Mijmeringen en verwelkende dromen (24-12)
Mijn leeftijd, gezinssituatie en lange staat van dienst bij mijn werkgever leidden de laatste jaren tot toenemende mijmeringen. Wil en kan ik zo verder tot aan mijn pensioen? En waar ik voorheen tegen allerlei praktische problemen aan liep, kwam daar de afgelopen maanden/jaren ineens een soort positieve ‘flow’ die mij dat laatste beetje moed gaf om het roer om te gooien.
Het roer om
Na verschillende gesprekken bleek dat ik op mijn werk feitelijk niet op de
juiste plek zat. Ik deed mijn uiterste best, maar paste niet binnen de functie
waarin ik zat. Niet écht! Ik vergeleek het zelf als volgt: de functie was een
blauw vierkantje, ik was een geel rondje. Ik paste er wel in, maar vulde nooit
100% alle hoeken en bleef de ‘verkeerde kleur’. Voor een perfectionist als ik
ben uitermate frustrerend! En op de langere termijn uiteraard ook niet vol te
houden. De rek zou er op termijn uit gaan en een arbeidsconflict of burn-out
lag zondermeer op de loer. Tegelijkertijd merkte ik dat ik in alle activiteiten
buiten mijn betaalde baan om, een heel andere positie innamen. Ik adviseerde,
dacht mee met mensen in oplossingen en vond het heerlijk om strategisch te
mogen meedenken en adviseren. Het overdragen van mijn kennis en vinden van
oplossingen voor bestaande en (nog niet) bestaande problemen lag me wel! Ik
kreeg daar ook energie van. Maar naast mijn baan betekende dit lange dagen en
volle agenda, hetgeen veel mensen om mij heen menigmaal liet fronsen…. met
daarbij het vrijstaande huis, de grote tuin, aandacht voor de gezinsleden….
Kwam ik wel aan mezelf toe? Om mijn leven minder complex te maken, meer
voldoening te halen uit mijn bron van inkomsten besloot ik daarom, mede op
aandringen van mijn werkgever, goed na te denken wat ik tot mijn pensioen zou
willen doen. Vele kilometers heb ik afgelegd in de Veluwse bossen en langs het
Katwijkse strand, wandelend en nadenkend wat ík nu zou willen…. Maar
perfectionisme gaat vaak hand in hand met faalangst, hetgeen bij mij niet
anders is. Dus advertenties die ik zag, beroepen die ik leuk zou vinden, werden
allemaal terzijde geschoven met de gedachte: ‘dat kan ik nooit!’
Ongeschikt
Daar komt bij dat ik vroeger onvoldoende in een opleiding had geïnvesteerd.
Dus met mijn leeftijd en MBO-4 niveau zou ik nooit terecht komen in een baan
die me wél voldoening zou geven. Immers, vele (jongere) communicatiemensen met
de juiste opleiding en ervaring maakten dat mijn sollicitatiebrieven op de
stapel ‘minder geschikt’ terecht kwamen.
De sprong in het
diepe
Al zoekende en denkende sprak ik met iemand die, dezelfde leeftijd als ik,
de sprong waagde door de HBO opleiding tot docent op te pakken…. Haar motivatie
was: ik vind pubers leuk, ga graag met ze om, en draag graag kennis over…. Dat
zette mij aan het denken! Eerder had ik al nagedacht over de functie docent,
maar ik zag mezelf niet voor de klas staan. Echter deze insteek had ik daarbij
niet meegenomen. Inderdaad, ook ík vind pubers mooie ‘mensen in wording’ die
bij alle processen die in hun lijf gaande zijn zoveel ‘moeten’ en daarbij soms
tegen zaken aanlopen die ze ervan weerhouden het hoogst haalbare te bereiken.
Ook veel slimme kinderen worden niet gezien omdat de maatschappij en het
schoolsysteem ze vaak verkeerd beoordeelt of de nadruk legt op wat ze niet
kunnen, waardoor ze juist onzeker worden en soms het bijltje erbij neergooien.
Ik zou, met mijn eigen levenservaring daar dus het verschil kunnen maken.
Docent Engels
Met zoonlief, die inmiddels al over twee Cambridge certificaten beschikte,
sprak ik heel veel Engels thuis en onderweg, dus om dan docent Engels te
worden, waar bovendien heel veel vraag naar is momenteel, was een logische
keuze.
