Liefde is… de afwezigheid van oordeel (07-06)
Met het CPE examen in het vooruitzicht, ziekenhuisafspraken om de huidige status te bepalen en eerder vastgelegde afspraken zowel in Heerde als in Katwijk, maak ik deze dagen behoorlijk wat kilometers tussen Zwolle, Nijmegen, Assen en Leiden. Maar vanaf nu tot eind september is mijn basis in principe in Katwijk. Dat heeft al mooie momenten met bijzondere mensen opgeleverd.
De reden om de zomer in Katwijk door te brengen is om diverse redenen, ik schreef er al eerder over. Een lang gekoesterde wens om een huisje op Kreta te kopen en daar een boek te schrijven heb ik door de omstandigheden moeten ombuigen naar Katwijk… en hoewel de verhaallijn langzaam vorm krijgt in mijn hoofd, moet ik nog beginnen met schrijven. Ik heb nog niet de rust om me hier nu al aan te wijden. Want eerst komt het examen Engels om de hoek kijken. De opleiding op zich had ik op een bijzonder laag pitje gezet, omdat het zo weinig toekomstperspectief biedt én omdat ik vrijuit wilde kunnen reizen, zonder stress van huiswerk en tentamens. Zeker is dus dat ik dit jaar mijn propedeuse niet ga halen. Daarvoor heb ik teveel vakken en tentamens gemist. Het CPE examen is echter realiseerbaar omdat het niet zozeer leerwerk betreft als wel kennis van de Engelse taal. Die basis is goed en de afgelopen weken heb ik proefexamens gemaakt, waardoor ik weet waar ik nog even extra tijd aan moet / mag besteden. Het Cambridge certificaat blijft twee jaar geldig, dus heeft dat mijn prioriteit.
Voorzichtige
vooruitblik
In mijn vorige post schreef ik al dat ik nog niet goed vooruit durf te
kijken. Echter, mocht mij meer tijd gegeven zijn dan oorspronkelijk verwacht,
dat ik dan zinvolle invulling zoek voor mijn tijd. Fijn dat ik reacties van
mijn blogvolgers krijg die wijzen op bepaalde vrijwilligersorganisaties en
vacatures. Maar ik schreef ook dat ik de interactie met mijn medestudenten zou
gaan missen. Daarom overweeg ik toch nog voor een volgend schooljaar in te
schrijven. Simpelweg om bepaalde vakken te kunnen volgen, maar ook om mezelf
scherp te houden. Of ik het ook daadwerkelijk doe hangt echter af van meerdere
zaken, waaronder de uitslag van de CT-scan van gister.
Nieuwe en oude
contacten
Sinds december heb ik mijn kennissenkring in de omgeving Leiden verder
uitgebreid. Een veelkleurig geheel, waarbij iedereen authentiek is, lekker
zichzelf dus. Mensen met bijzondere hobby’s, trekjes, ideeën, die vrijwel
allemaal in de categorie ‘anders’ vallen, als je uitgaat van wat de meeste
mensen ‘normaal’ vinden. Ik vind het uitermate waardevol om deel te mogen
uitmaken van dat gezelschap. Want het valt me daarbij op dat het vooral
allemaal mensen zijn met een ‘open mind’, die andere mensen accepteren zoals ze
zijn. Geen waardeoordeel aan andere mensen hangen, op basis van wat ze zélf
vinden wat zou moeten of hoe het zou horen… Ik besef me terdege dat ik
jarenlang gepoogd heb om me aan te passen aan ‘wat hoort’ en dat ik mede
daardoor ook anderen zo beoordeelde. Dat levert echter veel irritatie op, omdat
je je de hele dag door kunt storen aan andere mensen…. Terwijl, als je kunt
accepteren dat iedereen anders is en zijn/haar eigen proces, tempo, maar ook
eigen aardigheden heeft, dan geeft dat heel veel rust.
