Een week met een gouden randje (21/10)
Hoewel ik begin van de week de teleurstelling te verwerken kreeg dat de pijn in de leverstreek terugkeerde en ik dus opnieuw pijnmedicatie moet nemen om te kunnen functioneren, eindigde mijn week gisteren en vandaag met een gouden randje. Ik beleef hier bijzondere dagen die van grote invloed kunnen zijn.
Om iedereen een leuke afwisseling te bieden, worden de
vrijwilligers zoveel mogelijk verdeeld over de verschillende projecten.
Job rotation is immers een beproefde methode om het werk leuk te houden. Echter,
met de vele werkzaamheden van de vrijwilligers op de diverse werkplekken en het
continu in de gaten houden van je dagplanning, is het erg lastig om je op één
ding te focussen. Dus werk je in de shop, dan ben je vooral bezig met het
helpen van de klanten. Werk je in warehouse, dan ben je vooral bezig met
kleding sorteren en op verzoek de shop bevoorraden. Maar zodra je tijd erop zit
ga je naar je volgende klus, of geniet je van je welverdiende pauze. Daar komt
bij dat er met de planning van de afspraken voor de shop van alles was fout
gegaan, waardoor er soms twee families op hetzelfde moment kwamen… Reuze
onhandig en super chaotisch daardoor. De afgelopen week spande daarin wel de
kroon… Maar om in die drukte ook nog eens te moeten zoeken tussen de dozen met spullen kost
gewoonweg veel te veel tijd. Daarom ben ik mijn derde week begon met een nieuwe
uitdaging: het helemaal op orde brengen van de kleding in de warehouses en
samen met mijn 65+ collega, de werkplek helemaal netjes en overzichtelijk
maken.
Orde scheppen en
structuur aanbrengen
We zijn ten dele in onze missie geslaagd. De werkplek is nu helemaal
opgeruimd. Er staan geen spullen meer op de stenen, waardoor het meteen opvalt
als er iets wordt neergezet. Rommel nestelt, dus daar zijn we nu vanaf.
Daarnaast hebben we zakken en dozen met gedoneerde kleding die op een
onlogische plek stonden helemaal gesorteerd waardoor we gelukkig verschillende
items vonden die dringend nodig waren in de shop. Toen die achterstand was
weggewerkt heb ik op een rustiger moment de ruimte van de jassen en de
grijpvoorraad van de shop opgeruimd en opnieuw ingericht, waardoor je veel
sneller mutsen en sjaals voor de juiste doelgroep kunt vinden. Vervolgens
hebben we in de shop een paar dingen aangepast, waardoor we veel sneller kunnen
zien wat we nodig hebben.
Het houdt nooit op
Toen we dachten alles op orde te hebben en weer bezig konden gaan met het
sorteren van de goederen in de warehouse en de inhoud van slechte dozen over te
pakken in bananendozen en deze correct te labelen, kwam er weer een nieuwe
stroom zakken en dozen binnen. Doordat ik vrijwel de hele week in de warehouse
bezig ben geweest (op eigen verzoek mijn shop diensten heb geruild) heb ik
inmiddels aardig zicht op wat we veel en weinig hebben. Nieuwe zakken ‘bekijk’
ik dan ook vanuit dat oogpunt, door snel te screenen wat erin zit, eventueel te
voelen of er jassen en/of spijkerbroeken in zitten als het om vrouwenkleding
gaat. De jongenskleding en kleinere mannenmaten hou ik meteen apart, want die
krijgen voorrang, omdat we daar echt een tekort aan hebben. Maar voor de
komende week hebben we zeker nog voldoende werk.
Plannen voor Engels
programma
Afgelopen zaterdag had ik afgesproken met de persoon die momenteel Engels
workshops geeft op Kara Tepe en in Moria. Zijn moeder heeft 30 jaar ervaring
met lesgeven specifiek gericht op kinderen met dyslectie. Ze heeft daarin haar
eigen methode ontwikkeld en was bereid mee te denken. Ik was uitgenodigd in
haar huis. Het toeval wil dat zij, net als ik, uitgezaaide borstkanker heeft,
al zit bij haar de uitzaaiing in de botten. Zij heeft haar goede en slechte
dagen en ze wordt verzorgd door haar zonen. Gelukkig had ze zaterdag een goede
dag. Deze vrouw, die geboren is op Lesbos maar een groot deel van haar leven in
Zuid Afrika heeft gewoond (waar ze ook heeft les gegeven) was uitermate bereid
om haar ervaringen en enorme kennis met ons te delen en mee te denken over de
opzet van een programma. We hebben namelijk diverse uitdagingen: de residents
vertrekken soms na enkele maanden, niet iedereen is even gemotiveerd om Engels
te leren en er is een grote verscheidenheid in niveaus. Dat alles hebben we
besproken en we hebben gekeken naar oplossingen binnen bestaande lesprogramma’s…
De komende week gaan we het verder uitwerken en het opsplitsen naar een
jaarlesprogramma en onderwerpen per les, met een bepaald resultaat na 3
maanden. Het is een enorme uitdaging, maar ongelooflijk mooi om mee bezig te
zijn. Bij vertrek noemde ik terloops dat ik vanaf komend weekend andere
huisvesting nodig heb, omdat mijn reservering via Bookings.com dan verloopt en
de woning voor vijf dagen aan een ander is verhuurd. Ik had overwogen om
tijdelijk elders te wonen en dan terug te keren, maar nu blijkt er in haar appartementencomplex
een woning te huur te zijn van een vriend van haar uit Zuid-Afrika. Er moest
alleen nog een essentiele reparatie worden uitgevoerd, maar ik kan komende week
de woning bekijken en als het me wat lijkt, dan zit ik niet alleen veel
goedkoper, maar ook nog eens veel dichter bij het centrum en bij de bushalte.
