Alles voelt dubbel (30-05)
Je kunt nog zo rationeel ingesteld zijn en alles vooraf hebben uitgedacht, maar waar je geen rekening mee kunt houden vooraf is hoe het werkelijk zal zijn, hoe het zal voelen. En in mijn geval voelt alles momenteel heel dubbel. Ik wil vasthouden, maar moet loslaten, ik wil dingen en momenten delen, mensen beter leren kennen, maar ik wil ook mensen beschermen… het is feitelijk een continue tweestrijd tussen het hoofd en het hart…
Het is nog wat mistig boven zee. Ik heb zojuist in twee dagen een Engelstalig boek uitgelezen ter voorbereiding op mijn examen CPE. Afgelopen maandag één van de laatste lessen gevolgd, een proefexamen. A.s. maandag is de laatste… na mijn examen heb ik geen reden meer om naar Nijmegen te rijden. Besluiten die ik nam op basis van de statistieken ten aanzien van mijn prognose… Ik volg de berichten in de groepsapp van de medestudenten nog maar zijdelings… Omdat ik veel vakken en lessen niet meer volg sinds maart, ben ik de aansluiting kwijt… mijn rol is uitgespeeld. Een voor een vindt momenteel een baan in het onderwijs, precies zoals ze in de opleiding al hadden voorspeld. Veel studenten kunnen hun tweede stageperiode al met een baan invullen…
Het was mijn verhaal tegenover mijn zaakbehartiger bij het UWV toen ik mijn intake had voor de WW. Sinds begin april zit ik officieel in de ZW, al had ik op basis van mijn telefoontje begin januari en de bijbehorende controle al te horen gekregen dat ‘ik met rust gelaten zou worden’ ten aanzien van allerlei verplichtingen. Maar toen ik onlangs een uitnodiging en twee herinneringen ontving in de mail over een ‘motivatie bijeenkomst’ van het UWV, moest ik toch even wat boosheid en frustratie wegslikken. Het maakte dat ik na de tweede herinnering toch wilde reageren dat ik niet gemotiveerd hoefde te worden, dat ik heel graag anders zou willen, maar dat het leven bij mij nu eenmaal ongewenst en onverwacht anders verliep. Ik kan me niet meer herinneren of ik ook werkelijk gemaild heb…
Want hoe aanlokkelijk het ook lijkt… ‘een levenlang vakantie’… het is uiteindelijk vrij doelloos en zo totaal niet hoe ik in elkaar steek. Vakantie is immers juist goed en mooi omdat het je dagelijkse sleur en routine van werk en zorgen onderbreekt… Hoe druk ik ook was met mijn school en stage, ik was bezig met mijn toekomst, met het invullen van de tijd tot aan mijn pensioen, met iets zinnigs… en hoe positief ik ook probeer te zijn, die toekomst wordt mij wel ontnomen! Dus ik ben heel blij voor mijn medestudenten, maar kan me niet onttrekken aan een gevoel van teleurstelling…. En hoe hard ze soms ook klagen in de groepsapp over hoe druk ze zijn, toch benijd ik ze! Ik heb de prachtigste reizen gemaakt, maar het was eigenlijk de bedoeling dat ik die zou maken ná het voltooien van mijn opleiding en als vakantie invulling naast mijn veeleisende en drukke baan als docent Engels. Hoe graag had ik mee geklaagd over de werkdruk, vooral rond de toetsperiodes, mijn visie losgelaten over de misdragingen van sommige scholieren, oplossingsgericht meegedacht bij sommige probleemleerlingen, zoals ik mocht ervaren tijdens mijn stage?! Natuurlijk is het spannend om iets nieuws te doen en natuurlijk heeft iedereen wel zo zijn of haar twijfels of je de juiste keuze maakt en of je uiteindelijk wel geschikt bent… ook ik, zelfs nu ik na dit seizoen zal stoppen met de opleiding…
Als de kuren blijven aanslaan zal ik daarom een nieuwe invulling van mijn tijd moeten zoeken. Bij voorkeur iets waar ik met volle overgave mee aan de slag kan gaan… dus niet zomaar wat doelloze vrije tijdsbesteding, maar iets zinvols… als de tijd mij gegeven wordt.
