Gezond eten en dito emoties (11/08)
Nu ik langere tijd achtereen hier in Katwijk zit, zonder veel verplichtingen tussendoor… én nu het weer wat is omgeslagen, kom ik eindelijk in een flow om te schrijven. Het voelt goed om alleen maar bezig te hoeven zijn met de basis: ‘eten, drinken, medicijnen en schrijven’. Al merk ik wel dat dat laatste leidt tot een achtbaan aan emoties, omdat ik in mijn ‘boek’ heel vaak terug grijp naar het verleden…
Je kunt je nog zoveel wensen of voornemen, het moet wél
gebeuren… Ik heb nog slechts zeven weken hier aan de kust… die ook nog eens
onderbroken worden door activiteiten elders in Nederland. Zo langzaamaan moet
ik me dus weer gaan opmaken voor de realiteit van alledag. Ik had in december,
op basis van de statistieken (4-6 maanden), mezelf wat extra reservetijd
gegeven, aangezien ik nog relatief jong, fit en ‘gezond’ ben. Ik ging dus uit
van vier seizoenen. Volgende maand zijn er daarvan al drie om en (gelukkig!) is
er nog steeds niets aan me te zien van het monster dat in mijn lijf huishoudt. Wellicht
komt dat ook, zoals een vriend dat eerder deze week omschreef, ‘omdat ik zo
gezond eet’. Maar dat betekent dus ook dat ik al voorzichtig verder moet gaan
kijken, voorbij die vier seizoenen.
‘Geen toekomst’… wat
nu?
Ik besef heel erg dat het vreemd op jullie zal overkomen dat ik dit als ‘probleem’
zie. Dat komt echter omdat ik altijd een planner geweest ben en dat ik dus
gedreven wordt door het stellen van doelen en doorgaans mijn hele doen en laten
vervolgens in het teken van het nastreven van die doelen stel. Ik heb begin dit
jaar mijn tijd en geld ingezet op de korte termijn, immers dat was ook min of
meer het advies van mijn huisarts. Maar nu, door het ontbreken van een
toekomst, dus het ontbreken van doelen terwijl me wél meer tijd gegeven lijkt
te worden, voel ik me af en toe stuurloos. Dát, in combinatie met het
teruglezen van mijn aantekeningen van de laatste paar jaar, de gedichten die ik
schreef, maakt dat ik soms zó sterk in die beleefde emotie zit, dat ik af en
toe spontaan in huilen kan uitbarsten. Doordat ik hier alleen zit, heb ik gelukkig
ook de vrijheid om me te voelen hoe ik me voel en daar uiting aan te geven als
ik daar behoefte aan heb, zonder dat ik me zorgen hoef te maken over mijn
gezinsleden die zich dat aantrekken. Juist omdat ik hier geen zorgtaken en
verantwoordelijkheden heb, kan ik daaraan toegeven en alles proberen een plek
te geven. En natuurlijk prijs ik me gelukkig met de huidige
communicatiemiddelen, waardoor er ook op afstand contact kan zijn en ik dus,
als ik wil, altijd lieve mensen binnen handbereik heb om gedachten en emoties
mee te delen, op willekeurig welk moment van de dag. Maar ook, omdat ik via die
weg soms geheel onverwacht mooie quotes en lieve berichtjes krijg van lieve
mensen, die soms spontaan aan me denken en dit dan laten weten! Zo lief!! Ik
ben daar intens dankbaar voor!!