Met het oog op de komende winter en eventuele regen een prettig vooruitzicht.
Aan het einde van mijn bezoek sprak de dame de woorden dat zij het gevoel had
dat het was voorbestemd dat wij elkaar ontmoetten…. Ik voelde het net zo!
Afscheid twee
vrijwilligers
Meteen daarna ging ik door naar Lazy Fish, waar de afscheidsborrel was
gepland van twee vrijwilligsters. De ene was twee weken actief en de andere was
gelijk met mij gestart. Morgen komt er tenminste één persoon voor in de plaats.
Dat houdt in dat we nu met 2 personen minder zijn dan in mijn eerste week. Het
wordt dus zaak om nóg efficiënter te proberen te werken, want deze week was
iedereen al vreselijk moe, door alles wat er te doen was. Als het aantal
vrijwilligers blijft afnemen, nu de winter eraan komt, zijn we genoodzaakt de
shop in de middagen te sluiten, omdat we anders niet meer aan het sorteren toe
komen, waardoor we ook geen spullen kunnen uitgeven. Of we moeten andere activiteiten
staken, hetgeen uitermate jammer is. De coördinatoren zijn dus bezig om een
plannetje te bedenken om hopelijk weer meer nieuwe vrijwilligers te werven.
Mijn vrije zondag
Vandaag was mijn derde vrije zondag na een week hard werken. De eerste twee
zondagen was ik gewoon te moe om iets te ondernemen. Maar inmiddels is mijn
conditie nog weer zover verbeterd (los van de pijn dan), dat ik wel toe was aan
een uitje. Samen met mijn 65+ collega zijn we richting Molyvos gereden, een
schitterend authentiek Grieks dorpje aan de Noord-west kust van Lesbos. Met
schitterende uitzichten op deze zonovergoten dag, een heerlijke lunch en
onvoorstelbaar veel rust op sommige plekken, kwamen we helemaal terug tot de
basis van ons zijn. We hadden een alleraardigst gesprek met een 75-jarige Griek
die ons vertelde over de eerste feministe, die 600 jaar voor Christus op het
eiland leefde en een begenadigd poëet was: Sappho. Als dank voor zijn verhaal
kochten we een klein souvenirtje op de terugweg van ons bezoek aan het kasteel
van Molyvos. De rust van deze dag, de zon, goede gesprekken met prettig
gezelschap maakten ook deze dag een gouden randje van de week.
Mijn gezondheid
Morgen begin ik weer aan een chemokuur, kuur 14. Het is een mooi
referentiekader voor mezelf, want als de pijn tegen het einde van de week weer
afneemt, dan is dat voor mij een teken dat de chemopillen dus wel degelijk nog
een klein beetje werking hebben. Maar vooralsnog zal ik deze week tweemaal
daags diclofenac nemen. Dit prefereer ik boven de paracetamol, nu ik gelezen
heb dat dit slecht kan zijn voor mijn lever. Gelukkig kan ik hier bij de
Pharmakeio (drogist/apotheek) heel goedkoop aan de juiste dosering diclofenac
komen, ook zonder recept. Wat dat betreft zit ik dus goed. Daarnaast heb ik het
gevoel dat de afgelopen weken dus mijn conditie verder hebben verbeterd en dat
mijn spierkracht (en –massa) iets is toegenomen. Dat, in combinatie met minder
eten en niet snoepen, betekent mogelijk dat ik dus inderdaad gewicht en/of
massa aan het verliezen ben, maar dat hoeft in mijn geval dus niet slecht te
zijn, omdat het me niet zwakker, maar juist sterker maakt. Mijn 65+ collega,
die fysiotherapeut van beroep was, ziet dat ook als voordeel! Zij houdt me stiekem
ook een beetje in de gaten en dwingt me soms een pauze te nemen, als ik ertoe
neig om over mijn grenzen heen te gaan, omdat er zoveel te doen is…. Ik ben me
ervan bewust dat ik mijn grenzen op zoek en er soms iets overheen ga, maar
tegelijkertijd kan dat ook positief uitwerken, omdat ik daarmee juist mijn
conditie verbeter… als het maar niet structureel gebeurt.
Les geven
Enkele tieners hebben mij gevraagd of ik in de computerles voor gevorderden
ze wat meer wil laten zien over photoshop en moviemaker. Ze zijn enthousiast,
leergierig en super sympathiek. We praten tijdens mijn DLL (wacht)uren over
Europa, Nederland, cultuurverschillen en allerlei andere dingen. Ze vertelden
mij over hun dromen vóór ze moesten vluchten en hun praktische instelling nu,
in hun huidige situatie. Ik ben dankbaar voor hun openheid en vertrouwen en de
mogelijkheid voor mij om ze deze dingen te mogen vertellen en ze te motiveren
om toch alsnog te proberen hun dromen na te leven….
Al met al voelt het nog steeds heel bijzonder en goed om
hier te zijn. Misschien was mijn oorspronkelijke beeld van mijn reden om hier
te komen anders, ik weet, ik voel, dat ik verschil maak. Bij de vrijwilligers
die ik ontmoet, door mijn verhaal te vertellen en bij de residents van Kara
Tepe door mijn kennis te delen.
Deze week was daarom een goede week en ik hoop dat mijn
gezondheid het mogelijk maakt om mijn tijd hier te volbrengen, dus dat er nog
vele goede weken mogen volgen.
Wordt vervolgd….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 21-10-2018 19:43