Een achtbaan aan emoties (08-12)
Tien weken: het leek zo lang, niet wetend of mijn lijf het zou volhouden… maar ze zijn omgevlogen! En voor je het weet pak je je koffer weer in. Het was een week van accepteren dat ik het niet heb af gekregen, nog een laatste keer het grijpvoorraadmagazijn opruimen en volgens het systeem opnieuw in te richten, een laatste keer vrijwilligers inwerken en de logica van warehouse uitleggen….
Gister had ik vrij. Dat was goed. Ik kreeg de kans om alles
op me in te laten werken, afstand te nemen en nog een laatste keer te genieten
van dit prachtige eiland. Nadat ik wat kinderjassen had afgeleverd op Kara Tepe
en daar nog gedag had gezegd tegen enkele resident volunteers, werd mijn
stemming wat neerslachtig. Het besef dat dit niet alleen een afscheid was van
dit eiland, maar hoogstwaarschijnlijk een afscheid van Griekenland in
totaliteit… een land waar ik zes keer eerder vakanties had doorgebracht, maakte
mij verdrietig. Het zijn steeds stapjes van loslaten, beseffen dat er geen
volgende keer komt, realiseren dat het geen nachtmerrie is, maar de realiteit
van mijn leven dat eindigt… dus terwijl ik genoot van de decemberzon op mijn
gezicht, de vele olijfbomen met de netten eronder links en rechts van de weg,
rolden de tranen vanachter mijn zonnebril over mijn wangen. Afscheid nemen ….
Stuurmanskunsten
vereist
Met mijn gehuurde Fiat Panda ging de reis richting Thermi, vanwaar ik
richting Kalloni wilde. De weg leidde op een gegeven moment door de bergen, wat
mij wel mooi leek. Het asfalt werd gravel, het gravel werd bospad en toen
Google maps aangaf dat ik linksaf moest, waar alleen een breed modderpad liep,
met stenen aan de kanten en diepe sporen een lange hoge bult in het midden van
de weg hadden veroorzaakt, moest ik toch even achter mijn oren krabben. Voor
zover ik het kon overzien durfde ik het echter aan, wetend dat ik met het
fiatje dus met één kant (twee wielen) altijd op het droge moest blijven en met
de andere kant dan dus over die langgestrekte bult moest manoeuvreren. Nu heb
ik nooit een slipcursus gevolgd, maar dankzij het regelmatig in dikke sneeuw
rijden wist ik, op sommige momenten met tegensturen, de auto een kilometer lang
naar de volgende afslag te leiden. Die weg was niet veel beter, terwijl
rechtdoor nog een stukje asfalt zichtbaar was. Maar Google maps gaf aan dat dat
zou doodlopen, dus opnieuw ging ik het avontuur met de modderklonten aan. Na zo’n
500 meter echter doemde een enorme waterplas voor me op van zeker een meter of
5 lang, waarvan ik de diepte niet kon inschatten. De plek was dermate
afgelegen, dat ik het risico om vast te komen zitten niet wilde lopen.
Bovendien kon ik ook het vervolg van de weg niet overzien, dus ik wist ook niet
of de weg beter of juist nóg slechter zou worden. Met een 4x4 had ik het een
geweldig avontuur gevonden, maar nu besloot ik toch maar de Panda te keren en
een andere weg richting Kalloni te nemen.
Andere gedachten
Het auto rijden, de concentratie die ik nodig had bij het sturen op deze
moeilijke weg had ervoor gezorgd dat ik mijn verdrietige stemming was kwijt
geraakt en ik volop kon genieten van de zon, het eiland en mijn vrijheid! En
wederom verwonderde ik me over de gedachte dat je soms even van gebaande paden
moet afwijken om alles in een ander licht te kunnen zien….
Mooie symboliek dat een moeilijke weg je even kan resetten. Net vóór ik Kalloni
bereikte leidde Google Maps mij naar een andere weg, die uiteindelijk helemaal
langs het water liep, naast een strandje waar ik drie prachtige flamingo’s van dichtbij
kon zien. Heel bijzonder! Ik besloot dat het dorpje deze rust niet zou kunnen
overtreffen en zette koers richting de Ouzo distilleerderij in Plomari. Helaas
was deze gesloten, maar de borden volgend naar een Taverne aan zee, bracht me opnieuw
op een prachtige plek, waar ik mocht genieten van de late middagzon, alvorens
ik huiswaarts keerde. Begon mijn tocht met een ‘zwaar gemoed’, door de
schitterende dingen die ik bij toeval mocht zien, kon ik mijn tocht, en dus ook
mijn dag, super positief eindigen. Ook nu besef ik me dat als ik dingen kan
loslaten, aan het toeval kan overlaten, dat ik dan regelmatig zeer aangenaam
verrast word door wat ik mag zien en beleven.
Afsluiten en toch
doorgaan
De sharing circle was in mijn appartement. Een mooie manier om mijn weken
met de internationale vrijwilligers af te sluiten. Toch zal ik ook na mijn
terugkeer in Nederland bij Movement betrokken blijven, omdat Adil mij eerder
deze week belde over het digitale voorraadbeheer, waarvoor ik enkele weken
geleden was ondervraagd door de programmeur/appbouwer. Door mijn ervaring hier,
kan ik meedenken in wat wél en wat niet zal werken, wat nodig is maar ook wat
overbodig kan blijken te zijn, juist omdat ik met mijn webbouw achtergrond in
databasemogelijkheden denk… Mooi om me te realiseren dat ik op het juiste
moment, op de juiste plek was om hier zinvolle invullen aan te kunnen geven en
geweldig dat dit (h)erkend wordt. Dat dit wellicht de reden is dat dit op mijn
pad kwam?! Toeval bestaat niet en voor alles is een reden…
Gast bij infomix
Harrie Mulder, de vrijwilliger van het jaar van Heerde, heeft me
uitgenodigd in zijn programma Infomix, op Radio 794, op dinsdag 18 december.
Een uur lang mag ik plaatsnemen aan tafel en mag ik zelf ook muziek aanreiken
om te draaien. Ik verheug me er al op.
Straks zit ik in het vliegtuig naar huis. Een weerzien met
dierbaren. De volgende update zal mogelijk pas ná de uitslag van het ziekenhuis,
dus na 19 december zijn. Ik hoop iedereen snel weer te zien / spreken!! Dank
voor jullie trouwe medeleven hier op mijn blog, actief of in stilte… ik
waardeer alle belangstelling zeer!!
Wordt vervolgd….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 08-12-2018 10:47