Geen dag is hetzelfde (04/10)
Daar zit ik dan met mijn goede gedrag. Vanwege de gezondheidsrisico’s heb ik aangegeven beter niet naar kamp Moria te kunnen gaan en al helemaal niet naar de Olive Grove, waar veel mensen zitten die niet terecht kunnen op Moria. Dat betekent een minder brede inzet dan de andere vrijwilligers, dus feitelijk zou het saaier moeten zijn, maar geen dag is hetzelfde.
Op maandagochtend moesten alle nieuwe vrijwilligers zich om
10:00 uur op Kara Tepe melden. Omdat ik vanaf mijn appartement naar het
busstation zou lopen en nog niet wist welke bus ik zou moeten nemen, was ik
ruim op tijd vertrokken. Bij de halte stond een bus, waar ik braaf bij ging
staan. Deze bus leek echter nogal levenloos, dus zocht ik op mijn vertaal app
op de telefoon de tekst op die op de bus stond. Vanwege mijn interesse in
Grieks, had ik het Griekse toetsenbord al geïnstalleerd… Letterlijk stond er ‘behalve
service’… oftewel, buiten dienst. Toen ik een andere bus zag vertrekken stapte
ik op straat… de chauffeur stopte gelukkig. Het leek een goed besluit, want deze
bus kwam langs Kara Tepe. In minder dan 10 minuten was ik ter plaatse en kon ik
mij melden aan de poort. Ik appte mijn coördinator en werd ingeschreven.
Vervolgens was het even wachten op de anderen. We kregen daarna een rondleiding
en onze ‘werkkleding’ waarna het tijd was voor de lunch. Hoewel we voor de rest
van de dag niet stonden ingeroosterd, bleek al snel dat er zoveel werk lag dat
alle ‘nieuwen’ toch meteen aan het werk gingen in ‘the warehouse’…. Sorteren,
sorteren, sorteren. The warehouse bestaat uit een aantal containers dat
helemaal vol staat met dozen, met allerlei kleding, ongesorteerd. Kinderen,
volwassenen, winter, zomer, grote en kleine maten door elkaar heen. Een aantal
dozen is al gesorteerd, maar een groot aantal ook niet. We zijn gewoon ergens
begonnen. ’s Avonds was community cooking, waarbij vrijwilligers van Movement on
the Ground samen met en voor de bewoners (MotG noemt het kamp liever Campus en
de vluchtelingen residents) koken en eten. Ik had mezelf aangemeld om macaroni
te koken en hielp daarna nog de nieuwe coordinator met pannenkoeken bakken….
Het was een uitermate lange eerste dag, waardoor ik uiteindelijk laat en super
moe mijn appartement binnen rolde. Maar toen moest ik nog wachten op mijn
koffer, die gelukkig om 22:30 uur werd bezorgd. Ik had eindelijk mijn
toiletartikelen, medicijnen en schone bovenkleding.
Dinsdag was het mijn beurt om in de winkel te beginnen. Alle
bewoners krijgen een afspraak voor een volledig pakket kleding. Dat betreft
jassen, schoenen, boven en onderkleding, alles. Bovendien is nu het moment om
de mensen van winterkleding te voorzien, dus ook mutsen, sjaals en
handschoenen. Gezinnen krijgen een uur om door de rekken te gaan en dingen van
hun gading uit te kiezen. Maar hiervoor geldt: ze kunnen alleen kiezen uit dat
wat we hebben… dus als spullen niet tijdig van het magazijn gesorteerd worden
overgebracht naar de winkel, dan is er niet veel te kiezen. Veel van de
bewoners zijn niet al te groot en daar zit meteen een probleem, want veel
kleding uit Nederland bevat toch vooral heel veel L, XL en XXL, waar deze
mensen in verdrinken. Het is soms dus heel erg schipperen tussen de grote
jongensmaten en de kleine mannenmaten, vooral als het aankomt op jassen. De
voorraad in de winkel is ook nog heel veel zomer, echter, er is te weinig tijd
om het ineens allemaal om te ruilen… We komen duidelijk handen tekort.
