Alweer een week voorbij (29/10)
Gister ben ik verhuisd naar een ander appartement; goedkoper, dichter bij de stad maar bovenal omdat ik hier door een samenloop van gebeurtenissen terecht gekomen ben. De vrijwilligers komen en gaan net als de enorme hoeveelheid spullen die door onze handen gaat op weg naar een nieuwe bestemming.
Vrijwilligers
Vorige week zouden we de hulp krijgen van 1,5 persoon, zo was ons gezegd.
In plaats daarvan echter stonden ineens vier nieuwe namen op ons weekrooster,
waaronder twee mannennamen. De een bleek een dertiger uit London, de ander een
77-jarige uit Amsterdam. Deze laatste heeft in zijn leven zoveel in het
buitenland gewerkt onder de meest grillige omstandigheden dat zijn kennis op
het gebied van buitenlandse betrekkingen, oorlogsconflicten en wat al niet meer
zij groot en interessant genoeg is om er een boek over te schrijven. Hij kwam
om vertaalwerk te doen Frans/Engels, echter ook hij moest concluderen dat dit
toch niet helemaal matcht met zijn
weekschema. Ergens zit er dus een communicatieprobleem tussen de vrijwilligers
in Nederland die de Social Media beheren en de realiteit op Lesbos. Ook tot
frustratie van onze lokale coördinatoren. Zaterdag zijn weer twee vrijwilligers
vertrokken en tot mijn grote vreugde verschenen gisteravond ineens vijf nieuwe
namen op het schema. Veel extra handen dus om te helpen in de warehouse (kleding- en schoenenopslag).
Mijn taken
Ik krijg steeds meer complimenten over ‘mijn’ denkwijze en aanpak in
warehouse. Het grootste compliment kreeg ik vanmiddag, toen Adil met een
Amerikaanse database/app bouwer kwam, die mij de hemd van het lijf vroeg, wilde
dat ik meedacht in een eventuele digitale opzet van voorraadbeheer en
concludeerde dat ze mij anders maar moesten klonen om de continuïteit te
waarborgen! Een prachtig compliment natuurlijk. Maar werkelijk, het idee dat ik
ook nog eens mag meewerken aan het digitaliseren van de kledingvoorraden, waarschijnlijk
mede vanwege het feit dat ik via Eye-T gewend ben om te denken in oplossingen
binnen databases én op basis van mijn 4 weken ervaring hier nu, is een grotere
invloed dan ik ooit had durven hopen!! Het maakt nóg meer duidelijk waarom het
goed voelt om hier te zijn; waarom het vanaf het begin voelde alsof ik hier
moest zijn en misschien zelfs waarom ik ‘warehouse’ als mijn persoonlijke
project heb willen oppakken. Ik ben
ongelooflijk dankbaar voor de bijzondere wendingen die mijn levensreis ook nu
weer neemt!!
Vrije tijd
De zaterdagavonden worden tegenwoordig ingevuld door een borrel vanwege
iemands afscheid, gevolgd door een ‘avond stappen’ met mijn Deense collegaatje,
die erg van dansen houdt om de stress van de week kwijt te raken. Vaak komen
dan ook andere collega’s erbij, met hun vrienden en vriendinnen. Afgelopen
zaterdag kwam ik daar ook één van mijn nieuwe buurmannen tegen, de broer van de
Engels docent. Zo bouw ik hier ook alweer een aardige kring met bekenden op. Erg
leuk en gezellig allemaal. Gister was ik weer met mijn 65+ collega in een
gehuurde auto het eiland aan het verkennen. Ditmaal reden we langs de oostkust
naar het Noorden. Hierdoor kregen we nog veel meer begrip voor de beslissing
van mensen om de gok te wagen, want op sommige plekken is de afstand tussen
Turkije en Lesbos hemelsbreed minder dan 15 kilometer, zo lijkt het. Vandaag
hoorde ik echter van een Noorse collega die eerder bij de Lifehouse organisatie
werkte, die de eerste opvang van de bootvluchtelingen in het Noorden doen, dat
de mensen allerlei mooie verhalen voorgespiegeld krijgen over luxe zaken en dat
mensen als kapitein worden aangewezen, die nog nooit eerder een boot hebben
bestuurd. Geen wonder dus dat er zoveel bootjes omslaan of op de rotsen terecht
komen, nog afgezien van de veel te grote hoeveelheid mensen op deze kleine
bootjes. Het blijft een trieste situatie, helemaal als ze vervolgens in Moria
terecht komen, waar het allesbehalve luxe is… Een grotere deceptie kun je je
bijna niet voorstellen.
Kinderjassen uit
Nederland
Zaterdagavond kreeg ik bezoek uit Nederland. Dat wil zeggen:
vrijwilligsters van Eurorelief (werkzaam in Moria) kwamen met een kofferbak vol
prachtige kinderjassen, gewassen, met werkende ritsen aan de gate van Kara
Tepe. Zij hadden de jassen in Apeldoorn en omgeving verzameld na een oproep van
mij op Facebook. Via, via was ik al op voorhand met één van hen in contact.
