Goede gesprekken (17-02)
Daar lig ik dan op zaterdagochtend. Voor de meeste mensen een ideale dag om uit te slapen. Terwijl het buiten nog aardedonker is verstoort een enkele auto het voorzichtige lied van een merel. Na een paar prachtige heldere, zonnige dagen lijkt het voorjaar door te zetten, want terwijl de klok doortikt voegen zich steeds meer vogels in het koor. Ik hou van dit moment! Maar het feit dat ik op dit tijdstip zo klaarwakker ben geeft aan dat er dingen zijn die mijn hoofd bezig houden….
Afrondingen
Nadat ik twee weken geleden mijn laatste wedstrijd speelde voor Damclub Hoogeveen, ben ik gevraagd om vandaag bij het eten aanwezig te zijn. Het is bij de club goede gewoonte om de thuiswedstrijden af te sluiten met een gezamenlijk eten. Als alle teams thuis spelen, dan kookt de moeder van mijn trainer een uitgebreide Indische rijsttafel. Als niet alle teams spelen dan wijkt men vaak uit naar de plaatselijke chinees. Dat laatste is vandaag het geval. Omdat ik twee weken geleden overvallen werd door mijn emoties, zet ik me nu een beetje schrap.
School
Komende week zijn ook de laatste twee dagen die ik op mijn stageschool doorbreng. Het had het begin moeten zijn van een nieuwe carrière, een opstart- en leerplek. Het liep echter anders en nu sluit ik het af als iets dat ik mocht voltooien. De tijd is voorbij gevlogen! Iedere lesdag weer was ik enigszins gespannen vooraf, maar iedere keer eindigde ik met een glimlach. Je kunt nu eenmaal jonge mensen niet dwingen om te leren. Je kunt ze hooguit stof aanbieden, een situatie in de klas waarbij de welwillenden kunnen leren en waarbij de leerlingen bij wie het allemaal vanzelf gaat ook tot hun recht komen, in welke vorm dan ook. Als docent faciliteer je in feite een situatie van ‘kennisoverdracht’ maar wat daarvan werkelijk wordt onthouden is afhankelijk van de ontvangers. Ik kan alleen maar hopen dat die paar weken voldoende zijn gebleken om bij enkele van deze leerlingen een positieve indruk achter te laten, over het vak Engels, over leerstrategieën of over het feit dat ze mogen zijn wie ze zijn, maar wel zelf verantwoordelijk zijn voor het resultaat van ieder vak. De een heeft daarvoor iets meer tijd nodig dan de ander. Net zoals een parel in de beschermende omgeving van een oester, in het donker opgesloten groeit, als prachtig resultaat van de irritatie van de oester, zo vormen tieners zich op geheel eigen wijze binnen de maatschappij. En er zitten pareltjes tussen in deze klassen die zelf nog niet zien waartoe ze kunnen uitgroeien. Ik wilde ze dan ook niet teveel verstoren in hun groeiproces…. ;-)
Onrust door onzekerheid
Maar de reden van het vroege ontwaken, de korte nachten, is een soort onrust als gevolg van onzekerheid over het verloop van mijn proces. Het feit dat de kuur lijkt aan te slaan is natuurlijk prachtig nieuws omdat het me in staat zal stellen mijn reizen te maken en mijn wensen te voltooien. Ik heb het allemaal bedacht nu en ik heb stappen gezet om dingen te realiseren… in mijn hoofd kloppen de dingen dus hoop ik dat het ook zo zal uitwerken. Maar wat als het anders loopt? Ik kan niet zo goed omgaan met ‘anders dan gepland’… dat wil zeggen…. Ik kan rationeel wel goed en snel schakelen en ik heb geleerd om oplossingsgericht te handelen waardoor dingen niet in het water vallen. Ook kan ik rationeel kromme situaties ‘recht praten’, maar zodra de rust na de chaos dan weer keert ben ik emotioneel een wrak. Ik ben geneigd om rationeel altijd te doen wat het beste is voor iedereen en zet daarbij mijn eigen belang op een lager plan… Dat ik nu voor de komende 7 maanden kies voor ‘mijn manier’ van genieten en afronden is een overwinning op mezelf. Het is de tijd daarna die ik nog niet kan overzien en die mij dus onrust brengt.
