Keuzestress (03-01)
Vaak laten wij mensen ons meevoeren op de mogelijkheden die ons geboden worden en die ons niet al te onaantrekkelijk lijken. We kiezen dan veelal voor de gemakkelijkste of de meest logische weg, voor zover we het kunnen overzien. Maar wat als je op een T-splitsing staat, zonder wegwijzers en je móet kiezen!?
Gehavend het oude
jaar uit
Het is nog vroeg terwijl ik dit schrijf... vannacht heb ik gelukkig goed
doorgeslapen. Dat valt nog niet mee als je niet op je zij kunt slapen vanwege
gekneusde ribben. Ook het typen is wat lastig, zolang de middelvinger van mijn
rechterhand nog ingepakt zit. Alle andere schaafwonden op mijn handen voel ik
nog amper. Mijn neus is nog flink rood en beurs, maar de wond rondom de
hechting lijkt ook goed te genezen... Al dit is het gevolg van één onoplettend
moment... Na de KWF actie op Soestdijk, terwijl we met een groepje terug naar de
parkeerplaats liepen, ben ik gestruikeld, heel stom... ik probeerde nog te
voorkomen dat ik viel, deed twee stappen, maar het mocht niet baten. Ik viel
met mijn gezicht plat op het grove asfalt... met alle gevolgen van dien. Gelukkig
was ik bij de KWF collega’s in goede en liefdevol verzorgende handen... Gezien de
neuswond en de pijn op mijn linker ribben (ja, de foute kant) toch maar even
een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis in Amersfoort. Ruim twee uur later
stond ik enigszins opgelapt, een grote witte pleister op mijn neus en met
pijnstilling weer buiten en was ik gelukkig helder genoeg om zelf terug te
rijden.
B12 gebrek?
Eén van de bloedwaarden die oploopt, geeft aan dat ik gebrek heb aan
vitamine B12. Dat is mogelijk een bijwerking van de medicijnen. Het kan leiden
tot vergeetachtigheid, vermoeidheid, uitvalsverschijnselen en vele andere
zaken. Even dacht ik dat dit de oorzaak van mijn valpartij was, maar mogelijk
was het gewoon iets dat mij onder normale omstandigheden ook had kunnen
overkomen.
10 jaar strijd
Het was sowieso een gedenkwaardige avond, want naast mijn vuurdoop in het
webcareteam, dus kennismaking met veel nieuwe mensen, de mooie sfeer op
Soestdijk met zo’n hart van licht wat bij heel veel mensen heel veel emoties
oproept, kreeg ik die avond ook een appje dat de beste vriend van mijn goede
vriend een 10 jaar durende strijd tegen een hersentumor had moeten opgeven. Eén
dag na zijn 45e verjaardag... Ik begin het nieuwe jaar dus met een
afscheid van een bijzonder mens, die lange tijd niet wilde toegeven aan zijn
ziek-zijn en net als ik, steeds opnieuw probeerde alles uit de dag te halen. Mensen
hebben zo allemaal hun redenen om vast te houden aan het leven. Soms is hun
strategie om niet te willen geloven dat het eindigt... soms houden ze vast aan de
gedachte dat het rekken van hun leven tijdwinst oplevert waarin wellicht nieuwe
machines of behandelmethoden worden vrijgegeven, die uiteindelijk genezing
brengt. En heel soms komt dat ook uit; heel soms hoor je die verhalen, die zeldzame
wonderen die nog vele, vele jaren aan iemands leven toevoegen.
Mijn levensrivier
Ik zie mijn leven nog steeds als een rivier die ik moet oversteken. Soms is
het water kalm, andere keren gaat het flink tekeer. Ik ben de rivier opgelopen
over stenen die achter mij al zijn verdwenen... ik kan dus niet meer terug, maar
de stenen voor mij zijn niet altijd zichtbaar, dus steek ik stap voor stap die
rivier over, zonder dat ik kan overzien hoe ik naar die overkant kom.... Nu ik
voor de keuze sta: wel of geen chemo, terwijl er van alles in mijn leven
gebeurt, dus terwijl de rivier flink onstuimig is, is het extra lastig kiezen,
hetgeen mij ook onrustig en dus ook nogal emotioneel en soms zelfs wat
depressief maakt. Wat is wijsheid?
