heb ik die middag (mede vanwege de warmte) een paar
uurtjes extra geslapen. ’s Avonds had ik voldoende energie om op de fiets te
stappen en in Leiden nog een partijtje te dammen, (al verloor ik vanwege
mindere concentratie). De donderdag (warmste dag) bleef ik binnen tot ca. 17:00
waarna ik de stap naar het strand zette voor een picknick aan de waterlijn.
Dankzij de mogelijkheid om regelmatig in zee te kunnen afkoelen, was het goed vol
te houden. Want het bleef warm; ook toen de zon onderging en het donker werd. Onder
de sterrenhemel, op onze strandbedjes aan de waterkant, met om ons heen nog
heel veel mensen, genoten wij van deze bijzondere ervaring. Het was heel
verleidelijk om op het strand te blijven, desnoods de hele nacht, gewoon als
bucketlist dingetje: ‘slapen op het strand’. Toen ik echter twee uur later
thuis het raam dicht moest doen vanwege de harde wind, die gedraaid was en van
het strand een ware zandverstuiving maakte, was ik blij met mijn besluit om
toch thuis te slapen.
Geen grote doelen
(meer)
Genietend van het uitzicht op zee, breng ik mijn dagen door. Soms dient
zich onverwacht bezoek aan, met wie ik dan mijn fraaie uitzicht en wat tijd mag
delen. Soms zoek ik zelf gezelschap op, door een strandwandeling te eindigen
met een drankje op een terras. Maar verder kabbelen de weken voort met vaste
agendapunten. Ja, ik moet mijn boek nog finetunen en ik heb nog diverse boeken
die ik wil lezen. Ook wil ik nog heel graag de Samariakloof op Kreta lopen,
hetgeen dankzij de chemo wellicht ook nog gaat gebeuren. Maar de drang die ik
vorig jaar heel sterk had om ‘nog verschil te maken’ is verdwenen. Het gaat
immers niet om mij als individu.
Samen komen we alleen
verder
Ik ben, net als wij allemaal, slechts een klein radertje in het grotere
geheel. Niemand kan alleen de problemen oplossen. Tien weken op Lesbos helpen
maakte het vluchtelingenprobleem niet kleiner. Eén dag geen vlees eten spaart
geen dierenleven uit. Als individu korter douchen maakt het klimaatprobleem
niet kleiner. Eén strandwandeling alle rotzooi oprapen lost de plasticsoep niet
op. Maar niets doen is feitelijk tegenwerken. Want als een klein radertje blokkeert,
kan de grote machine wél stil komen te staan, zoals een stroomstoring heel
Schiphol plat kan leggen of één weigerende auto een enorme file kan veroorzaken.
We hebben allemaal een verantwoordelijkheid als deel van het grotere geheel. Immers;
één bij maakt geen honing, één computer vormt geen internet en één soldaat is
geen leger. Dus als iedereen een klein beetje doet, als iedereen binnen
zijn/haar eigen omgeving doet wat mogelijk is, elkaar aanvullend ipv aanvallend,
dan zijn we met ons allen tot grootse dingen in staat.
Levensreis
Mijn rol hier is bijna uitgespeeld. Wacht mij nog een taak? Is dat de reden
dat ik extra tijd krijg? Ik durf het niet te zeggen… mijn trein rijdt nog even
verder, in afwachting van wie nog instapt, van wiens gezelschap en wijsheid ik
nog mag genieten, tot ook ik op mijn eindstation kom… tot ik thuis mag komen.
Tot die tijd…. Wordt vervolgd….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 27-07-2019 13:59