Ziekenhuisopname (12/09)
Na de eerste schrik vorige week over het toch wel confronterende bericht van de uitzaaiingen op mijn lever, kreeg ik een telefoontje uit het ziekenhuis dat mijn long gedraineerd wordt. Vanmiddag om 14:00 uur meld ik mij daarom in Isala. De behandeling gaat 1-3 dagen duren, is mij gezegd, al liep dat de vorige keer uit tot vijf dagen… We gaan het zien.
Vorige week woensdag had ik het toch even moeilijk met de
uitslag. Je weet dat het een keer gaat komen, maar toch is het schrikken als
het zover is. Je kunt namelijk je hoofd in het zand steken en net doen alsof
iets niet écht is, zolang je het niet hardop uitspreekt… Maar de realiteit is
soms nu eenmaal hard… ik moet het nu meer dan ooit onder ogen zien… mijn leven
gaat binnen afzienbare tijd eindigen. Alleen de datum moet nog worden ingevuld.
Het heeft mijn gedachten wel bezig gehouden, maar door een redelijk volle
agenda vol met leuke activiteiten, heeft het mijn doen en laten nog niet écht
beïnvloed...
Bijzondere ontmoeting
Regelmatig heb ik het gevoel dat ik een soort instrument mag zijn om mensen
te helpen. Zo had ik afgelopen donderdag weer school, voor het eerst in het
nieuwe jaar. Het was super om mijn medestudenten weer te zien. Ik ging er
eigenlijk alleen maar heen om bepaalde boeken op te halen, volgde toch twee
lessen, die ik heel interessant en leuk vond en kwam uiteindelijk redelijk
vermoeid met de trein weer terug in Leiden. Een vriend appte of ik ’s avonds nog
kwam dammen… Ik was er niet op voorbereid, had geen fiets en was niet warm
genoeg gekleed. Eigenlijk wilde ik liever naar mijn plek in Katwijk. Maar iets
in mij maakte dat we de ‘problemen’ oplosten… Ik leende een trui, huurde
een OV-fiets en at iets in de stad. Na het dammen gingen we nog even naar een
café in Leiden voor nog wat meer gezelligheid... Immers... zolang ik hier nog ben
is tijd met vrienden kostbaar! Kort voor we wilden weg gaan kwam ik heel
toevallig in gesprek met een jonge jongen. Binnen vijf minuten vertelde hij mij
zijn levensverhaal waaruit wel bleek dat hij al de nodige bagage meesleepte…
Maar ik herkende veel van de dingen die hij vertelde en kon qua begrip heel ver
met hem meegaan. Het resulteerde in tranen van ongeloof en dankbaarheid van
zijn kant omdat voor het eerst in zijn leven iemand hem begreep. Op zijn
verzoek zal ik binnenkort met hem en zijn moeder gaan praten. Het voelde op dat
moment echt alsof ik hem gewoon moést ontmoeten, om hem te kunnen verder helpen…
het voelt heel bijzonder om dit soort dingen te mogen ervaren!!
Extra steun voor
Lesbos
Het weekend mocht ik in goed gezelschap in Groningen doorbrengen, bij een
damtoernooi. En zoooo lief... Ze hebben daar aandacht gevraagd voor mijn verhaal
en collectebussen neergezet. Het leverde het prachtige bedrag op van 245 euro
voor mijn verblijf op Lesbos. Zoveel redenen om dankbaar te zijn voor zoveel
support voor dit plan.
Ticket en huisvesting
geboekt.
Inmiddels heb ik mijn ticket geboekt en voor de eerste dertig dagen een
onderkomen gevonden. Voor de overige zaken en taken ben ik nog afhankelijk van
de communicatie vanaf MotG op Lesbos zelf. Het zal een grote mate van flexibiliteit
vragen, vooral nu de situatie in het opvangkamp Moria zo schrijnend is, omdat
de capaciteit veel te klein is voor de hoeveelheid mensen die aankomt op
Lesbos. Ik heb nu dus ook geen idee in hoeverre dit de inzet van de
vrijwilligers in kamp Kara Tepe zal beïnvloeden...
Ná Lesbos
Natuurlijk moet ik ook kijken naar de tijd ná Lesbos, als ik half december
weer terug ben in Nederland. Als ik wellicht chemo’s ga krijgen, terwijl thuis
de voorbereidingen voor een verhuizing (01/04) wellicht in gang gezet zijn…
Door de extra tijd die mij gegeven is, kom ik ook weer nieuwe uitdagingen tegen
waarop ik nu nog geen passend antwoord heb… Maar er wordt van veel kanten
meegeleefd en meegedacht, dus ik heb vertrouwen, zeker nú in mijn jubeljaar,
dat er een goede oplossing komt om zonder extra stress de periode van ziek-zijn
door de chemo’s goed door te komen.
Vol vertrouwen zie ik de komende maanden tegemoet, wetende
dat ik er niet alleen voor sta, in dankbaarheid voor alle liefde en steun die
mij in deze levensfase toevalt en die ik weer aan anderen mag doorgeven! Want
liefde en positiviteit verdubbelen als je ze deelt!!
Wordt vervolgd
Dit artikel werd gepubliceerd op: 12-09-2018 09:43