Goede begeleiding
En hoe dierbaar je gezinsleden je ook zijn, met bepaalde zorgen en onzekerheden wil je ze niet belasten. Ze hebben genoeg aan hun hoofd…. Ook hun leven staat immers op de kop, ook hun nabije toekomst verandert drastisch. Ik doe wat ik nog kan om hun ‘landing’ te verzachten, maar uiteindelijk moeten ze daarin zelf hun weg kiezen en vinden. Wat is het dan fijn om in alle openheid en eerlijkheid met professionals te kunnen praten. Ik was nooit een type om een psycholoog op te zoeken, deed het liever allemaal zelf… maar vanuit het ziekenhuis wordt die ondersteuning wel geboden en dan is het prachtig om te horen dat je aan alles hebt gedacht of om advies te krijgen hoe je in alle processen jezelf niet voorbij loopt. Maar in mijn situatie ben ik ook heel dankbaar voor de ondersteuning van onze predikant. Hij zegende ons huwelijk in 1996 in; wie erbij was weet dat dit ook ‘anders was dan standaard’ en hij was er in 2011 bij. Hij kent ons gezin, onze situatie en heeft in zijn carrière genoeg gezien en beleefd om een enorme portie mensenkennis te verzamelen om heel passend te adviseren. Voor mensen die in het verleden teleurgesteld zijn in de kerk om welke reden dan ook is het misschien moeilijk voor te stellen welke rol een predikant kán hebben bij zo’n proces. Het schrikbeeld ontstaat wellicht van vrome woorden, lijdzaam lijden en dergelijke dingen. Maar wie mij kent weet dat dit niet bij mij past. Ik hang niet aan religie, aan ‘wat hoort’, aan vorm en buitenkant, niet van mensen en niet van organisaties. Ik hecht belang aan de binnenkant, de kern, de dingen die écht belangrijk zijn, de waarden die erop gestoeld zijn om ons betere mensen te maken, om elkaar te helpen van binnenuit, uit liefde voor de medemens, vanuit acceptatie dat een ieder anders is en vanuit de erkenning dat je niet iedereen hoeft te begrijpen in zijn of haar handelen. Door juist vanuit die verscheidenheid de gemeenschappelijke deler te vinden en samen te werken ontstaat een ongekende kracht, creativiteit en ook troost dat we allemaal mogen zijn zoals we zijn en dat we allemaal individueel een schakel mogen zijn in het geheel, ook al voelen we onszelf soms zo klein en machteloos. En met eenzelfde verwondering waarmee ik voor de klas mocht staan over de diversiteit van de leerlingen en hun verschil in persoonlijkheden en leerprocessen, zo gaat een goede predikant, een fijn mens, om met gemeenteleden. Niet dingen opleggend ‘hoe het hoort’, maar kijkend, passend en metend wat bij het individu past, waardoor de troost het beste landt…. Maatwerk is in deze geboden, want de vorm is slechts een middel en niet een doel op zich. Dat begrip, die houding maakt dat onze predikant bij mij een graag geziene gast is die bij ieder bezoek iets waardevols achterlaat.
Weer een week voorbij
Ondertussen is er dus weer een week voorbij. Ik ben aan mijn tweede kuur begonnen en ook nu ondervind ik geen bijwerkingen. Het vervelende gevoel in mijn zij/rug neemt wel wat toe; zozeer zelfs dat ik af en toe naar de paracetamol grijp. De pijnlijke bult en rode vlek van de DKTP inenting is gelukkig bijna vertrokken en over twee weken bevind ik mij op mijn eerste uitje. En die onrust over wat gaat komen na september? Dat probeer ik van me af te zetten, vertrouwend op de filosofie dat de koers toch al bepaald is en dat ik de kracht en flexibiliteit zal hebben of krijgen om er goed mee om te gaan …. of tijdig oplossingen op mijn pad zal vinden.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 17-02-2018 10:52