De klok tikt door (23-08)
Met een tijdbom in je lijf genieten van wat vandaag te bieden heeft, geeft een gemoedstoestand die voor anderen niet te bevatten is. Alles in de toekomst onder voorbehoud, hopend dat de tijd je gegeven wordt. Niets meer verlangend, want verlangen is uitkijken naar dingen die je uitstelt en uitstel is een luxe die je je niet kunt veroorloven… want de klok tikt door.
Als ik uit mijn raam kijk dan zie ik vele mensen, jonge
gezinnen, genieten van de zon, de zee, het strand. Ouders helpen de jonge
kinderen een zandkasteel te bouwen, jongelui spelen met de golven al dan niet
op een surfplank of luchtbed. Jonge mensen die zich doorgaans niet bewust zijn van
de vergankelijkheid van het leven, maar gewoon, genieten van wat die dag te
bieden heeft. Deze vakantie is vaak al maanden tevoren gepland en mogelijk
hebben de jonge ouders deze week al tegen elkaar uitgesproken waar ze volgend
jaar op vakantie naar toe zullen gaan. Wie jong is, is immers bijna altijd
bezig met morgen, volgende week, volgend jaar. Tegen de avond komen de lokale ouderen
hun huizen uit om, lopend door de duinen, te genieten van de rust en de
avondzon. Velen van hen lopen met hulpmiddelen en genieten op een dag zonder al
te veel wind, van hun zo geliefde zee en duinen. Zij kijken veelal niet meer
naar morgen, maar nemen de dagen zoals ze komen en buiten deze nazomerse dagen
uit.
Leven met een tijdbom
Ik plaats mezelf ergens tussen hen in. Er zijn dagen dat ik hoopvol ben
over de werking van de chemo en dingen in mijn agenda plaats die wat verder weg
liggen. Andere dagen ben ik me extreem bewust van de explosieve kracht van triple
negative kanker in mijn lijf en weet ik dat ieder moment het kantelpunt zich
kan aandienen. Op zo’n moment voelen de afspraken in mijn agenda bijna als ‘struisvogelpolitiek’
en vraag ik me af of de nuchterheid die ik in gesprekken vaak weet op te
brengen feitelijk niet geforceerd is. Want op zo’n moment, alleen met mijn
gedachten, kan ik overvallen worden door intens verdriet om het gebrek aan een
toekomst, het plannen maken, de hoop op een gelukkige oude dag…. Gewoon, het
dromen, wat ieder mens wel eens doet. Ja, nu ik het zo bedenk is het leven met
een tijdbom vergelijkbaar met een leven zonder dromen.
Geen dromen meer
Leven in de realiteit betekent voor mij dus geen dromen meer. Alsof mijn
leven een snelkookpan is, terwijl ik qua gevoel een slow cooker ben. Ik heb
mijn leven lang beslissingen lang overdacht, vaak uitgesteld, maar ik word nu
gedwongen steeds sneller te schakelen en te beslissen. Iedere beslissing lijkt bovendien
cruciaal en de te nemen beslissingen volgen elkaar steeds sneller op. Een
onzichtbare vijand is mij steeds te slim af en neemt in kracht toe naarmate de
tijd verstrijkt… het is een nachtmerrie.
Een jaar verder
Vorig jaar om deze tijd zette ik eerste stappen om te gaan helpen op
Lesbos. Wie had gedacht dat ik dat niet alleen zou kunnen volbrengen, maar er zelfs
nog een heel jaar bij zou krijgen? Ik zeker niet! Het maakt ook dat mensen om
mij heen mij niet meer helemaal serieus lijken te nemen als ik suggereer dat er
geen ‘volgend jaar’ komt voor mij. Ik zei dat vorig jaar immers ook… Het zijn
vooral de mensen die mij nóg meer tijd gunnen en, net als ik, hopen dat het
inderdaad een nachtmerrie blijkt te zijn, waaruit we kunnen ontwaken. Dus soms
ga ik erin mee en zeg ik met een glimlach en knipoog: ‘nou, volgend jaar weer?’
Komende woensdag zit ik weer voor mijn oncoloog, voor de uitslag van de CT-scan
en om het vervolg te bespreken. Hoe lang tikt deze klok nog door?
Wordt vervolgd...
Dit artikel werd gepubliceerd op: 23-08-2019 12:31