Nieuw hoofdstuk (30/09)
Katwijk ligt (voorlopig) achter me… Inmiddels zit ik in het appartement op Lesbos. De reis hier naartoe was bijzonder, met weer mooie ontmoetingen, uitdagingen om rustig te blijven en de nodige turbulentie. Maar ik ben hier en er wacht mij een belangrijke taak.
Inpakken en wegwezen
Na een toch wel bewogen week van afscheid nemen
kwam ik vrijdagmiddag, met mijn auto volgeladen, van file in file en dat
terwijl ik om 16:30 uur in Heerde een afspraak had. We zouden het voorlopig
koopcontract tekenen voor de huizenoverdracht die april zal plaatsvinden. Een
uur later was ik uiteindelijk in de gelegenheid te tekenen, waarna het snel
auto uitpakken was, de wasmachine vullen spullen sorteren, wat moet mee en wat
niet… Het is lastig kiezen voor 10 weken… Het is nu nog ruim 20 graden op
Lesbos, maar het gaat kouder worden en ook breekt het regenseizoen aan.
Daarnaast is veel ruimte gereserveerd voor mijn medicijnen, dus ik moet keuzes
maken. Gelukkig is er in het appartement een wasmachine en hoef ik geen
modeshows te lopen… Praktisch en in laagjes denken dus.
’s Avonds bij mijn zus, die ik het familieschilderij kwam brengen, kreeg ik nog wat extra informatie.
Zij was in mei met haar dochter op Lesbos om in kamp Moria te helpen. Gezien
mijn gezondheid is dat toch echt een plek waar ik niet moet komen, ook al is
hulp daar ook dringend nodig. Maar ik ben daarvoor niet de aangewezen persoon.
Wachtend op de trein van 08:47 naar Schiphol, werd ik aangesproken door een Canadees. Hij wilde weten of de
trein naar Den Haag langs Schiphol kwam. We kwamen in gesprek en besloten de
treinreis samen te maken. Gedurende het gesprek bleek dat we best wel wat
overeenkomsten hadden en tegen de tijd dat we op de luchthaven arriveerden
vertelde de man mij dat ik hem veel had verteld om over na te denken en hij
eindigde “You’ve made my day and you made my life richer”… Hoe mooi is dat?
De reis voerde van Amsterdam naar Marseille, door naar Athene en tot slot naar Mytilene. Omdat het
nogal onstuimig was boven Athene, vertrokken we wat later uit Marseille. Dit
had echter tot gevolg dat ik was geannuleerd op mijn binnenlandse vlucht naar
Mytilene. Ik arriveerde bij de gate tegen de tijd dat ik had zullen vliegen…
Omdat er echter nog vijf mensen vertraagd waren, wachtte het vliegtuig en kon
ik toch nog mee… Mijn koffer echter niet… Aangekomen op Mytilene moest ik dus
eerst regelen dat mijn koffer zou worden nageleverd… De eigenaar van het
appartementencomplex, die mij van de luchthaven zou komen halen, was gelukkig
geduldig en zo kon het dat ik om 23:00 uur de reisdag eindelijk kon afsluiten.
Het appartement is ruim. Ik heb een zitgedeelte, keuken met koelkast en inductieplaten, een separate
ruime slaapkamer met veel kastruimte, een douche/toilet en twee balkons: een
kleinere aan de achterkant, waar ik mijn was te drogen kan hangen en een grotere
op de ochtendzon. Die zon is nu echter ver zoek, want het regent al de hele
ochtend en dat zal naar verwachting vanmiddag niet beter worden. Omdat ik
echter boodschappen moet doen (ik moet immers eten om in leven te blijven) ga
ik zo dadelijk toch maar naar buiten. Wat eten, koffie drinken, boodschappen
doen en de stad verkennen.
Movement on the Ground
Vanochtend heb ik ook contact gehad met de
coördinator van Movement on the Ground en ben ik toegevoegd aan de groepsapp. Daarin
wordt later vandaag het nieuwe schema bekend gemaakt. Het gaat dus echt
beginnen. Morgenochtend om 10:00 uur mag ik me in het kamp melden. We krijgen
dan een rondleiding en nadere uitleg over de projecten. Gelukkig is er een
goede busverbinding naar het kamp, waardoor ik dus niet hoef te lopen (ruim 6
km) of veel kosten moet maken voor een huurauto. Ook is mijn coördinator op de
hoogte van mijn gezondheidssituatie en wordt daar dus rekening mee gehouden met
het indelen van de taken. We bespreken morgen even exact wat ik wel en niet
kan.
De knop is om
Hoewel het voor mij best lastig was om die
heerlijke tijd in Katwijk te moeten afsluiten, heb ik tijdens het reizen gister
goed de knop kunnen omzetten. Ik ervaar het als heel bijzonder dat ik in deze
levensfase toch nog iets zinvols mag doen voor mijn medemens die het zoveel
slechter heeft. Het heeft jaren door mijn hoofd ‘gespookt’, maar verplichtingen
en verantwoordelijkheden weerhielden mij ervan. Wat ik deed was kleinschalig,
dicht bij huis en minder ingrijpend. Maar nu ben ik hier en mag ik werkelijk me
gaan inzetten. Het voelt goed…
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 30-09-2018 12:53