Op nieuwjaarsochtend, tijdens de kerkdienst, kreeg ik een
beeld voor ogen die mijn situatie symboliseert: ik sta op een grote steen in de
rivier en rechts van mij verschijnt een pad van stenen, rechtstreeks naar de
overkant. Ik kan het pad zien, dus als ik wil, kan ik de onstuimige rivier
veilig en snel verlaten... de kortste route. Aan mijn linkerkant zie ik enkele
stenen verder stroomafwaarts verschijnen. Om daar te komen moet ik mij in het
kolkende water laten meevoeren met het risico dat ik soms kopje onder gezogen
zal worden. Bovendien zijn het niet genoeg stenen om me daar naar de overkant
te leiden en ik kan dus niet overzien waar en wanneer ik weer vaste wal onder
mijn voeten zal hebben. Ook loop ik het risico dat ik afdrijf en deze stenen
niet zal bereiken. Langs de rivieroever, tussen beide opties zie ik bekende
gezichten; mensen die bereid zijn mij de helpende hand te bieden, ongeacht de
keuze die ik maak. Ze wachten af, wetend dat zij niet voor mij kunnen kiezen... Verderop
stroomafwaarts zie ik vage figuren, zonder gezichten; mensen van wie ik niet
weet of ze mij kunnen en willen helpen, of ze mij een rustpunt kunnen bieden
zodra ik boven kom uit de kolkende massa.
Dilemma
Het dilemma is of ik met geheven hoofd, de zon in mijn gezicht, positieve
houding de kortste weg naar de overkant kies, accepterend dat ik alles heb
gezien en gedaan dat op mijn pad kwam en dat mijn leven klaar is... of wacht mij
nog een taak, is mijn leven nog niet klaar, moet ik nog nieuwe mensen
ontmoeten, moet ik nog even verderop in de rivier zien wat in het verschiet
ligt, ook al ga ik dan soms kopje onder en moet ik mij overgeven aan helpende
handen om mij verder op weg te helpen?
Hulp accepteren
Na mijn val op Soestdijk werd weer eens duidelijk dat ik geen goede patiënt
bent, in de zin van hulp accepteren. Ik help liever anderen dan dat ik mij laat
helpen. Dat maakt bovengenoemd dilemma extra uitdagend. Tegelijkertijd vraag ik
me af of mijn val, het gesprek met de KWF mensen over ‘hulp accepteren’
wellicht geen toeval is geweest, maar een richtingaanwijzer... is dit een les die
ik nog moet leren, om anderen de gelegenheid te bieden mij te helpen?! Om in
plaats van altijd maar sterk te zijn en bescherming te bieden, te mogen ervaren
hoe het is om beschermd en geholpen te worden?
Nog een week
bedenktijd
Ik ben er nog niet uit... de angst om te verdrinken in de soms kolkende massa
van het leven, de twijfel of er mensen dichtbij genoeg zijn om me boven water te
kunnen trekken op het moment dat ik zelf zwak ben, maakt dat ik nog geen
definitieve keuze heb kunnen maken of ik al dan niet chemo neem. Ik kan die
kant namelijk niet overzien en weet dus niet welke problemen daar allemaal nog
op mijn pad zullen komen.... Mijn geloof is echter mijn zwemvest, dus ik weet dat
ik niet zal verdrinken en hoe dan ook uiteindelijk de overkant zal bereiken...
dus waarschijnlijk ga ik de benauwende momenten voor lief nemen omdat ik weet
dat de kans op nog vele mooie dagen met mooie mensen voldoende compensatie
zullen bieden als de rivier rustig kabbelt, de zon schijnt en ik kan genieten
van die momenten. Mijn kompas staat daarom enigszins naar links gebogen.... de kant
van langer leven... de kant van de uitdaging... nog 6 dagen om definitief de
richting te bepalen...
Wordt vervolgd...
P.S.
Graag je steun en
gebed
Momenteel is een 9-jarig meisje uit mijn omgeving de strijd begonnen tegen
een tumor in haar hoofd. Haar wacht ruim 80 weken behandeling... dat is 1/5e
van haar leventje tot op heden... ze heeft het zwaar onder de chemo’s en de
ouders moeten regelmatig lijdzaam toezien hoe de misselijkheid grip heeft op
hun meisje waardoor ze steeds verder verzwakt en ze het psychisch ook enorm
zwaar heeft... Zij heeft jullie positieve gedachten en gebed nog veel harder nodig dan
ik... zij heeft nog een heel leven voor zich... Mag ik jullie vragen Noor mee te
nemen in jullie gedachten en gebed?
Dit artikel werd gepubliceerd op: 03-01-2019 08:59