Een permanente glimlach (31-01)
Terwijl veel medestudenten en andere mensen om mij heen getroffen zijn door griep en/of verkoudheid, lijk ik tot op heden de dans nog redelijk te ontspringen. Al had ik de laatste 24 uur diverse zweetaanvallen, de oorthermometer geeft geen reden tot zorg aan. En ondanks het onstuimige weer buiten staat de barometer van mijn humeur op ‘veel zon en een permanente glimlach’….
Agendazaken
Nu twee van de drie vakanties zijn vastgelegd krijg ik meer zicht op mijn
agenda. Ik kan nu beter overzien welke tijd overblijft voor het ‘regelen van
dingen’ die ik nog absoluut zelf wil regelen. Maar daarbij houd ik me steeds
beter aan mijn eigen regel dat ik maximaal één afspraak per dag wil hebben voor
‘verplichtingen’. Ook de afgelopen week bleek ik daardoor weinig ruimte over te
houden voor het leren van tentamens. Dus ook nu heb ik alleen de toets gemaakt
waarvoor ik niets hoefde te leren en waarbij ik alleen getoetst werd op de
reeds aanwezige kennis. Want dat vind ik eigenlijk het allerleukst.
Ingaan op
uitnodigingen
Ik heb nog diverse beloftes open staan voor een lunch of ‘een bakkie doen’
met deze en gene. Sommige beloftes zijn vrij recent een andere is al heel oud.
Ik heb het voornemen om ze allemaal nog na te komen, simpelweg omdat ik het
ooit beloofde. Ik wil dit dan ook op de korte termijn proberen op te pakken.
Schoolzaken
Hoewel het wrang lijkt dat ik niet de opleiding kan afmaken en de gewenste
en geplande tweede carrière kan vormgeven zoals ik het voor ogen had, geniet ik
met volle teugen van wat wél is. De interactie met mijn medestudenten, dat zij
zich door mij laten ‘helpen’ of ‘coachen’ waar dit kan en als zij dit zinvol
achten maar ook de lessen die ik nu op mijn stageschool mag verzorgen. Waar ik
eerst nog proeflessen gaf onder supervisie en per les verslaglegging kreeg van
mijn verbeterpunten, mag ik nu zelfstandig examentraining geven in Engelse
lees- en spreekvaardigheid. Het mooie daarvan is dat ik het vrijwillig doe en
dat ik dus niets moet. Natuurlijk rekent school op mij voor de kwaliteit van de
lessen en de continuïteit, maar ik mag het op mijn manier doen. Mijn
doelstelling is dan ook om de leerlingen te laten oefenen omdat ze door
ervaring moeten leren en ik mag ze daarbij begeleiden. Natuurlijk weet ik niet
alles en moet ik soms ook dingen opzoeken, maar ik geniet ieder moment van het
feit dat ik wel degelijk voor de klas sta. Dat ik zo kort in de opleiding dat
vertrouwen geniet en dat ik daarmee dát doel al heb bereikt... Ik sta dus ook
met een continue glimlach voor de klas, ieder moment opzuigend, meenemend als geluksmoment
en herinnering…
Trouwen met de zee
Tsja en sinds gister danst mijn hart en krijg ik mijn glimlach bijna niet
meer van mijn gezicht. Want ik heb een appartement gevonden, een huis weg van
thuis, waar ik gedurende de zomermaanden mag leren loslaten. Een plek waar ik
op mezelf kan zijn, met of zonder
gezelschap van lieve mensen, waar ik kan lezen, leren, schrijven, wandelen,
genieten, maar vooral loslaten! Mijn gezin moet straks zonder mij verder, dus
zij moeten hun eigen weg vinden, hun eigen regels stellen en daarmee in hun
ritme komen, zonder mijn aanwezigheid en zonder dat ik steeds dingen aanstuur,
regel of ‘achter hun kont opruim’ ;-). Zij moeten dat ritme gevonden hebben voor ik
straks ‘ziek’ thuis kom te liggen. Mijn jongste broer zei onlangs: “Hoge bomen
kennen doorgaans veel schaduw waaronder niets kan groeien”. Dat is zo waar….
Daarom gaat deze boom verplaatsen om ruimte te maken… om de anderen een kans te
geven om te groeien… Tsja en waar kan deze boom dan beter naar toe dan de plek waar ik de laatste
1,5 jaar zoveel rust vond, zo goed kon nadenken en grote besluiten nam? Het strand
van Katwijk. En toeval bestaat niet…. Dus kennelijk is het mij gegund dat ik op
het moment dat ik bij een verhuurmakelaar kwam, er juist een appartement aan de
Boulevard vrij zou komen, twee hoog, vanaf de woonkamer uitzicht op zee en …. heel
bijzonder…. met wat wrikken passend binnen mijn budget! En, wat het ook zo
geweldig maakt, met mogelijkheid én toestemming tot het ontvangen van logees…
Daar kan ik dus met dierbare familieleden en vrienden één-op-één mooie
herinneringen maken. Geen zorgtaken, behalve voor mijzelf en mijn gasten, geen ‘agenda’
die mij stuurt, geen ‘moeten’ maar een plek om helemaal tot rust te komen. Een
plek voor deze ‘control freak’ om te leren loslaten; het regelen, mijn
dierbaren en het leven zelf… En terwijl ik daar zo stond in die woonkamer, met
het uitzicht op de zee die mij zoveel goeds bracht in de achterliggende
periode, danste mijn hart dat ik dit nog mag meemaken, twee seizoenen aan zee!
Die blik noemen de Kattukers kennelijk ‘trouwen met de zee’… Er volgde nog een
twee uur durend gesprek met het verhurende echtpaar. Nee, de acceptatie was er
al na vijf minuten. Maar het zijn zulke lieve, zorgzame en warme mensen…. begaan
met mijn lot… begaan met mijn gezin… het was een uitermate warm gesprek wat nóg
meer benadrukt dat toeval niet bestaat, hooguit dat soms dingen je toevallen
;-)
Alle reden tot een
permanente glimlach
Dit alles; de komende vakanties met mijn kinderen én dit appartement aan
zee zijn de grote dingen op mijn bucketlist. Maar daaraan ten grondslag ligt
natuurlijk vooral de intentie om met de mensen in mijn omgeving mooie
herinneringen te maken, waarbij negatieve gevoelens en herinneringen uit het
verleden kunnen worden weggespoeld. Zoals de vloed doorgaans weer een nieuw
zandbed maakt waarbij oneffenheden worden weggevaagd. En de nieuwe herinneringen?
Die blijven achter, zoals de zwinnetjes bij eb die door de zon verwarmd worden,
als bewijs dat het water daar eens levend doorheen spoelde… Je ziet: met zoveel
moois dat mij toevalt is er alle reden tot een permanente glimlach.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-01-2018 11:41