Pijn en stijfheid
Pijnlijke vingers, stijve spieren en gewrichten en een gillende pijn in mijn linker schouder. Je kunt kennelijk ook teveel bewegen….
Het is inmiddels al weer een week geleden dat ik de laatste keer hier schreef. Niet dat er in de tussentijd niets gebeurd is, zelfs verre van dat. Het was heel druk en tegelijk ook weer niet.
Afgelopen woensdag hoefde ik voor het eerst eens niet naar radiotherapie. Vanwege onderhoud van de machines moest ik de dag ervoor op de Linac 3. Was wel een leuke afwisseling moet ik zeggen. Een andere kleedkamer, andere gang door…. Overigens erg leuke foto’s aan de wand, al weet ik nu niet goed meer wat het was! Ook was het tijdstip behoorlijk afwijkend dan normaal. Daardoor kwam ik in de avondspits in Zwolle terecht. Gelukkig kunnen taxi’s gebruik maken van het tunneltje onder het spoor door, waardoor ik toch nog een beetje op tijd weer thuis was. Het had ook wel iets zo in het donker, als een van de laatsten nog in het ziekenhuis. Dan zie je de medewerkers ook eens in hun eigen kloffie!
Op mijn ‘vrije’ dag zou ik naar de huidtherapeut in Oldebroek om te kijken voor een prothese. Daar heb ik meteen informatie ingewonnen over badpakken, zwemprotheses en kreeg ik nog wat extra tips om oedeem te voorkomen. Het schijnt namelijk dat vooral ‘klappen’ op je arm oedeem kunnen veroorzaken. Daarom mag je dus niet meer volleyballen of tennissen. En zo moet je met zwaar tillen vooral voorkomen dat je arm zo’n ‘klap’ krijgt. Denk bijvoorbeeld aan boodschappenkratten, die je toch met een ‘rukje’ uit de winkelwagen tilt. Dat moet je dan dus anders doen! Bijvoorbeeld door het langzaam en rustig te tillen, want alle ‘normale’ spierkracht is prima!
Helaas voor mij had ik de dagen ervoor mijn arm kennelijk overbelast, in combinatie met verkeerde houding wellicht of spanning. Ik had namelijk een extreme pijn in mijn linker schouder, kon me amper aan- en uitkleden. Omdat ik bang was voor een slijmbeursontsteking, toch voor alle zekerheid maar even naar de huisarts. Immers, een zere spier mag je masseren ter verlichting, maar bij een ontsteking mag dat juist niet! Voltaren emulgel en rust moeten de pijn laten afnemen. Wel balen dat het mijn linker schouder is, die ik juist moet oefenen en soepel moet houden. Hoewel de pijn inderdaad af nam, viel het donderdag en vrijdag niet mee om mijn arm in de beugels te krijgen bij het bestralingsapparaat. Zo snel kun je dus die flexibiliteit weer kwijt raken!!
Vrijdag stond er tevens een afspraak gepland met de regieverpleegkundige. Even alle lopende zaken besproken, de balans opgemaakt en met haar doorgenomen welke vreemde gewaarwordingen ik de laatste paar weken ervaar. Zo heb ik tegenwoordig ’s ochtend bij het wakker worden het gevoel extreem dikke vingers te hebben die bovendien nogal pijnlijk aanvoelen. Dat zijn reumatische pijnen, veroorzaakt door de Tamoxifen (hormoonremmers). Gelukkig kan dit euvel vrij snel worden verholpen door een paar keer door de pijn heen, mijn handen tot vuisten te knijpen. Ook het opstaan gaat tegenwoordig wat minder soepel dan een half jaar geleden. Stijfheid in spieren en botten ligt hieraan ten grondslag. Ik spring nu niet meer op als een 20-jarige, maar moet gewoon even een paar seconden blijven staan voor ik ga lopen. Als alles eenmaal weer op z’n plek zit, ben ik nog wel net zo snel als voorheen ;-)
Verder ben ik deze week vooral druk geweest met familie zaken. Dat is het interessante van de sandwich generatie. Je hebt zowel de zorg voor je moeder als voor je kinderen. Het maakt dat je dagen niet gauw saai zullen zijn!
Hoewel ik me over het algemeen heel dankbaar voel over de achterliggende periode, dat ik met relatief weinig tegenslagen de behandelingen heb doorstaan, bekruipt me deze dagen ook wel eens een soort schuldgevoel hierover. Hoe misplaatst ook…. voelt het soms weleens heel oneerlijk dat sommige mensen zoveel moeten ontberen, zo’n zware last te dragen krijgen en soms met veel minder gunstige vooruitzichten. Bij hen vergeleken lijkt ‘mijn strijd’ zo onbeduidend, gemakkelijk zelfs. Daarbij denk ik vooral ook weer aan Diana, die nog steeds op een wonder hoopt en een extreem zware weg bewandelt. Wilt u met mij hopen en bidden voor het herstel van deze jonge vrouw?! En wellicht kent u ook zo uw eigen voorbeelden, uit uw eigen omgeving. Vergeet ze nooit; ze hebben onze aandacht soms zo nodig!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-12-2011 00:16