Zoveel gedachten… (09/10)
Het is midden in de nacht, of vroeg in de ochtend, zo je wilt. Ik ben wakker geworden en kan niet meer slapen… Zoveel gedachten. Ik ben mijn tweede week op Lesbos ingegaan. Het meeste van het programma heb ik nu al eens meegemaakt. De eerste indruk is daarmee voltooid; tijd om even in mezelf te kijken, om alles te verwerken.
Zaterdagavond was ik de stad in gegaan om iets te eten en ik
had daarna afgesproken met één van de vertrekkende vrijwilligers. Ik had juist
een plekje bemachtigd op een overdekt terras met live muziek, eten besteld,
toen de eigenaar mij verzocht plaats te maken voor een groep. Ik zat immers in
mijn eentje aan een tafel van acht… Een beetje overrompeld, maar toch met
begrip voor het feit dat hij graag geld wil verdienen vertrok ik weer, om tot
de ontdekking te komen dat alle terrassen vol zaten. Het was ook een mooie
nazomeravond! Uiteindelijk een plekje gevonden bij de ‘afhaalgriek’, waar ik
voor 2,60 een Pita gyros bestelde, die ik niet eens op kreeg! Daarna liep ik
door de kleinere straatjes, waar ik een klein gezellig kroegje vond, waarvan ik
de locatie naar deze jongen stuurde, een student die zijn afstudeerscriptie
schrijft over de vluchtelingenproblematiek… Na zo’n lange en intensieve week
was het niet zo gek dat ik het na twee drankjes verder liet afweten en
huiswaarts keerde.
Even rust
Zondag was een dag om bij te komen. Omdat ik doorgaans aan vijf uur slaap
per nacht genoeg heb, werd ik ook nu vroeg wakker. Tot mijn verbazing echter, sliep
ik daarna nog eens bijna vijf uur door! Kennelijk heeft mijn lijf toch wat
extra hersteltijd nodig. Hoopvol zette ik de schakelaar voor warm water open om
het bad te vullen, terwijl het pannetje water op de inductiekookplaat mijn
dagelijkse kopje oploskoffie voorbereidde…. Het badwater werd echter helaas
niet warmer dan de temperatuur van het plaatselijke zeewater. Ook de
keukenkraan hield stoïcijns dezelfde temperatuur. Echter, tot mijn grote
vreugde, had de wastafel in de badkamer nu wel goed heet water. Dus vulde ik
met de enige aanwezige kookpan, het badwater aan met het warme water van de
wastafel. Het opgespaarde wasgoed van de hele week ging de wasmachine in en de
zon op het balkon achter, waar ik een prachtig uitzicht heb op de berg met veel
groen, maakte dat het ’s avonds allemaal weer fris in de kast lag. Een relaxte
dag om een beetje aan te klungelen. Gelukkig had ik weer internet, na twee
dagen zonder…. dus ook via Netflix een filmpje kijken behoorde weer tot de
mogelijkheden.
Wat te doen op de
komende zondagen?
’s Avonds bij de officiële afscheidsborrel van twee vrijwilligers vernam ik
dat bijna iedereen Lesbos met de auto had verkend, naar het Noorden naar ‘de
graveyard’, de plek waar alle zwemvesten van de vluchtelingen zijn verzameld,
anderen hadden in zee gezwommen…. Ik besefte dat het voor mij lastig zou worden
om wat meer van Lesbos te zien, nu ik mijn rijbewijs niet heb, omdat deze in
mijn verdwenen handtas zat. Gelukkig is één van de andere, wat oudere
vrijwilligers, hier in totaal acht weken. Zij wil de komende weken ook steeds
een stukje Lesbos bekijken. We hebben afgesproken dit samen te gaan doen. Zij
huurt een auto en ik betaal mee…. Zwemspullen achterin en maar eens kijken of
we in de spaarzame vrije tijd ook nog wat andere indrukken van dit prachtige
Griekse eiland kunnen krijgen, al gaan we natuurlijk toch ook het winterseizoen
in en is de verwachting dat het in ieder geval het komende weekend flink gaat
waaien, wat de gevoelstemperatuur wat zal laten zakken. Daarnaast heb ik één
van de vrijwilligers van een andere organisatie gesproken die doorgaans op
zondagochtend een Evangelische kerk bezoekt… Zij is nu even een paar weken
elders, maar na haar terugkomst hebben we afgesproken om eens samen te gaan.
Nieuwe vrijwilligers,
nieuwe dynamiek
Met een continu wisselende samenstelling van de groep vrijwilligers,
ontstaat dus ook een continue wisseling van dynamiek. De afgelopen maanden ben
ik heel erg gewend geraakt aan de aanwezigheid van ‘gelijkgestemden’, bij wie ik
100% mezelf kon zijn. Door de samenstelling van de groep moet ik nu echter weer
alerter worden op wat ik zeg in welk gezelschap, omdat mensen soms vanuit hun
eigen achtergrond dingen anders uitleggen dan ik ze bedoel. Ik wil mijn energie
niet ‘verspillen’ aan onderlinge discussies of negativiteit als gevolg daarvan.