Acceptatie geeft rust
Nu ik zelf die rust en acceptatie heb gevonden en juist mensen kan
waarderen om hun ‘anders zijn’, omdat het een waardevolle andere zienswijze op
dingen geeft, merk ik aan mezelf dat mensen die minder open minded zijn en dus
veel ‘klagen’ over hoe andere mensen zijn, me veel energie kosten. Enerzijds
omdat ik ze wil laten zien dat iedereen zichzelf mag zijn, dat het vervelend is
als je mensen oordeelt vanuit je eigen ‘zijn’, anderzijds wil ik accepteren dat
die mensen nu eenmaal zo zijn, dus dat ik ze daarin ook niet moet proberen te
veranderen; dat ik dus zelf moet loslaten… Terwijl ik me er ook van bewust ben dat ‘zijn’
en ‘doen’ los gezien moeten worden. Gedrag is namelijk met zelfreflectie te
corrigeren … in alle eerlijkheid naar jezelf kijken of je gedrag ook
weerspiegelt wie je bent en wilt zijn. Iets dat ik zelf ook nog wekelijks doe!
Liefde en respect
Ik wil graag leven in harmonie… respect voor een ieder, ongeacht hoe ze
zijn… Is liefde voor je medemens niet juist ook daarop gestoeld? ‘Oordeel niet
opdat je niet geoordeeld wordt’?! Of zoals de Dalai Lama het zei: Love is the
absense of judgement (liefde is de afwezigheid van oordeel)… Toegegeven, het
heeft mij ook ruim veertig jaar gekost om tot het inzicht te komen waar ik zelf
mee bezig was, maar het is de moeite waard om die zelfreflectie op te pakken,
omdat de wereld en de mensen om je zoveel mooier zijn zonder waardeoordeel of
irritatie! Het geeft zoveel innerlijke rust!! Loslaten in optima forma! Waar
mogelijk probeer ik dus gedrag nog te beïnvloeden door mensen te spiegelen,
maar tegelijkertijd beseffend dat niet iedereen het zal willen, of dat niet
voor iedereen nu het juiste moment is… Het mooie van deze blog is daarom ook dat
lezers eruit kunnen halen wat ze willen, maar niets hoeven ;-)
Kippenloop
De steun van zoveel mensen aan KWF, o.a. door mijn actie voor de Kippenloop
te sponsoren is overweldigend! Ik had gehoopt 500 euro op te halen, maar ben
daar inmiddels al ruim overheen! Iedereen die zijn/haar overvloed in tijd of
geld deelt door Goede Doelen te steunen: heel hartelijk dank!!! Wat zijn wij hier in Nederland bevoorrecht met
de mogelijkheid om te geven, omdat het zoveel voldoening geeft om een ander te
kunnen helpen, in welk opzicht dan ook! Ik zie zaterdag a.s. met vertrouwen
tegemoet, omdat ik afgelopen zondag, op mijn oude, opgelapte wandelschoenen,
fluitend en blarenvrij ruim 18 km heb gelopen op het Pieterpad. Die 25 km op
zaterdag 9 juni moet dus ook lukken! Ik zal via Facebook, Twitter en/of
Instagram proberen ‘mijn volgers’ mee te nemen door de dag.
Ziekenhuis
Tsja en dan zijn er, tussen al mijn activiteiten door, ook altijd nog de
ziekenhuisbezoekjes. De CT-scan die gister is gemaakt moet duidelijkheid geven
over de huidige status van cellengroei. Afgelopen weken had ik weer wat pijn in
mijn rug/zij en bij het traplopen lijk ik af en toe ook wat meer buiten adem te
geraken. Ook merkte ik de laatste twee weken dat de speciaalbiertjes die ik zo
graag drink mij niet meer smaakten. Zijn het tekenen dat de cellen weer
actiever zijn en dat de medicatie minder werkt, of is het toeval en is er iets
anders aan de hand? Het kan natuurlijk ook verbeelding zijn… Maar goed, je
zorgen maken is net als een schommelstoel; het houdt je bezig maar je komt er
niets verder mee… dus zet ik het van me af. A.s. woensdag heb ik weer de
driewekelijkse controle, waarbij ik de uitslag te horen krijg. Dan weet ik dus
meer en hoor ik of ik me wellicht moet gaan
richten op de korte- of toch de langere termijn. Feit is wel dat dan de eerst 6
maanden na de diagnose voorbij zijn… allemaal tijdwinst en bonusweken, dus
reden tot dankbaarheid!!
Dank allemaal maar weer voor je medeleven, passief of actief, of je het me nu laat weten of niet… het lezen van mijn blog geeft al je interesse in mijn verhaal weer; dus dank daarvoor!!
Wordt vervolgd
Dit artikel werd gepubliceerd op: 07-06-2018 13:50