Een week verder… (20/06)
De zon kruipt langzaam steeds verder mijn woonkamer binnen. De schittering op zee doet pijn aan je ogen. Weer een mooie dag in Katwijk om van te genieten. Maar mijn hoofd zit vol met vragen. Ze maken me een beetje onrustig waardoor ik me er echt toe moet zetten om iets te gaan doen…
Sinds een week weet ik dat de medicijnen minder werken. Een week waarin ik de gedachte van me af moest zetten om mijn examens te kunnen maken. Volgens mij is dat goed gelukt en ik heb dus goede hoop dat ik mijn CPE heb gehaald. Een week waarin ik de strijd aan ging met het welig tierende groen in de tuin… het is me grotendeels gelukt om de zijkanten weer te egaliseren, maar de toppen moeten nog wel uit de struiken. Tuinieren is zwaar werk, dus dat moet ik in fasen gaan aanpakken… wordt vervolgd dus. Een week ook waarin ik nog een keer mocht optreden met het madrigalen ensemble, op een prachtig landgoed in Wilp. Vanwege mijn gewichtstoename door de medicijnen moesten we mijn jurk weliswaar met veiligheidsspelden dichtmaken, maar een kleurrijke sjaal bracht daarin ook uitkomst. Op maandag besloot ik toch spontaan deel te nemen aan het tentamen vocabulary, waarvoor ik door de omstandigheden en het gebrek aan concentratie niet had geleerd. De tijd zal uitwijzen of mijn basiskennis voldoende is gebleken om dat tentamen nog te halen.
Grote besluiten te nemen
Nu de examens achter de rug zijn, liggen enkele belangrijke en grote
beslissingen voor mij. Wil ik nog intekenen voor een volgend schooljaar? Gewoon
om klassen te kunnen volgen, interactie met mijn studiegenoten te kunnen
houden, bezig te blijven en nieuwe doelen te stellen? Vrijwilligerswerk in het
buitenland lijkt lastiger te zijn nu de kanker weer actiever is, waardoor mijn
conditie sneller achteruit kan gaan. Wat wil ik doen in de relatief korte tijd
die mij nog rest? Maar vooral ook: wat kán ik nog doen?
Wat is het rendement
van Paclitaxel?
Ik ben momenteel informatie aan het verzamelen over de voor- en nadelen van
de chemo’s die ik nog zou kunnen kiezen. Ik probeer een balans op te maken ten
aanzien van de tijdwinst die het mij kan opleveren. Tijdens de chemo’s maak ik
mijn lijf ziek en holt mijn conditie achteruit, maar als ik daarna dan nog
enkele maanden me ‘goed’ kan voelen doordat ik het proces tijdelijk halt kan
toeroepen, dan is dat het toch wel waard?! Een duidelijk beeld van de tijdwinst
/ het rendement heb ik op dit moment nog niet. Dat maakt het lastig om een
besluit te nemen. Aan de andere kant heb ik nog heel sterk het gevoel dat ik
nog een taak te volbrengen heb, dat het nog niet ‘af’ is…. Kans is derhalve
groot dat ik tóch voor de chemo ga kiezen.
Lieve mensen vallen
weg
Gelukkig heb ik nog wat te kiezen! Want soms krijg je ook te horen vanuit
het ziekenhuis: ‘we kunnen niets meer voor u doen’. Dan ben je zogezegd ‘uitbehandeld’
en rest je feitelijk niets anders dan te wachten op je einde, waarbij alleen
nog de pijn bestreden kan worden. Zo verloren we gisteravond weer een lief mens
aan deze vreselijke ziekte en heeft vorige week iemand anders besloten ‘dat het
genoeg is geweest’ na 10 jaar vechten. Wat een moed is daarvoor nodig! Zelf heb
ik afgelopen maandag een gesprek met mijn huisarts gevoerd over het moment dat
ik uitbehandeld ben… Bizar om met dit soort dingen bezig te zijn, terwijl de
mensen niet eens aan je kunnen zien dat je ziek bent. Maar nu de medicatie minder
goed werkt kan het ook heel snel gaan, zeker omdat het in mijn longvlies zit.
Want als je minder lucht hebt dan is het veel lastiger om je conditie op peil
te houden hetgeen tot een stroomversnelling van klachten kan leiden.
Meer uitzoek- en
denkwerk
De komende week / weken zal ik proberen meer informatie boven tafel te
krijgen over de chemo’s. Want ik merk om me heen dat ik nog niet gemist kan
worden en dat iedere tijdwinst is meegenomen.
En hoewel iedereen zegt dat ik vooral aan mezelf moet denken en voor mezelf moet kiezen, telt het toch heel zwaar mee om mijlpalen van mijn dierbaren te kunnen halen, nu ze hebben aangegeven het belangrijk te vinden dat ik daarbij ben. Dus nu ik mijn meeste wensen heb afgerond en toch al in de stand stond om me dienstbaar te maken voor anderen, kan ik die extra tijd, door het kiezen voor chemo’s, voor mijzelf invullen als ‘hulp aan anderen’…. Als de kuren dan aanslaan waardoor mij extra tijd gegeven wordt, dan mag ik er van uit gaan dat het zo moest zijn.
Tsja en nu alles verder grotendeels is afgerond kan ik me volledig op mijn schrijven storten. Hopelijk kom ik daar ook snel in een flow….
Wordt vervolgd
P.S. Gisterochtend sprak ik mijn huisbaas. Na twee hersenbloedingen moet zijn vrouw van heel ver komen. Haar gezondheid is nu dan ook broos en haar situatie zorgelijk ten aanzien van uitzicht op herstel. Maar tijd zal het moeten uitwijzen. Maar zoals mijn huisbaas zelf zegt: ‘ze zijn nog samen’! Dank aan iedereen die gevolg heeft gegeven aan het verzoek in mijn vorige bijdrage.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 20-06-2018 17:04