Voorbereidingen en onzekerheden (23-01)
Het was een drukke week, met wekelijkse afspraken, extra kennisoverdracht afspraken, en afspraken van de andere gezinsleden… het zou een uitdaging worden om daar mijn tentamenvoorbereidingen nog tussendoor te kunnen plannen. En, niet te vergeten de voorbereidingen op de eerste kuur chemotabletten. Want lagere dosering of niet, de regieverpleegkundige had toch met klem benadrukt dat het wel degelijk om chemo gaat en dat ik dus mijn maatregelen moet treffen…
In gedachten had ik me dus al schrap gezet voor de eerste
slikdag…. Stel dat ik bijwerkingen krijg, stel dat het mijn smaak beïnvloed,
stel dat ik complicaties krijg…. Mijn weerstand gaat omlaag, dus mijn huis moet
weer helemaal schoon, doucheputje leeg, zwanenhals schoon, het is toch chemo!
En dan kun je nog zoveel plannen en proberen te organiseren, zoals zo vaak werd
ook nu mijn mogelijkheid tot schakelen, loslaten en ‘go with the flow’
behoorlijk getest, alsof de storm van donderdag een vooraankondiging was voor
het onstuimige verloop van mijn dagen.
Zonder jas op spoedeisende hulp van Isala
Het begon op woensdag toen mijn echtgenoot weer eens begon te klapperen. Zo
begint meestal het ziektebeeld van wondroos bij hem. Zijn been was echter
blank, dus wellicht getroffen door de heersende griep? Gewapend met water,
appelsap en paracetamol naar bed…. Donderdag bracht geen verbetering en sterker
nog… als ik hem niet iedere zes uur erop attendeerde dat hij paracetamol moest
nemen, was hij te ziek om er zelf aan te denken. Op vrijdagochtend bleek zijn
been toch rood te zijn. De huisarts vond hem er inderdaad ook wel erg ziek
uitzien en wilde graag dat hij gezien werd door artsen in Isala. Toen we
richting het ziekenhuis wilden, bleek de jas van mijn echtgenoot te zijn
verdwenen. Wel hing er een andere zwarte jas… Vervelend, juist nu hij
ondertemperatuur had en al zo klapperde. Gemeld bij de assistente en snel een
fleecedekentje uit de auto gehaald om hem warm te houden. In Zwolle aangekomen
was het zo extreem druk dat hij uiteindelijk, tegen 21:00 uur pas ‘op zaal’ was en ik huiswaarts kon om overnachtingsspullen op te halen. Maar nu was hij in goede
handen en met een infuus zou hij snel weer beter zijn…
Andere prioriteiten
De zondag had ik ingepland om de tentamenstof over te kijken van de twee
tentamens die ik op maandag zou hebben. Eén ervan had ik al besloten, zou ik
alleen gaan doen als ik tijd genoeg had en voldoende concentratie om me de stof
eigen te maken. Maar ja, omdat ik op maandag met de chemopillen zou beginnen
moest het huis ook schoon…. En de hond moest natuurlijk wandelen… en ik moest
nog andere dingen regelen die door de omstandigheden waren blijven liggen…. Van
leren kwam die ochtend sowieso niet veel… Dus toen mijn zus en zwager op bezoek
wilden komen, lag mijn prioriteit inmiddels ook meer bij ‘het genieten van
gezelschap’ dan het leren voor een tentamen dat toch eigenlijk al niet meer
heel belangrijk is, omdat het eindresultaat er niet meer écht toe doet….
In de kou
Nadat de visite weg was en ik wilde gaan koken bleek ik geen warm water te
hebben, als gevolg van een storing in de ketel. Dat was de laatste weken al
twee keer eerder voorgekomen; de ketel maar weer gereset. Maar na drie pogingen
had ik ‘m nog steeds niet aan de praat, dus dan toch maar de storingsdienst
gebeld. Omdat we echter geen onderhoudscontract (meer) hebben bij een
installateur en ik geen stress meer wil (ik sta in de geduld-modus deze dagen)
kon het tot ’s avonds 21:15 uur duren voor ik teruggebeld werd. Met de functie
van een waterkoker, een gaskachel in de woonkamer en genoeg fleecedekentjes in
huis, in bovendien één van de warmste winterweken, vond ik het prima om tot de
volgende ochtend te wachten om de storing te verhelpen.
Warmte door
reisplannen
Vanonder een dekentje, met de laptop op schoot dan maar de zinnen verzetten
door samen met dochterlief een vakantie uit te zoeken…. Een safari naar Kenia
stond inmiddels al vast, maar we zochten ook nog naar iets anders bijzonders…
Curacao, Aruba, Bonaire, zelf de Malediven zagen er allemaal fantastisch uit,
maar brachten niet dat ultieme waarnaar we zochten. Tot we al zoekend terecht kwamen
op een avontuurlijke, sportieve en toch culturele vakantie naar Mexico. Met
kabelbaantjes over de jungle, zwemmen in ondergrondse meren, met bootjes naar
de Mangroves, bezoek aan de pyramides van de Inca’s, snorkelen in zee bij de
prachtigste riffen met tropische vissen…. De plaatjes van dat alles waren adembenemend
en deden mij de kou acuut vergeten! Wat een prachtige ervaring om naar uit te
kijken!!
Eén tentamen ipv twee
Maar ja, van leren was natuurlijk helemaal niets meer terecht gekomen. Omdat
ik daarnaast in de kerstvakantie helemaal niets had kunnen doen én omdat ik op
maandag om 08:00 uur thuis moest zijn voor de verwarmingsmonteur, besloot ik
het eerste tentamen te laten voor wat het was. Eventueel zou ik nog de
herkansing kunnen maken. Dus nadat de ketel weer vrolijk snorde waardoor het
huis langzaam warm werd begaf ik mij richting Nijmegen. Het was goed om de studiegenoten
weer te zien en te spreken. Prachtig om het enthousiasme te zien waarmee een
aantal van hen nieuwe uitdagingen aangaat. En het tentamen? Ach, met zo weinig
voorbereiding kon ik het alleen maar aanvliegen als een ‘test op aanwezige
kennis’, zonder enige garantie op een goed resultaat. Daarmee leer ik ook mijn perfectionisme los te laten. Ik ga voor het hoogst
haalbare in de gegeven omstandigheden.
Geen hinder van de
chemotabletten
Wel was ik heel blij dat ik op geen enkele wijze last had van de
chemotabletten. Ik was natuurlijk overal op voorbereid: allergische reacties,
toch beetje misselijkheid, of eventueel buikloop. Maar gelukkig, gelukkig,
niets van dat alles!
Een hectische week dankbaar
afsluiten
Zo was het al met al een zeer hectische week! Ik ben dankbaar dat ik
gespaard ben gebleven toen ik donderdag dwars door de storm van Apeldoorn naar
Veenendaal reed. Ook ben ik dankbaar voor het uitblijven van bijwerkingen, de
aangeboden hulp van lieve mensen voor nu of later in het proces, de medici die
doorpakken en hun best doen om anderen de best mogelijke hulp te bieden, voor ‘de
bloemen uit Apeldoorn’, de vele, vele kaarten en andere blijken van medeleven,
de lieve woorden die tegen me worden uitgesproken,
voor de vele vormen van afleiding die mij geboden worden en voor ‘een huis weg
van thuis’ om even op adem te komen. Tot slot ben ik extreem dankbaar dat ik
mag uitkijken naar prachtige belevenissen en ervaringen met wie mij hier in dit
leven het meest dierbaar zijn …
Dit artikel werd gepubliceerd op: 23-01-2018 12:28