Maar het vermijden van deze mensen, wat ik de afgelopen maanden vaak deed, gaat
niet in dit beperkte gezelschap. Dus moet ik daarin een modus zien te vinden.
Vreemde, drukke week
Nu ik behoorlijk routine in de taken begin te krijgen, heb ik meer
overzicht en dus rust waardoor ik minder spanning in mijn lijf heb. Gister kon
ik daardoor de hele dag zonder pijnstilling en vrijwel zonder pijn doorkomen.
Mijn coördinator had mij bovendien vrij geroosterd voor de middag, om aangifte
van vermissing van mijn tasje te kunnen doen op het politiebureau. Het
resultaat was dat ik extreem veel had gelopen (15 km) en om 21:00 uur met
stijve spieren het appartement binnen rolde. Dat verklaart waarschijnlijk
meteen waarom ik nu zo vroeg wakker ben.
De komende week staat alles in het teken van het omwisselen van de inhoud van
de magazijnen. Al het zomergoed wordt woensdag en donderdag verplaatst naar een
externe opslag, waar vandaan weer wintergoed naar Kara Tepe komt. Dat betekent
dat we die dagen allemaal even meer verantwoordelijkheid krijgen voor de
continuïteit van de werkzaamheden, omdat de coördinatoren minder fysiek
aanwezig zijn. Het is goed om die grote verhuizing deze week te kunnen afronden,
want dit is meteen de laatste week van de coördinator van de shop en warehouse.
Ik hoop in mijn volgende post te kunnen melden dat alles goed verlopen is.
Geen Engelse les?!
Vorige week kreeg ik wel even een grote teleurstelling te verwerken toen
duidelijk werd dat Movement on the Ground, in tegenstelling tot hun website,
oproepen en communicatie vooraf, geen programma heeft voor Engelse les. Er
wordt in de Olive Grove (deel van Moria) wel les gegeven en er zijn andere
organisaties die de kinderen in Moria Engelse les geven, maar op Kara Tepe
heeft MotG hiervoor geen bevoegdheid. Ik heb mijn teleurstelling in de
vrijdagavond ‘sharing circle’ aangegeven en inmiddels teruggekoppeld gekregen
dat mijn coördinatoren dit ook binnen de organisatie verder hebben
gecommuniceerd, omdat op Social Media nog altijd oproepen worden geplaatst. Hoe
ik hiermee omga? Eigenlijk hetzelfde als toen ik de opleiding was gestart en
vervolgens te horen kreeg ziek te zijn… Soms komen dingen op je pad om je een
richting uit te sturen, zonder dat je het doel bereikt waarvoor je denkt die
weg op te gaan…. Mijn wens om Engelse les te geven bracht mij bij MotG, bracht
mij in Kara Tepe, binnen dit team. Ik heb, ook zonder dat ik les geef, heel
sterk het gevoel hier te moeten zijn, mensen te helpen en zinvol bezig te zijn.
Zou ik hier nu zijn als ze geen docenten Engels hadden gezocht? Waarschijnlijk
niet! Dus heb ik voor mezelf de knop omgezet en geaccepteerd dat de
omstandigheden mij hier gebracht hebben en dat ik dus kennelijk een ander doel
dien dan ik zelf vooraf had bedacht…. Wel weet ik dat een andere organisatie om
docenten zit te springen. Dit betreft echter les aan kinderen uit Moria. Ik zal
mogelijk deze week contact hebben met een persoon binnen die organisatie om de
risico’s voor mijn gezondheid te kunnen inschatten, mocht ik hier aan de slag
kunnen.
Iedere dag een nieuwe
glimlach
Voor mensen die uit Moria worden overgeplaatst naar Kara Tepe, is het hier een
verademing; een rustpunt. Dingen zijn goed georganiseerd en mensen komen
letterlijk ‘op adem’ na alle stress van de oorlog, onderdrukking, het vluchten,
opeen gestapeld zitten in Moria, het eerste opvangkamp. De mensen komen vaak de
shop nog binnen met die houding, dat ze moeten vechten voor hun rechten en het
onderste uit de kan willen. Ik vind het dan soms lastig om ze de beperkingen op
te leggen wat betreft de kleding die ze mogen uitzoeken, maar kan het uitleggen
door te zeggen dat we 250 gezinnen continu moeten bedienen en dat we dat wat we
krijgen eerlijk moeten (ver)delen. Dat vertel ik met een vriendelijke glimlach
en een gebaar van ‘sorry, dit zijn de regels’. Het is dan extra mooi om ze
uiteindelijk met een veel meer relaxte houding en een dankbare glimlach om hun
mond met een vuilniszak vol kleding weer te zien vertrekken… En dan bedenk ik
me meteen: wat hebben we het in Nederland toch goed! En wat oordelen we
gemakkelijk over ‘Ali Baba’ (het stelen van spullen) en het soms agressieve
gedrag van ‘mensen in nood’… Het is overlevingsdrang die de mensen zo laat
handelen...
Wat zou jij doen als jij in hun (afgetrapte, 2e hands en soms kapotte) schoenen stond?
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 09-10-2018 06:19