Het gaat goed met me (03-02)
Als ik deze dagen mensen tegenkom van wie ik niet zeker weet of ze mijn situatie kennen, dan antwoord ik standaard dat het goed met me gaat. Daarbij komt dan automatisch steeds een glimlach tevoorschijn. Ik hoef daar geen enkele moeite voor te doen. Als mensen dan verbaasd zijn en te kennen geven dat ze wat anders hebben gehoord, dan antwoord ik: ‘OK, de omstandigheden zijn niet gunstig. Maar gegeven die omstandigheden gaat het toch écht heel goed met me!’
Tsja, het blijft een dilemma als je iemand tegenkomt die je
kent en die even kort een praatje met je wil maken… Zoveel mensen vragen
terloops hoe het met je gaat. Het is een standaard manier van begroeten
geworden. En ja, wat zeg je dan? Je wilt niemand overrompelen met zo’n heftig bericht! Dan kan het wel vervelend zijn als deze mensen achteraf van een ander moeten horen over mijn situatie en zullen ze zich onze ontmoeting herinneren ‘waarin ik toch niets heb gezegd’. Ze zullen zich afvragen of ze iets aan mij hadden kunnen zien, of ze verder hadden moeten doorvragen mogelijk… Voor al die mensen hier een geruststelling: nee, er is mij op dit moment absoluut niet aan te zien dat ik ziek ben. Ik voel me verder ook niet ziek gelukkig, behalve dan dat het binnenin mijn lijf af en toe wat ‘anders’ voelt, een beetje trekkerig soms. Wie
zwanger is geweest weet dat je gedurende de zwangerschap soms vreemde kriebels, porren en andere sensaties binnenin voelt…. Nou, daarmee laat het zich een beetje vergelijken. Geen pijn, maar meer het aanwezig zijn van ‘iets’ dat soms
wat zeurt, soms wat trekt, maar vooral ruimte inneemt waardoor het binnenin
mijn lijf ‘anders voelt dan wat normaal is’. Met name dat gevoel laat mij
iedere dag bewust zijn van de ernst van de situatie.
100 first dates
Wie de film met deze titel gezien heeft kan zich ook voorstellen wat zich in mijn hoofd afspeelt kort voor het slapen gaan en als ik ’s ochtends wakker
word. Iedere dag vormen zich nieuwe ervaringen en herinneringen, die ik ’s
avonds overdenk en een plekje geef. Sommige daarvan kleuren mijn leven zo sterk dat ik ze meeneem in de film in mijn hoofd en hart, andere geef ik dankbaar een plekje in de categorie ‘het was een goede dag’. Maar menig ochtend speelt ‘de film’ zich dus af in mijn hoofd, waarbij de film iedere keer een beetje langer
wordt met de nieuwe herinneringen. Ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat
uiteindelijk, naarmate de tijd vordert en mijn krachten verder zullen afnemen,
ik een groot deel van de dag die film in gedachten zal afspelen. Het is dus
zaak om ervoor te zorgen dat het een mooie, lieve, warme film wordt die
avontuur, spanning en gezelligheid in zich heeft maar met uiteindelijk een
happy end zal kennen met vrede en harmonie.
Genieten onder
tijdsdruk
Ik merk dat ik in een ander ritme kom. Het tempo gaat duidelijk omlaag. Door het wegvallen van verplichtingen, het afwezig zijn van de noodzaak om deadlines te halen en doordat ik veel taken aan het overdragen ben of al
overgedragen heb in verband met mijn veelvuldige afwezigheid de komende maanden merk ik dat ik steeds meer ga schuiven in mijn planningen. Ik wil geen passieve bankhanger zijn, maar merk dat ik hier af en toe toch wel aan toe geef. Dan kom ik soms in een melancholieke bui waarin de volle waarheid dan ineens bij me doordringt... vier seizoenen... als ik ze al mag vol maken… hoe vaak niet roepen we dat de tijd zo snel voorbij vliegt, voor we het weten is er weer een week, een maand, een seizoen voorbij... voor we het weten is dit jaar voorbij...
Maar meestal op zulke momenten grijp ik ook mezelf weer in de kraag, omdat ik in ieder geval niet de dagen dat ik nog goed ben, zo passief wil doorbrengen. Tegelijkertijd merk ik dat ‘genieten’ soms lastig is en alle mooie plannen moeilijk voor te stellen als de fysieke klachten toenemen. Dat wat ik nu in
mijn linkerzij voel, is dat het gevolg van de actieve foute cellen? Groeien die
zo snel, sneller dan de chemotabletten ze kunnen tegenwerken? Kan ik al mijn
plannen wel invullen zoals ik ze in gedachten had, of moet ik ze bijstellen?
Moet ik eventueel alsnog krachtiger chemo gaan inzetten en een mindere conditie
voor lief nemen om überhaupt de herfst te kunnen halen? Je neemt de
beslissingen altijd op basis van een ‘is’ situatie. Smaak en conditie zijn
belangrijk, maar wat als ik alsnog niet kan genieten zoals bedacht omdat de
verkeerde cellen veel sneller dan gehoopt mijn lever en nieren bereiken
waardoor ik alsnog veel dingen moet laten die voor mij het ‘genieten’
definiëren??
Risico inventarisatie
Vandaag en morgen zijn de laatste dagen van de eerste kuur. Dinsdag gaan we
voor de inentingen voor Kenia en vrijdag krijg ik de eerste controle; een
longfoto en het bloed. Dan zal ik ook over de ‘klachten’ in mijn zij vertellen.
Misschien is het goed om een nieuwe scan te vragen om de situatie opnieuw te
bekijken; te weten hoe snel ‘de verdachte cellen’ zijn gegroeid na de vorige
scan om een risico inventarisatie te kunnen maken ten aanzien van de te maken
reizen?
Lief, lief, lief
Ondertussen krijg ik uit meest onverwachte hoeken lieve kaartjes en mailtjes... het nieuws verspreid zich snel en naar alle hoeken van het land. Ook heb ik sinds de kerst niet meer zonder verse bloemen gezeten, ook daar soms uit zeer onverwachte hoek. Echt zoooo lief allemaal! Heel bijzonder om te lezen hoe mensen mij zien... vaak zeggen mensen pas mooie dingen over anderen nadat ze niet meer onder ons zijn. Eigenlijk zouden we niet moeten wachten tot iemand ernstig ziek is of al is overleden voor we ze zeggen hoe we over ze denken. Zou het niet mooi zijn als we gewoon mensen om ons heen eens wat vaker een compliment geven, ze opbouwen in hun zijn?! Ikzelf zie het in ieder geval als grote troost dat mensen mij reflecteren... dus dank voor al jullie lieve woorden en gebaren!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 04-02-2018 00:50