Na de lunch zou ik weer in het magazijn staan. Door mijn ervaring in de winkel,
wist ik nu waar ik naar moest zoeken. Dus begon ik schoenen te sorteren en in
de diverse dozen zocht ik naarstig naar medium heren jassen en kinderjasjes
voor de winter. Nadat al het werk gedaan was en we alles hadden opgeruimd en
afgesloten nam ik met enkele anderen een taxi naar de stad, gevolgd door een
stukje lopen. Bij thuiskomst bleek mijn leesbril verdwenen…. Mogelijk ergens
onderweg uit mijn tas of buidel gevallen?! Gelukkig had ik een reservebril mee,
dus thuis had ik geen probleem….
Op woensdag zou ik dan eindelijk, na wederom winkel- en
magazijndienst ingezet worden in het Digital Learning Lab (DLL) om een
beginnerscursus computergebruik te geven. Geen Engelse les dus, zoals gehoopt,
maar toch lesgeven. Ik had daarvoor mijn winkeldienst iets ingekort, om nog
even wat te kunnen eten… Die bestelling liep echter iets uit, de kebab was voor
mij iets te gekruid en ik had niet helemaal goed onthouden in welke container
ik precies moest zijn. Gevolg: ik arriveerde om 18:03 bij de juiste container
en toen was iedereen helaas al weg. Omdat het vanaf 20:00 uur bovendien ladies
night zou zijn, waarbij ik geacht werd aanwezig te zijn, besloot ik om even af
te wachten op het uur erna: les voor gevorderden. Ik dacht dat ik dan tenminste
even kon zien wat precies de bedoeling was… Blijkt dat die lessen echt op hoog
niveau zijn: apps maken voor Android, C++, HTML en andere programmeertaal… De
jongens die daar les krijgen zijn de assistenten van de docent voor de
beginnersklassen… Een behoorlijk niveauverschil dus bij wat ze aanbieden.
Toen ik arriveerde bij de locatie voor Ladies Night werd ik meteen fijn
geknuffeld door allemaal enthousiaste kleine meisjes die zich verheugden op een
avondje muziek en dans. Het liefst wil je natuurlijk daaraan toegeven, maar het
beleid is dat ze moeten leren om niet zomaar ‘vreemden’ te knuffelen, aangezien
dat in ‘de wereld buiten het kamp’ niet veilig voor ze is. Dus maak je je los
uit de omhelzing en geef je ze een high five… Een klein meisje bleef echter de
hele tijd mijn hand vasthouden, alsof ik haar laatste strohalm was….. heel
aandoenlijk. Tijdens Ladies Night was het heel bijzonder en zelfs emotioneel om
te zien hoe de moeders, jonge vrouwen, tieners en jonge meisjes binnen deze
veilige muren, onbespied, even weer helemaal onbezorgd zichzelf konden zijn. Ze
genoten zichtbaar van de ongedwongen sfeer. Jong en oud danste met elkaar,
traditioneel en modern, rij- en buikdansen, even alle ellende van hun reden van
verblijf proberend te vergeten. Bijzonder om te mogen meemaken en uitermate
kostbaar.
Vandaag (donderdag) had ik tijdens de lunchpauze afgesproken met twee
Nederlandse vrouwen op het eiland die zich al sinds 2015 actief inzetten voor
hulp aan de vluchtelingen en die via onze kerk ook met geld en goederen worden
ondersteund in hun activiteiten. Het was een warm moment, waarbij heel veel
informatie werd overgedragen. Het uur was eigenlijk te kort. Met de belofte om
voor mijn vertrek weer even bij elkaar te komen om bij te praten en samen te
eten kwam ik terug op Kara Tepe tot de ontdekking dat ik mijn handtasje kwijt
was…. Was deze in de auto blijven liggen, had ik het tijdens de lunch laten
hangen, of had ik het voor vertrek al ergens veilig weg gestopt? Ik wist het
niet meer…. In eerste instantie was ik niet heel bezorgd, want ik had mijn
geld, telefoon en paspoort in mijn buidel... Maar toen bedacht ik me dat mijn
huissleutels in het tasje zaten, evenals pijnmedicatie én belangrijke pasjes
als credit card, extra bankpas en rijbewijs. Na een zoektocht op het kamp en
een app naar de dames, toch maar even melding van gemaakt bij mijn coördinator.
Terwijl ik ging lesgeven aan een ‘women only’ introductieklas, heeft zij in de
plaats van lunch bij vier tentjes nagevraagd of er een tasje was gevonden.
