Klaar! ….. en dan ….
Kerstdagen extreem vermoeid, langzaam weer opkrabbelen, het jaar afsluiten op Radio 794
De laatste dag van mijn bestraling hadden we Vincent al ziek thuis gehouden, vanwege een hardnekkige verkoudheid, waarbij zijn hoofd vol zat. Ook liet hij een vervelend hoestje horen. En wat al die maanden aan mij voorbij gegaan is gebeurde nu: ik werd aangestoken. Nu is dat natuurlijk niet onoverkomelijk en ook geen ramp, maar zo in de nasleep van het bestralen heb ik het wel als heel ‘raar’ ervaren, zoals mijn lijf daarop reageerde…. Ik werd namelijk zó ongelooflijk moe!
De zaterdag voor kerst moest Vincent het Persoonlijk Kampioenschap van Overijssel voor de pupillen dammen. Hij was nog niet helemaal fit, maar kon zich redelijk oppeppen hiervoor. Samen met de jeugdleider van de damclub trokken we naar Westerhaar. Maar met dat autoritje had ik kennelijk mijn energie al verspild, want ik kreeg het koud en werd niet meer warm! Ik hield mijn jas aan binnen, maar dat mocht niet baten. Ik bleef koud! Op een gegeven moment ben ik maar in elkaar gedoken dicht bij de verwarming gaan zitten, met de jas over mij heen. Dat bracht iets verbetering. Ook mijn hoofd bedekt houden maakt een groot verschil! Maar vervolgens kon ik amper wakker blijven!! Ik denk dat mijn lijf nog zoveel energie gebruikte om de bestraalde cellen te herstellen, dat toen er een virus bij kwam om te bestrijden er geen energie overbleef om mij te verwarmen…. Het was een bizarre gewaarwording.
Eenmaal weer thuis heb ik de rest van de dag grotendeels doezelend in mijn luie stoel doorgebracht, nergens anders meer toe in staat!!! Cor en de kinderen hebben vervolgens de woonkamer opgeruimd en de kerstspullen een plaatsje gegeven, om zo toch nog een beetje die sfeer in huis te halen.
Eerste kerstdag met de auto naar de kerk. Niet mijn stijl, maar het was dát of thuisblijven, net als op kerstavond…. Het was goed om daar te zijn, na dit bewogen jaar. Het was goed om met anderen, die ook hun kerst onverwacht zo anders vieren dan andere jaren, dat gevoel van ‘nieuw begin’ te kunnen delen. Hoe pijnlijk, verdrietig en dubbel dat gevoel ook kan zijn. Ik werd geraakt door een lied, prachtig gezongen door Marianne van der Vlag, over de essentie van Kerst en ik was blij dat ik was gekomen. Terug thuis moest ik eerst weer opwarmen en uitrusten, want ook nu had mijn lijf moeite!
Ik was voldoende uitgerust om ’s middags te gourmetten met het gezin en mijn schoonmoeder, maar werd er wel weer met de neus op het feit gedrukt dat eten ook energie kost! Ondanks al het eten en de geringe activiteit was ik deze 2 dagen maar liefst 1,5 kilo afgevallen!!! Dat zegt genoeg….
Tweede kerstdag ging het gelukkig al weer wat beter. De dag van gezellig samenzijn, restjes opmaken en ’s avonds met ons allen in het donker een flinke wandeling maken! Ja, tegen de vermoeidheid in, toch maar enige activiteit ontplooien, omdat je anders in die vermoeidheid blijft hangen. Conditie is iets wat je steeds opnieuw moet opbouwen na wat tegenslag. Dus…. de benen er maar weer onder!! Toen we rond 21:30 weer thuis waren was niemand verbaasd dat ik meteen in slaap zakte in mijn stoel, ha ha ha. Maar…. ik had mezelf toch maar weer overwonnen!!
Dinsdag, woensdag en gister (vrijdag) stond in het teken van dammen. Vincent prolongeerde dinsdag zijn titel: “Kampioen van Overijssel”, woensdag won ik een rollade in Dedemsvaart (ja, kennelijk heb ik de afgelopen jaren toch wel wat van Vincent bijgeleerd) en gister viel Vincent in IJmuiden net buiten de prijzen met zijn gedeelde 6e plaats.
Zo dadelijk (om 11:00 uur) word ik in de studio van Radio 794 verwacht. Een paar weken geleden werd ik benaderd om terug te blikken op 2011. Gezien al mijn activiteiten en het NK dammen nog vers in mijn geheugen, vroeg ik waarover ze het wilden hebben. Maar de interesse gaat dus vooral uit naar mijn ziekteproces en mijn blog, oftewel: ‘mijn strijd’. Hopelijk kan ik met mijn verhaal op de lokale radio nog weer andere mensen helpen, als zij in een soortgelijke situatie belanden. En….. met het terugblikken op het jaar kan ik voor mezelf het jaar wellicht ook mooi afsluiten, waardoor er weer ruimte ontstaat om vooruit te kijken.
Eergister kreeg ik de informatie binnen van de VEG Zwolle om te verwerken naar een persbericht. Daarin stond het volgende verwoord:
Soms komt de redding uit onverwachte hoek. Om vooruit te zien moet je dus niet om je heen kijken naar je omstandigheden of achter je naar je verleden, maar verwachtingsvol omhoog!
Een betere manier om dit jaar op mijn blog af te sluiten kan ik niet bedenken!
Het lied dat door Marianne op kerstochtend zo prachtig werd gezongen:
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-12-2011 10:10