Volgende week woensdag krijg ik een nieuwe scan om te kijken hoe het ervoor staat. De plekken met verdachte cellen zullen ongetwijfeld kleiner zijn geworden, dankzij de medicatie, maar tegelijkertijd is het geen indicatie of de medicatie nog steeds werkt… dus of ik nu wil of niet, momenteel houdt die vraag mij heel erg bezig! Hoeveel tijd is mij nog gegeven? Die onzekerheid en onwetendheid maakt het lastig om plannen te maken, naar de nabije toekomst te kijken.
Ik heb moeite met het aanknopen van nieuwe contacten, of met het verdiepen van de bestaande contacten. Ik heb het aan de ene kant nodig, maar tegelijkertijd lijkt het zo egocentrisch omdat ik die ander dan met een grotere leegte achterlaat. Dus heb ik heel erg de neiging om muren op te werpen, mezelf en de ander beschermend tegen de onvermijdelijke pijn van het loslaten. En hoeveel pijn het mij ook doet, ik begrijp het als mensen om mij heen afstand nemen uit zelfbescherming. Ik kan niet anders dan dat respecteren… des te meer waardeer ik de kracht bij de mensen die dit niet doen! Dierbaren die sterk zijn voor mij en ervoor kiezen om achteraf te dealen met het verdriet. Wat prijs ik mij gelukkig met deze mensen!
Maar boven alles accepteer ik dat ieder zijn eigen proces heeft en dat iedereen op eigen wijze dingen verwerkt. Als dat betekent dat ik nu al mensen moet loslaten, dan is dat niet anders.
Sluit je ogen één seconde
Zet een lach op je gezicht
Zeg bedankt tegen het leven
Voor de liefde en het licht
Doe een wens voor iemand anders
Al lijkt het nog zo klein en stil
Elke golf begint als rimpel
Maar maakt altijd een verschil
Whohoho, vier het leven om je heen
Hang de slingers op en dans met iedereen
Whoho, het leven is al veel te kort
Ja, en alleen is maar alleen
Dus droom, durf, doe en deel met iedereen
Deel je rijkdom met een ander
Liefde nog veel meer dan goud
En wees lief voor wie je lief is
Zeg als je van iemand houdt
Geef een glimlach aan een vreemde
Knuffel iemand, elke dag
En wees dankbaar voor de dingen
Die je vandaag beleven mag
Whohoho, vier het leven om je heen
Hang de slingers op en dans met iedereen
Whoho, het leven is al veel te kort
Ja, en alleen is maar alleen
Dus droom, durf, doe en deel met iedereen
Kijk naar de golven en zie de zee
Kijk naar alle mensen om je heen
Pak maar mijn hand en ik neem je mee
Want wij samen kunnen samen meer dan één
Sluit je ogen één seconde
Zet een lach op je gezicht
Geniet maar even van het donker
't Wordt vanzelf wel weer licht
Pak de hand van iemand naast je
Maakt niet uit of je hem kent
Iedereen is even welkom
Zolang je maar je zelf bent
Gooi je handen nu de lucht in
Vul je hart met hoop en trots
Open nu maar fier je ogen
Zie door de bomen weer het bos
Vier het leven om je heen
Hang de slingers op en dans met iedereen
Het leven is al veel te kort
Ja, en alleen is maar alleen
Dus deel je hart met iedereen
Hier om je heen
Wees niet alleen
Droom, durf, doe en deel met iedereen
Met een lach op je gezicht
Wees maar dankbaar voor het leven
Zoals het hier nu voor je ligt
Dit artikel werd gepubliceerd op: 30-05-2018 14:56