In één dag vijf kilo lichter (09-05)
De dagen na mijn vorige schrijven had ik steeds meer moeite met eten, drinken en slapen, als gevolg van het vocht in mijn buik. Ik was dan ook enorm opgelucht toen ik op maandag in het AVL werd aangeprikt voor drainage. Een uur later was mij duidelijk waarom ik zoveel last had: maar liefst 5,1 liter vocht had mij dwars gezeten! Weer een bewijs dat het proces in mijn lijf in volle vaart doordendert…
Op zondag maakte ik een foto van mijn buik. Toen ik deze
naar enkele mensen doorstuurde begrepen ze eindelijk wat ik bedoelde met ‘mijn
7-maanden zwangere buik’. De huid stond zo strak gespannen, dat deze glom. Ik
kon ook bijna niets meer en alles kostte enorm veel energie. Toen mijn nicht op
maandag, na de drainage, een nieuwe foto van mijn buik maakte, was deze zó
confronterend, dat we deze niet durfden te delen met anderen. In plaats van een
glad oppervlak, was mijn buik nu eerder een heuvellandschap, waarbij je
duidelijk de klonten uitzaaiingen in mijn buikvlies kon zien zitten. Voor mij
is het al ‘normaal’, zoals de steken in mijn maag ’s ochtends na het eten ‘normaal’
zijn en het feit dat ik twee uur na het opstaan soms alweer zó moe kan zijn dat
ik terug ga naar bed om pas na 14:00 uur de dag écht te laten beginnen.
Overlijden Kinga Bán
Vorige week plaatste ik het lied: “leef met volle teugen” van Elbert en
Kinga. Maandag hoorden we via de media dat ze was overleden. Ik had juist die
ochtend hardop uitgesproken dat ze nog wel eens vóór mij zou kunnen gaan, omdat
ik op de clip ook haar ascitesbuik had waargenomen en ze had de week ervoor op
Facebook iets gepost over ‘een laatste keer muziek maken terwijl je lichaam op
is’. De manier waarop zij met haar ziekte en haar naderende einde omging is
voor mij een enorme inspiratie, maar ook een tocht van herkenning gebleken.
Leven met de dag, niet teveel vooruit kijken, maar ieder moment op juiste
waarde schatten. Tijd doorbrengen met lieve mensen, mooie herinneringen makend,
maar ook beseffen dat de dood onlosmakelijk is verbonden met het leven. Dat
geldt voor iedereen, alleen wij zijn ons ervan bewust dat het niet lang meer
zal duren.
Verrassingen
Iedere dag beleef ik nieuwe verrassingen. Leuke verrassingen, zoals een
stapel kaartjes op de deurmat, toveren een glimlach op mijn gezicht (waarvoor
dank allen!!). Een verrassing echter als een ‘zwabberbeen’ als gevolg van
uitstraling van pijn in mijn rug, is minder prettig…. Het maakt dat ik mijn
lijf niet meer kan vertrouwen. Ik kan er daardoor helaas niet meer van uit gaan
dat ik (lopend) een stad kan bezoeken. Kan ik de afstanden op een luchthaven
nog afleggen? Hoe lang is het nog vertrouwd om alleen te reizen? Hoe lang kan
ik nog de trappen van mijn appartement in Katwijk beklimmen, als mijn benen
niet meer willen?
Voorbereiden op de volgende
fase
A.s. zaterdag is onze jaarlijkse familiedag. Dit jaar was ik weer aan de
beurt om het te organiseren. De keuze is gevallen op Teuge, omdat ik de
tegoedbon voor een gratis vliegles wil incasseren. Aangezien ik vrijdag al in
de regio ben, ga ik dan ook meteen een hospice bezoeken, waar ik hoop te
verblijven als ik uitbehandeld ben. Geen struisvogelpolitiek; niet doen alsof
het moment niet gaat komen… een jaar lang kon ik vrij bewegen dankzij goede
medicatie; maar nu moet ik de realiteit onder ogen zien en deze zaken goed
regelen. Als alles rond is, hoop ik op nog een mooie zomer (of tenminste enkele
mooie maanden) in Katwijk voor ik terugkeer naar de Veluwe; mijn geboortegrond.
Reisplannen
Ja, ik had nog aardig wat reisplannen. Ze gaan voor nu even terug in de
ijskast. Mocht de chemo aanslaan waardoor ik nog enkele goede maanden tegemoet
mag zien, dan komen ze mogelijk nog weer op mijn wensenlijst te staan. Zo niet,
dan zij dat zo. Ik heb gelukkig in mijn leven al mooie plekken bezocht,
prachtige dingen gezien en beleefd, ben daarin dus niets tekort gekomen. Toch
hoop ik stiekem op nog een of twee mooie reizen alvorens ik de laatste reis ga
maken… De tijd zal het leren.
Met een soort innerlijke berusting ga ik het weekend in en volgende
week woensdag het gesprek met de arts tegemoet. Voor mijn gevoel zal zij niets
anders kunnen zeggen dan ik al weet, tenzij het proces zo hard is
voortgeschreden dat chemo zinloos zal zijn. Maar daar ga ik vooralsnog nog even
niet van uit. Vrijwel meteen na de check in het AVL zal ik als één van de
vrijwilligers aanschuiven op het kantoor van KWF, in verband met de TV actie ‘Nederland
staat op tegen kanker’. De volgende update zal daardoor mogelijk een dag later
zijn dan jullie van mij gewend zijn.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 09-05-2019 14:23