De boodschap begint te landen (06-01)
Afgelopen vrijdag was ik bij mijn huisarts om de hechting van de biopt te verwijderen. Omdat we elkaar sinds die doorverwijzing naar de oncoloog niet meer hadden gesproken, ondanks diverse pogingen van zijn kant, had de assistente er meteen maar een dubbel consult van gemaakt. Want de huisarts gaat nu ook een andere rol vervullen. Als het ziekenhuis straks uit beeld raakt / uitbehandeld is, is het de huisarts die immers de laatste medische begeleiding doet….
Inmiddels ben ik zo thuis in de medische termen van mijn ziekte, dat als iemand met een medische achtergrond naar mijn situatie vraagt, ik met droge ogen een vrij gedetailleerde situatieschets kan maken. Alsof ik zelf een medisch persoon ben die ‘een patiënt’ aan een arts overdraagt. Zo zat ik dus ook tegenover mijn huisarts, de feiten oplepelend. Toen ik klaar was zei ik: “Ik ben natuurlijk behoorlijk rationeel en had eigenlijk ook al geen andere uitslag verwacht van het biopt”. Daarop meldde hij dat ‘ik misschien wel één van de meest rationele mensen was die hij kende in zo’n situatie’, maar hij wilde vooral ook weten hoe het met míj ging…. emotioneel gezien….
Kracht door
kwetsbaarheid
Tsja en dan kun je me uitwringen. Want dwars door alle ratio, alle medische
termen, alle positieve randzaken en alle logische verklaringen heen, is het
intense verdriet om het naderende afscheid voelbaar. Die tastbare strijd tussen
‘ik zou zo graag anders willen, want ik heb nog zoveel plannen’ en ‘het is niet
anders, ik moet dit accepteren’ uitte zich op dat moment in dikke tranen. En dat is ook
goed, want ik ben geen robot. Deze kwetsbaarheid hoort ook bij mij. Je kunt pas
sterk zijn als je ook de kans krijgt je af en toe kwetsbaar op te stellen; dat
anderen vóór jou sterk zijn, waardoor je je weer kunt opladen…. Kortom, ik was
blij met de tissues op het bureau ;-)
Stel niet uit tot
morgen…
Na een goed, intensief en uitermate menselijk gesprek over zijn rol en mogelijke
betrokkenheid bij mijn proces de komende maanden, adviseerde hij me nog wel om
mijn reizen niet te ver uit te stellen. Waarom ik pas in april wilde reizen? ‘In
jouw situatie zou ik niet tot morgen uitstellen wat je ook vandaag kunt doen’,
zei hij. Deze kwam ook luid en duidelijk binnen. Ik wil dan wel de regie houden
en zaken allemaal plannen, maar er kunnen ook complicaties optreden. Kijk, en
daar had ik natuurlijk (nog) geen rekening mee gehouden. Dus nog meer haast
maken!
Paspoort en
reisbrochures
Meteen de koe bij de hoorns vattend reed ik door om nieuwe pasfoto’s te maken.
Bij het gemeentehuis bleek ik een afspraak te moeten maken voor de
aanvraagprocedure. Daar kon ik ’s middags gelukkig al terecht. Het reisbureau
gaf folders mee en een internetlink, om de beoogde reisjes te kunnen plannen.
Ik kijk er enorm naar uit om vooral ook met mijn dochter op reis te gaan. Ik
was in 2011 en de jaren daarna ‘de bezorgde opvoeder’ waartegen iedere puber
zich verzet. Nu zij volwassen is en haar eigen weg bepaalt hoop ik dat we
elkaar anders mogen leren kennen. Los van die moeder en dochter rol, elkaar als
mens leren kennen. Dat maakt het afscheid mogelijk heel veel moeilijker, maar
de herinneringen zoveel waardevoller. Immers: ‘ons nu’ is bedoeld voor ‘haar
later’!
Pizza en meer ‘di
mama’
’s Avonds samen met zoonlief ‘mijn’ zelfgemaakte pizza gemaakt. Weer een
stukje kennisoverdracht, opdat hij het ook straks kan maken, als ik er niet
meer ben… Die woorden spreek ik in gedachten regelmatig uit en soms hardop.
Maar later die avond in een gesprek over schoolzaken en toekomstplannen ‘landde’
het ineens bij zoonlief. Alle momenten die ik niet ga meemaken, zijn mijlpalen,
momenten waarvoor we samen zo hard hebben geknokt…. Hij zal op die momenten
mij fysiek moeten missen, mijn trotse blik op wat hij ondanks alle
strubbelingen en tegenslagen wist te bereiken. Wat is het dan goed om in elkaars
armen te huilen om alles ‘wat niet zal zijn’ en om ‘nooit meer’! Dus gingen we aansluitend
wandelen en praten. Ik wil zoveel mogelijk kennis over het leven in liefde
doorgeven, omdat ik weet wat bij hem past. Dat hij later, als hij voor
belangrijke beslissingen staat, mijn stem in gedachten kan horen die hem vragen
stelt waardoor hij kritische afwegingen kan maken… Hopelijk is ons samen nog
voldoende tijd en samenzijn gegund om hem die toekomstbagage mee te geven….
A mother’s job is never done…. <3 <3
Dit artikel werd gepubliceerd op: 06-01-2018 09:15