Helaas zonder resultaat… Ik besloot toch om zelf ook nog even te gaan zoeken,
kocht onderweg bij de Lidl nog maar even wat eten (want dat was er die dag
verder bij in geschoten) en liep de 2 km naar het gezellige dorpje. Helaas geen
tasje… Ondertussen bleek in de groepsapp dat enkele van mijn collega’s nog geen
50 meter bij mij vandaan waren…. Ik sloot aan en nadat ik zeker wist dat ik in
mijn appartement zou kunnen omdat de verhuurder met een reservesleutel zou
langs komen, besloot ik met hen mee te eten… Vervolgens kon ik gelukkig meteen
een lift naar Mytilini krijgen, waardoor ik niet hoefde te lopen, taxi hoefde
te bellen of op de bus hoefde te wachten. Het werd ondanks alles toch nog een
heel gezellige avond…. Waardoor maar eens temeer het bewijs geleverd is dat
niet één dag hetzelfde is.
Veilig in het appartement
Ondertussen zit ik weer veilig in mijn appartement, mijn
beloofde blog update te typen. We gaan morgen nog even heel goed op Kara Tepe
zoeken naar mijn tasje en anders ga ik aangifte van vermissing doen bij de
politie…. Zal vast wel goed komen.
Nu, voor iedereen die zich bezorgd om mij maakt:
Aangezien het proces doorgaat en ik sinds vorige week niet meer pijnvrij ben,
is het voor mij heel duidelijk wanneer ik mijn eigen grenzen fysiek overschrijd…
ik krijg dan simpelweg pijn in mijn leverstreek. Dat houdt dus in dat ik slim
moet zijn in het uitvoeren van mijn taken. Ik kan dus niet meer met dozen
sjorren en sjouwen. Dat vraag ik dus aan anderen. Het af- en aanvoeren van
materiaal naar de winkel doe ik in een boodschappenkarretje, ook al is het maar
50 meter… Ik weet dat ik met mijn rechterarm niet meer moet strekken, zeker
niet als ik al druk in de weer geweest ben…. Dus dingen boven mijn hoofd doe ik
met links of ik vraag iemand anders….
Als ik in het magazijn bezig ben heb ik tijd voor pauzes,
die ik dan ook neem. In de winkel ligt dat lastiger, maar daar lever ik fysiek
ook minder inspanning. En met lesgeven hoef ik eigenlijk maar minimaal te doen,
omdat de ‘resident volunteers’ (de vrijwilligers onder de bewoners) feitelijk
alles helemaal zelfstandig draaien. Ik ben alleen namens MotG officieel verantwoordelijk
en zij zijn op papier mijn assistenten… In de praktijk is het echter net
andersom.
Qua eten gaat het wel wat minder. Ik sta om 06:30 op,
ontbijt met Griekse yoghurt en muesli, zoals in Nederland ook en heb vaak wat fruit,
brood en/of mueslireep en icecoffee bij me voor de lunch. Voor het avondeten
haal ik vaak wat bij de Lidl of er is iets anders te regelen. Ik weet dat ik
qua calorieën niet voldoende binnen krijg, maar heb ook écht minder eetlust en
minder trek… maar ik doe mijn best!!
Qua bewegen: door heen en terug vanaf het centrum naar huis
te lopen, kom ik wel aan mijn 10.000 stappen per dag. Daardoor blijf ik in
redelijk goede conditie.
Qua geld: Als er geen gekke dingen gebeuren kom ik ruim uit
met mijn gestelde budget. Het scheelt dat ik alles met OV kan doen, of een taxi
kan delen, ik voornamelijk leef op yoghurt en fruit en een warme maaltijd hier
ook niet al te duur is, op de dagen dat ik geen tijd heb om te koken.
Qua motivatie: het voelt zo ontzettend goed om hier te zijn,
om iets nuttigs te kunnen doen voor mijn medemens in nood!! Zelf heb ik geen
toekomst, maar ik mag een klein beetje bijdragen aan een betere toekomst van
deze mensen… ik ben daarom dubbel dankbaar dat ik deze extra tijd krijg om dit
nog te mogen doen en meemaken…
En zo sluit ik, ook hier, iedere dag positief af in
dankbaarheid.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 04-10-2018 23:40