Mijn avontuur in Tallinn
Over dammen, lopen, blaren, een onverwachte logé, stralende ogen, gemiste kansen en nog meer dammen….
Nadat ik mijn vorige verhaal op internet had gezet, ruimde ik mijn laptop op en ging ik op zoek naar wat eetbaars, bij voorkeur iets warms. Ergens boven was een restaurant. Maar bij het zien van de menukaart besloot ik dat een dagje vasten vast ook geen kwaad kon. Want nadat ik op schiphol achter de pascontrole als 3,30 voor een halve liter water en 4,75 voor 2 verpakte broodjes had betaald, voelde ik er niet veel voor om 16,50 voor een hamburger te betalen of 11,00 voor een kop champignonsoep. Echt schrikbarend wat ze hongerige en dorstige toeristen durven vragen!! Gelukkig had ik mijn doos pitloze witte druiven nog en een twix, waarmee ik de ergste trek kon stillen. Wel toch nog 2,50 betaald voor een klein flesje water.
De vlucht van Helsinki naar Tallinn duurde niet lang. We waren amper opgestegen toen ik aan de overkant van het water al weer land zag liggen. Al met al zo’n 10 minuutjes in de lucht geweest denk ik. De stewardess had alleen maar tijd om een snoepje uit te delen, toen de landing al weer werd ingezet. Ook het ophalen van de bagage was snel gedaan, want er lag maar een koffer of 8 in het toestel, een ATR Turbo, goed voor 68 passagiers.
Buiten snel een taxi aangesproken die mij naar het hotel bracht. Inschrijven, op de kamer snel spullen neerzetten en contact zoeken met Cor. De jongens waren buiten balletje trappen en de ouders stonden er omheen, ik kon dus rustig komen! Ik had van te voren op internet gekeken en meende goed te weten welke kant ik op moest, naar de hoofdstraat, daar linksaf en dan zou de straat van het sportcomplex vanzelf rechts in zicht komen….. De receptioniste van het hotel zei echter dat ik op de hoofdstraat rechts moest voor Tondi…. Ik heb het nog een keer gevraagd… nee rechtsaf!! Vertrouwend op haar woord en niet op mijn richtingsgevoel (ik ben immers vreemd in deze stad en sinds de chemo gaat er wel meer fout in mijn hoofd) en onder enige tijdsdruk (op kamp KNDB moeten om 23:00 uur de lichten uit zijn) vertrek ik dus en sla rechtsaf. Gevoelsmatig klopt het niet…. Ik kan dingen op de kaart niet terugvinden, en voor mijn gevoel loop ik naar het Noorden i.p.v. naar het Zuiden…. Ik loop nog een stukje door tot ik merk dat het drukker wordt op straat en ik aan mijn linkerhand een gezellig winkelcentrum zie, met veel restaurantjes, terrasjes en oude gebouwen… “old town”! Mijn gevoel klopte dus… ik was verkeerd gestuurd. Ik activeer GPS op mijn telefoon (doet het nu wel) en geef het adres in: 3,7 kilometer tot eindbestemming 48 minuten lopen!! Balen!! Het is inmiddels 21:45 uur. Als ik meteen goed had gelopen, was ik nu al halverwege geweest…. Ik maak rechtsomkeert en zet het tempo er flink in. De blaren van twee dagen geleden beginnen ook nu weer gevoelig te worden in mijn wandelschoenen, maar ik negeer de pijn en probeer ondertussen per SMS contact te zoeken met Cor…. Heeft het nog zin om te komen? Is Vincent nog steeds wakker? We besluiten om toch door te zetten, omdat Vincent anders de volgende ochtend wellicht uit zijn concentratie voor de partij wordt gehaald…..
Als de telefoon zegt dat ik op de plaats van bestemming ben aangekomen, maar niets mij duidt op een school of de aanwezigheid van veel dammers, neem ik weer contact op met Cor…. Hij zegt tegen Vincent dat hij ‘even iets moet regelen’ en komt mij tegemoet lopen. Het blijkt dat de navigatie er toch nog zo’n 500 meter naast zat. Als we dan om 22:30 uur bij het gebouw zijn staat Vincent al in de gang op Cor te wachten. Zijn mond valt open als hij mij ziet en zijn ogen beginnen te stralen…. Alsof hij iets heel moois ziet, maar zijn ogen niet durft te geloven. Als ik mijn armen open, vliegt hij zonder enige twijfel in een innige omhelzing! Het wordt een bliksembezoek, want Vincent moet gauw slapen! Ik krijg een yoghurtje en chocobroodje om mijn reserves weer wat aan te vullen en keer na een minuut of 10 toch maar weer terug naar het hotel, zij het in een rustiger tempo nu.
Als ik ’s ochtends bij het wakker worden (06:15 uur) de gordijnen open doe, vliegt er opeens iets in mijn slaapkamer. Ik weet nog niet of het een kleine vogel of een vleermuis was, maar het vloog zenuwachtig heen en weer….. Ik ben op slag klaarwakker, schuif alles aan de kant om het raam te kunnen openen en na korte tijd is het diertje verstandig genoeg om de vrijheid te kiezen.
Direct na het ontbijt (karig maar voldoende) ga ik gewapend met de laptoptas weer dezelfde route als de avond ervoor, richting de damlocatie…. Vincent staat sinds woensdag met 8 punten uit 5 partijen op de derde plaats. Het wordt spannend vandaag.
Lange tijd gaat het gelijk op, Vincent speelt positioneel heel sterk en heeft een sterk centrum op het bord staan. Maar dan, in een ogenblik van even iets minder scherp zijn, loopt hij toch in een valletje en komt hij een schijf achter te staan. Maar bovendien is hij met zijn schijvenverdeling op dat moment bijna kansloos. Als de Witrus, in tijdnood, vervolgens remise aanbiedt, aanvaardt Vincent dat in dankbaarheid. Bij het analyseren van de partij blijkt al gauw dat dit ene moment van onachtzaamheid hem gewoon een punt kost! Evenals in eerdere partijen, waar Vincent zondermeer de winstpunten had kunnen behalen, maar met remise genoegen moest nemen, kansen miste…. We spreken af dat Vincent nog een rustpauze inbouwt om scherp te kunnen blijven én dat hij toch meer tijd moet nemen om vervolgens opnieuw een plan te maken. Vincent is met 9 punten nu teruggezakt naar de 5e plaats, maar staat nog steeds maar 1 puntje achter de nummer 1, tegen wie hij morgen moet spelen. Hij doet dus nog steeds serieus mee voor een podiumplaats, maar morgen wordt wel een dag van ‘erop of eronder’. Hij gaat ervoor!! Hij heeft vandaag weer het nodige geleerd en wil toch wel heel graag een podiumplaats, nu hij zo dichtbij is…..
Ik kan alleen maar hopen dat mijn bijsturen na de analyse van vandaag ertoe mag bijdragen dat dit EK nog een mooi randje krijgt voor onze zoon….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 04-08-2011 18:31