Dankzij deze Nederlandse vrijwilligsters konden we vandaag op één na alle jeugd
van de jassenlijst nu voorzien van een degelijke winterjas en hebben we voor de
kleinere kinderen de komende week nog voldoende om weg te geven. Dat geeft een
geweldig gevoel!!!! Alleen de mannenjassen, small en medium (maar wel met lange
mouwen) blijft een probleem. Maar hopelijk kom daar binnenkort ook een
oplossing voor in de vorm van een zending of een donatie waardoor we jassen
kunnen kopen hier lokaal.
Extra geld om te
doneren
Doordat ik minder geld uitgeef dan voorzien en had gebudgetteerd volgens de
norm van Movement én omdat ik nu ook nog eens in een goedkoper appartement ben
gaan wonen, was ik in de gelegenheid om dit weekend een extra bedrag te doneren
met bestemming schoenen en ritsen. Daardoor kunnen we hopelijk weer wat
schoenen in de ‘moeilijke mannenmaten’ kopen waardoor de schoenenlijst wordt
opgelost. Daarnaast hebben we een behoorlijk aantal prachtige jassen liggen,
waarvan helaas de rits stuk is. Op Kara Tepe zit de organisatie Caritas, die een
naaiatelier heeft waar vrouwelijke bewoners kleding (leren) naaien van goede
materialen. We hebben ze twee weken geleden voorzien van een aantal dozen XXL fleecetruien,
waar we heel veel van hebben maar vrijwel niets van uitgeven, opdat zij er weer
kleding van kunnen maken. Het idee is om de juiste ritsen voor de jassen te
kopen en te vragen of zij deze in de jassen willen zetten, waardoor Movement de
jassen weer in de shop kan uitgeven. Op deze manier komt het geld dat ik via
crowdfunding heb opgehaald maar zelf niet nodig heb, ontzettend goed terecht.
Dat geeft een heel fijn gevoel, kan ik je zeggen!
Mijn medische
situatie
Vorige week kwamen we wat handen tekort. Daardoor was ik niet in de
gelegenheid om hulp te vragen bij het verplaatsen van de vele dozen
braadpannen, die ik op donderdag stuk voor stuk had gegraveerd. Het gevolg was
dat ik van vrijdag op zaterdag ’s nachts heel slecht sliep, doordat ik me niet
kon omdraaien vanwege de stijve spieren in mijn rug. Ook had ik kramp in mijn
benen. Ondanks dat ik na de start van kuur 14 al op dinsdag weer van de pijn af
was, zag ik mij daardoor op zaterdag toch genoodzaakt om weer aan de diclofenac
te gaan, al was ibuprofen wellicht beter geweest. Zondag had ik helaas ook nog
een spit-achtige pijn, die vanochtend nog niet over was. Dus als ik gezeten
heb, moet ik eerst staan, het Wilhelmus opzeggen, terwijl ik mijn rug een paar
keer hol en bol maak, vervolgens moet ik met mijn heupen draaien, tot mijn rug
weer wat soepeler aanvoelt waarna ik kan gaan lopen. Doe ik dat niet, dan loop
ik met een kromme rug, dus slechte houding, hetgeen grotere problemen kan gaan
geven. Even een kleine pas op de plaats dus. Maar verder blijf ik mij, en mijn
collegavrijwilligers met mij, verbazen over de hoeveelheid energie die ik soms
tentoonspreid. Vandaag, maar een halve dag werkend, maar wel 5 nieuwe
vrijwilligers inwerkend / aansturend, liep ik op pure adrenaline. Dus toen ik
die appbouwer sprak, was het een stortvloed aan woorden… wie mij kent kan zich
daar waarschijnlijk alles bij voorstellen. Dat werd echter mede veroorzaakt
doordat ik vanmiddag mijn eerste vrije middag had, omdat ik een belangrijk
telefoontje verwachtte uit Nederland ten aanzien van mijn ziekteverloop, om
mijn inkomen veilig te stellen. Gelukkig was de controlerend arts zeer
begripvol. Hij maakte een notitie over mijn ziekteverloop, wenste mij veel
sterkte bij het doen van de dingen die belangrijk voor mij zijn en zei dat het
zou kunnen dat ik nog een keer gebeld zou gaan worden, simpelweg omdat hun
systeem dit dan aangeeft. Ik ben opgelucht te weten dat mijn inkomen niet in
gevaar komt en dat medewerkers van deze instantie op hun manier toch ook met mij begaan zijn.
Aangenaam wonen
Zo, nu ik iedereen weer op de hoogte heb gebracht van mijn wel en wee, ga
ik de stad in. Even wat dingen kopen om het leven in dit appartement nét even
iets aangenamer te maken en wellicht nog even genieten van een terrasje. Na
ruim vier weken lang 6 dagen per week werken, voelt het als ongekende luxe om
vrij te zijn op een dag dat de winkels open zijn…. Even van genieten dus.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 29-10-2018 20:13