Transitieregeling
De huidige wetgeving biedt werkgevers en werknemers tegenwoordig gelukkig
ruimte om langdurig ziekteverzuim in de vorm van een burn-out te voorkomen door
zogenoemde ‘transitieregelingen’. Helemaal als de werknemer wil omscholen naar
een beroep waarin nu een tekort is. Dus trok ik de stoute schoenen aan, besprak
het met mijn werkgever die volledige medewerking toezegde. Per 1 oktober 2017
eindigde daarmee een 26-jarig dienstverband. Ongelooflijk spannend voor mij!!
Maar zoals iemand anders mij in die dagen zei: angst is maar voor even, spijt
is voor altijd… Het was dus goed wat ik deed, omdat ik het dan tenminste
geprobeerd had!
Nieuwe uitdaging
De opleiding startte per 4 september. Ik had gekozen voor de
deeltijdopleiding bij de HAN in Nijmegen. Vanaf de eerste dag voelde ik me
onvoorstelbaar gelukkig. Ik mocht daar rondlopen, ik was student en zou, voor
het eerst in mijn leven, de lat voor mezelf hoger leggen dan wat ik dacht te
kunnen. Met de studieloopbaanbegeleider had ik bovendien afgesproken dat ik in
plaats van de standaard studielast van 20 uur per week, het traject versneld
wilde doen. Ik ging dus voor 1,5 schooldag per week, met een totale studielast
van 30 uur, waardoor ik de 4-jarige opleiding in 2-2,5 jaar zou kunnen
voltooien. Met de huidige tekortstatus aan Engels docenten zou ik in het tweede
jaar mogelijk al een stage kunnen koppelen aan betaalde uren, waardoor ik niet
meer volledig afhankelijk van mijn WW-uitkering zou zijn. Dit had ik ook zo met
het UWV besproken.
Goede resultaten
De eerste tentamens eind oktober, de ultieme test voor mezelf of ik het
werkelijk zou kunnen, wist ik af te sluiten met 2x8 en 1x7…. Ik had mezelf
zover bewezen! En dat op mijn leeftijd, terug knokkend na de chemo’s uit 2011
die van invloed waren op mijn geheugen en concentratievermogen….
De stage, op de voormalige school van onze kinderen, verliep nog niet zo soepel als ik zou willen, maar ook daar had ik de lat voor mezelf (te) hoog gelegd. Feitelijk deed ik al veel meer dan de stage officieel vroeg…. En mijn stagebegeleidster was uitermate tevreden dus realistisch gezien liep alles naar verwachting.
Dromen vervliegen
Kortom, voor de toekomst zag het er voor een nieuwe bestemming, voor
zingevende baan, hoopvol uit…. En toen kwam de onheilstijding. Dat is
natuurlijk heel wrang! Toch ben ik niet boos, eerder heel berustend. Want de
vele mijmeringen leidden tot een sprong in het diepe, tot een koerswijziging.
Het zorgt ervoor dat ik in ieder geval geen spijt hoef te hebben over kansen
die ik liet liggen. De tentamens hebben mij bovendien bewezen dat ik het kan,
dat ik mezelf niet overschat heb. Het verdriet dat ik voel betreft de dromen
die ik niet kan waarmaken…. de pubers die ik niet kan helpen…. dat ik geen
verschil kan maken bij de kinderen die niet gezien willen worden, omdat ze zich
anders voelen, maar niet anders willen zijn….
Andere bestemming
Mijn tranen deze dagen zijn voor alle dromen die verwelken, dromen die nooit
zullen uitkomen, beloften die ik niet meer kan waarmaken… maar ik kan lachen
door mijn tranen heen, omdat ik de sprong heb gewaagd, geen spijt hoef te
hebben en om de waardevolle reflectie van nieuwe mensen om mij heen, die ik
zonder al die mijmeringen en zonder het omgooien van mijn roer niet had
ontmoet! Ik dacht door het roer om te gooien weer de regie van mijn leven te
hebben, maar ik word nu onverwacht langs andere wegen geleid. De zachte hand die
mij sinds enige tijd een bepaalde richting uit duwt blijft mij verrassen met
onverwachte wendingen. Ik kan niet anders dan mij eraan overgeven, in de volle
overtuiging dat ik daar terecht kom waar mijn eindbestemming is, onderweg hopelijk
mensen aanrakend met mijn verhaal…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-12-2017 15:39