Tweede helft ingegaan (08/11)
Onvoorstelbaar hoe snel de tijd ook hier nu gaat. We zijn inmiddels helemaal gewend aan het harde werken, nemen wat meer onze pauzes als het kan en hebben maandag wederom enkele nieuwe vrijwilligers mogen verwelkomen. Het systeem rondom warehousing wordt steeds beter ingevuld en begint gelukkig ook bij meer mensen door te dringen. En…. Het maakt verschil!
Allereerst aan iedereen die met spanning op een update zat
te wachten, mijn oprechte excuses! Zondag kwam ik niet verder dan een intro en
daarna waren mijn avonden ingevuld, behalve gisteravond. Ladies Night is altijd
weer een happening en ik zou uitsmijter zijn, samen met mijn Spaanse
collegavrijwilliger. Echter, omdat er voldoende mensen waren en ik dinsdag
blijk had gegeven van teveel stress en vermoeidheid, kreeg ik de avond vrijaf.
Na het eten thuisgekomen, nam ik mij voor om mijn blog te schrijven, maar ik
viel op de bank in slaap. Toen ik om 22:45 wakker werd ben ik maar meteen
doorgegaan naar bed, waar ik heb geslapen tot de wekker ging om 06:30.
Duidelijk een teken dat mijn lichaam vermoeider wordt, want normaal gesproken
heb ik genoeg aan vijf uur slaap… Is het de lange dagen en het harde werken of
komt het door het proces dat in mijn lijf gaande is? Ik weet het niet…. De tijd
zal het leren.
Mooie mensen
Afgelopen dinsdagavond was ik op bezoek bij mijn hospita. We hadden weer
een heerlijk gesprek; heart to heart en blijken best veel overeenkomsten te
hebben. Aan het begin van de avond belde Harrie Mulder van Radio 794 mij voor
een update van mijn werkzaamheden hier op Lesbos. Fijn dat zoveel mensen begaan
zijn, niet alleen met mij en mijn situatie, maar ook met de mensen hier in Kara
Tepe, Moria en de Olive Grove. Momenteel worden er winterjassen en schoenen
ingezameld als gezamenlijk project van Because we Carry en Movement on the
ground… Het is de bedoeling dat deze ook vooral in Moria en Olive Grove
uitgedeeld gaan worden, omdat de mensen daar in tenten wonen.
Werkdruk
Nu er minder vrijwilligers beschikbaar zijn, loopt de werkdruk dus op. Dat
maakt dat er ook onderhuids hier en daar wat spanningen komen. Soms kunnen
mensen werkdruk heel goed aan, maar soms zijn er ook mensen die daar minder
goed mee kunnen omgaan en dit dan ventileren bij de andere vrijwilligers,
waardoor er soms een negatieve spiraal komt. Dat is ernstig, omdat je daarmee
dan ongemerkt veel negatieve energie krijgt, waardoor je vermoeider raakt. Het
moment dat ik dat besef en de bron ervan herken, kan ik me er gelukkig voor
afsluiten. Afgelopen week kwam dat dus helaas iets te laat. Maar een goed
gesprek met één van de coördinatoren vandaag maakt dat het allemaal
uitgesproken gaat worden en ik mijn intrinsieke motivatie weer kan vinden. Wel
hebben we ook samen vastgesteld, dat ik mijn persoonlijke doelstelling wellicht
iets te hoog heb gelegd. Daarover moet ik nu dus nog maar even wat nadenken.
Zoals gebruikelijk wil ik waarschijnlijk weer eens teveel in een te korte tijd,
waardoor ik teveel druk op mezelf leg en wellicht daardoor mede ook op de
mensen om mij heen…. Het was even een eye-opener, waar ik zeker wat mee kan!
Lange (na)zomer
Het is momenteel hier nog altijd een graad of 22, al kan tegen de avond,
als de zon weg is, een koude wind vanaf zee de temperatuur flink doen dalen.
Vanuit Movement hebben we allemaal een T-shirt en sweater met capuchon
gekregen, die aardig wat kou aan kan. Maar af en toe, als we ’s avonds de stad
in gaan, heb ik toch mijn jas erbij nodig. Geen wonder dus dat de mensen hier
nu ineens haast krijgen met het vragen om hun winterkleding.
Mijn gezondheid
Afgelopen maandag ben ik gestopt met kuur 14. Ik had verwacht vanaf gister
weer pijn te hebben. Dat viel gelukkig mee, al begint het op dit moment wat in
mijn zij te zeuren. Ik houd er dus rekening mee dat ik de komende dagen ga
doorkomen op de diclofenac, tot kuur 15 aanslaat. Maar hoe dan ook, ben ik
ongelooflijk dankbaar voor de hoeveelheid energie die ik heb. Mensen hier die
het niet weten, merken absoluut niets aan mij en zijn zeer verbaasd als ze mijn
verhaal horen. Ik voel me daarin dan ook een gezegend mens.
Hopelijk blijft het goed gaan en kan ik zo mijn tien weken
alsnog vol maken. Vandaag over een maand zal ik dan terug komen in Nederland,
waar mij die dinsdag erop een CT-scan wacht. Ik ben heel benieuwd wat die zal
laten zien en of ik dan in januari aan de chemo’s mag beginnen.
Wordt vervolgd….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 08-11-2018 21:27