Ik vind troost in
schrijven
Maar zoals gezegd begint mijn boek nu dus toch echt gestaag te vorderen. Ik
schrijf het omdat ik iets tastbaars wil achterlaten, terwijl ik tegelijkertijd
voor mezelf dingen een plek wil geven. Ik heb dan ook absoluut geen idee of het
straks überhaupt een document is dat publicatiewaardig is. Want ik kan bepaalde
aspecten wel belangrijk vinden om door te geven, maar het moet anderen ook aanspreken…
Het is de bedoeling dat het een roman wordt, met verhalende fictie en tegelijk
sterke autobiografische aspecten. Voor dat laatste graaf ik momenteel dus diep
in eerder geschreven zaken, waarbij ik (het klinkt wellicht heel raar) af en
toe verbaasd ben over wat ik zelf schreef… de momenten dat ik dingen schreef
beleefde ik die emoties zo sterk, dat ik ze weer voel als ik het lees. Het
maakt me tevens heel dankbaar voor het feit dat ik kennelijk in staat ben
woorden te gebruiken om gevoelens weer te geven waarin mensen zich herkennen
kunnen… Die realisatie maakt dus dat ik voortgang houd in het schrijven en
blijf geloven in het feit dat mijn boek uiteindelijk uitgegeven zal worden en dat
ik daarmee hopelijk anderen kan helpen.
Vluchtelingen aan een
betere toekomst helpen?
Daarnaast heb ik onlangs contact gezocht met een hulporganisatie op Lesbos.
Er zijn twee grote organisaties actief. De ene organisatie vraagt een
gezondheidsverklaring, dus daar kan ik me niet aanmelden, terwijl de andere
organisatie docenten Engels vraagt… Je zult begrijpen dat voor mijn gevoel dingen
weer op hun plek vielen… Ik heb contact gezocht, mijn verhaal voorgelegd en
daarover zijn ze nu in beraad. Enige puntje van aandacht is dat het verblijf
daar, dus overnachting en levensonderhoud, ca. 500 euro per week zal kosten,
voor eigen rekening. Om dat te kunnen bekostigen zal ik dan dus een
crowdfunding moeten starten, simpelweg omdat ik hierin vooraf niet voorzien
heb. Maar het lijkt me wel heel gaaf om in mijn situatie, student zonder
toekomst, mijn talenten te kunnen inzetten voor een betere toekomst van zoveel
andere mensen! Ik moet nu dus nog even afwachten of deze organisatie het met
mijn gezondheid aandurft. Mocht ik groen licht krijgen, dan hoop ik op de steun
van jullie, mijn lezers, en de kring om jullie heen om het mogelijk te maken
dat ik onbezoldigd Engelse les kan geven aan de vluchtelingen op Lesbos, door
mijn verblijfkosten aldaar te dekken. Zodra ik daarover meer weet, laat ik het
hier zeker weten!
Nieuwe CT-scan en
bijwerkingen
Op 31 augustus zal er een nieuwe scan gemaakt worden. Dan zal in beeld
gebracht worden waarom ik steeds vaker hijgend bovenaan een trap eindig
(pleuravocht) en zal er hopelijk meer duidelijkheid zijn over het onzekere
vlekje op mijn lever, op de vorige scan. De uitslag krijg ik op 5 september. Ik
kan me voorstellen dat er dan eventueel een aantal maatregelen zal worden
voorgesteld ten aanzien van het vocht bij mijn long… maar nu loop ik op een
aantal zaken vooruit …. Qua bijwerkingen van de medicatie mag ik ook zeker niet
klagen. Mijn smaak wordt weliswaar steeds minder, dus ik blijf vooral creatief
met kleur op mijn bord en het eten moet allemaal wat pittiger; vanwege
maagproblemen laat ik citrusproducten zoals Radler (ook 0,0%) maar beter staan
en af en toe word ik met vreemde situaties op mijn voeten geconfronteerd, zoals
een nagel die er spontaan afvalt of een grote blauwe plek op mijn grote teennagel,
zonder aanleiding. Maar goed, gezien het feit dat dit al de 10e kuur is, vind ik niet dat ik mag klagen.
Voorlopig mag ik me nog volledig op mijn boek storten en nog zeven weken
genieten van het prachtige uitzicht en hopelijk nog mooie zomerse dagen, op de
Boulevard van Katwijk… peinzend, schrijvend en in vriendschap delend…
Wordt vervolgd
Dit artikel werd gepubliceerd op: 11-08-2018 18:56