Een rustig begin (09-01)
Chemo, het is iets waar ik sinds 2017 best een beetje tegenop zag, gezien de ervaringen uit 2011. Maar inmiddels is het iets wat ik bijna routinematig onderga. En behalve de dag van de behandeling zelf, hoef ik er feitelijk geen rekening mee te houden in mijn agenda qua bijwerkingen.
Na een rustige jaarwisseling, mocht ik me op 2 januari weer
melden in het AVL voor de derde chemococktail. Aangezien er verder geen
bijzonderheden te melden waren, stuurde de plaatsvervangende arts mij snel door
naar de dagbehandeling. Ik had de medicatie tegen de bijwerkingen van de
carboplatine al ingenomen en de rest kreeg ik in het infuus. Vervolgens kreeg
ik weer de coldcap op.
Coldcap
De coldcap is sowieso een bijzonder fenomeen dat niet door ieder ziekenhuis
wordt aangeboden kennelijk. Voor vrouwen die een ziekenhuis zoeken voor de
beste behandeling en liever niet hun haar kwijt raken, wel iets om rekening mee
te houden. De coldcap is een soort muts waardoor een koude vloeistof circuleert
die wordt gekoeld door een koelmachine. De coldcap is door middel van een slang
verbonden aan de koelmachine. Hierdoor wordt de hoofdhuid gekoeld,
waardoor de chemo niet in de haarzakjes kan doordringen en dus niet / minder
snel zal uitvallen. Hierdoor hoef je niet persé kaal te worden van de chemo en
zie je er voor de buitenwereld dus ook minder snel ‘ziek’ uit.
Hoofdpijn
Helaas kreeg ik ook nu, net als de vorige keer, weer halverwege de
behandeling een vervelende hoofdpijn. Toen ik de drukpunten van de coldcap op
mijn voorhoofd ruimte gaf door mijn vinger ertussen te duwen, nam de pijn af.
Kennelijk zat de muts toch te krap. Vreemd, want bij alle keren vanaf mei, was
dit alleen nog maar gebeurd toen iemand voorstelde me een S te geven. Toen ik
dat gister aangaf, kwamen ze met een M en L. De M had een andere kleur, de L
dezelfde kleur als de S. Besloten werd me de L aan te meten, waardoor de enkele
chemo gister probleemloos verliep. Ik hoop / ga ervan uit dat ze het nu in mijn
dossier hebben genoteerd.
Bloedwaarden
De bloedwaarden van 2 januari zijn zondermeer goed te noemen. Alleen de
tumormarker CA 15.3 staat in het rood. Deze waarde is inmiddels ook gestegen
tot 360, hetgeen een stijging van 8% is in drie weken tijd. Dus, hoewel mijn
lijf rustig en goed reageert op de behandelingen, blijft het proces duidelijk
groeien in mijn lijf. Toch ben en blijf ik dankbaar voor alle extra tijd.
Chemo: puur geluk
Gister kreeg ik voor de 23e keer taxol; op één chemo na heb ik
nu al volledige 12 kuren gehad. Dat, naast de 17 kuren capecitabine in 2018,
betekent puur geluk! Het klinkt raar om dat te zeggen, maar het betekent
simpelweg extra tijd. Er zijn namelijk ook mensen die geen chemo verdragen en
voor wie het leven daardoor veel sneller ophoudt. Die stijgende tumorwaarden
zijn natuurlijk wel een teken dat de kanker steeds verder terrein wint, ik ben
dan ook bang dat mijn geluk dit jaar op raakt, maar voorlopig mag ik nog steeds
een paar maanden vooruit kijken en hopen op nog mooie momenten met lieve
mensen. En.... wat ik niet voor mogelijk hield... 2020 heb ik gehaald!
Ondertussen wordt de lijst met mensen uit mijn
kennissenkring die ook door kanker getroffen zijn steeds aangevuld met nieuwe
namen. Sommigen met uitzicht op genezing, maar sommigen ook niet. Ik denk aan
hen en hoop dat ze dezelfde moed en levenslust ondervinden om het proces aan te
gaan en het hoofd te bieden.
Wordt vervolgd…
Dit artikel werd gepubliceerd op: 09-01-2020 17:40