Heftige bijwerkingen
Een keel als schuurpapier, een tong als leren lap en overal pijn
Het mooie van de tegenwoordige tijd is dat er overal allerlei informatie te vinden is. Ik vond het ook bij het aangaan van de behandelingen erg prettig om vooraf te weten wat je te wachten staat. Je kunt je daar dan immers op voorbereiden… het overvalt je niet..... tenminste.....
Zoals in mijn vorige verhaal te lezen was, kent Taxotere een groot aantal bijwerkingen, waarvan een aantal niet zo vaak voorkomt….
Op zondagmiddag begon het in mijn bovenbenen, net boven mijn knie ietwat te zeuren. Mensen die een jaarlijks een griepspuit halen herkennen het gevoel misschien wel…. Je krijgt geen griep, maar je bent er ook niet helemaal van gevrijwaard. Een zeurend, knagend gevoel in je spieren / gewrichten.
Ik was hierop voorbereid en reageerde dan ook redelijk gelaten… Per slot van rekening wil je dat de cytostatica hun werk doen en als dat tijdelijk ongerief betekent, dan neem je dat voor lief.
In de loop van de avond kreeg ik een dikke keel. Alsof de amandelen (die ik al 30 jaar geleden heb laten verwijderen) zich opzetten waardoor ik moeite kreeg met slikken. Ook mijn tong begon anders te voelen en mijn smaak veranderde in ijl tempo. Dat laatste ben ik inmiddels wel een beetje gewend van eerdere kuren. Na ieder beetje dat je eet of drinkt moet je meteen je mond spoelen of je tanden poetsen met parodontax, omdat anders je tandvlees meteen gaat opzetten…. Anders is ditmaal het gevoel alsof er een laagje over mijn tong ligt, waardoor ik bijna niets meer proef. Maar misschien verbeeld ik het me ook wel dat het dit keer anders is, omdat ik ook een dikke keel heb, waardoor mijn mond helemaal wat anders aanvoelt.
De nacht van zondag op maandag heb ik erg slecht geslapen. De pijn in mijn ledematen was dusdanig toegenomen dat ik bijna ieder uur voorbij zag komen. Vandaar dat ik maandagochtend besloot om dan maar wat langer te blijven liggen, in de hoop nog wat rust te pakken.
Nog te eigenwijs om pijnstillers te nemen (wie weet zakt het vervelende gevoel zo dadelijk wel af) installeerde ik me met mijn laptop op de bank. Een vers kopje koffie, mijn glaasje vruchtensap met molkosan, een paar flesjes water en een handjevol pillen binnen handbereik moesten me de eerste uurtjes laten doorkomen.
Om 12:15 uur gaat mijn mobiel. De huisarts had een bericht gezien en wilde even weer vinger aan de pols houden. Ik kan hem geruststellen… ondanks de tijdelijke tegenslag van slechte nacht en griepachtige onrust in mijn ledematen, gaat het nog steeds goed met me. Ik ben nog steeds positief en vol vertrouwen. We spreken af dat ik contact opneem zodra ik na de operatie thuis ben, voor een huisbezoek.
Omdat Vincent nogal tegen de eerste schooldag op zag, besluit ik hem zelf te gaan halen. Onderweg kom ik langs de begraafplaats. Vandaag is het 5 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik stop even en leg een steentje bij het graf. Toevallig zijn ook mijn moeder en zus daar, om bloemen te brengen. Ik heb geen tijd om te blijven en zeg ze snel weer gedag. Bij school aangekomen blijkt de eerste schooldag voor Vincent toch te zijn meegevallen! Hij heeft zijn eerste Spaanse les gehad en heeft daarvoor ook huiswerk gekregen. Heel mooi! Dan kunnen we meteen het plannen van huiswerk en agendagebruik bij hem goed uitleggen en laten toepassen. Als we thuiskomen maakt Vincent meteen een begin met Spaans terwijl ik me opnieuw op de bank installeer.
In de loop van de dag neemt de pijn in mijn benen toe en verspreidt het zich verder naar mijn enkels, tenen en ook mijn romp. Het is niet zozeer pijn, als meer een soort onrust, met af en toe een steek. Lopen gaat stroef, hoewel het vervelende gevoel wel wat afneemt zodra ik in beweging ben geweest.
Voor de nacht besluit ik uiteindelijk dan toch maar om pijnstillers te nemen, in de hoop om tenminste wat te kunnen uitrusten. Ik mag immers de maximale dosis paracetamol nemen op een dag. Dat zal niet voor niets gezegd worden. Dit is niet het moment om heldhaftig te zijn. Ik mag gerust toegeven aan de bijwerkingen en de daarvoor extra medicatie, om deze behandelingen zo goed mogelijk door te komen.
Hoe lang dit gaat duren en hoeveel hinder ik ervan zal ondervinden is mij nu nog niet helemaal helder, maar ik hoop met wat goede moed dat ik me hier ook wel weer zo goed mogelijk doorheen zal slaan. Eén troost: de eerste taxotere schijnt het ergst te zijn, omdat je lichaam volledig in de remmen gaat tegen dit nieuwe gif…
En zo houden we ons steeds weer vast aan kleine lichtpuntjes….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 16-08-2011 12:11