Naar omstandigheden goed
Vurige vlekken en strepen op handen en voeten, nog steeds niet veel smaak, bloedneuzen en donshaartjes
Als mensen mij tegenwoordig vragen hoe het met me gaat, moet ik een scheiding maken tussen hen die mijn blog lezen en zij die dat niet doen. Veelal wordt de vraag dan ook aangevuld met: “Ik lees jouw blog en ben dus op de hoogte, maar hoe is het nú?” Ik kan dan de laatste stand der dingen, wat ik hier nog niet schreef vertellen. Er wordt ook vaak gevraagd hoe de kinderen ermee omgaan, hoe mijn ziek zijn een rol speelt in hun dagelijkse leven. Ik antwoord dan veelal: “Het heeft een plek gekregen en ik doe mijn best hun leven zo min mogelijk te laten beďnvloeden door mijn ziekte, al is dat natuurlijk niet helemaal te voorkomen. Soms moeten ze helaas gewoonweg rekening houden met mij”.
Anders is het met de groep mensen die mijn blog niet lezen. Of omdat ze geen computer of internet hebben (de oudere generatie) of omdat het mensen zijn die je een paar keer per jaar tegenkomt en die via via te horen hebben gekregen dat ik ziek ben. “Naar omstandigheden gaat het goed” is dan een antwoord waarmee ik de spijker op zijn kop sla. Ondanks dat de taxotere zwaarder valt dan de FEC en ondanks het feit dat ik steeds meer aan conditie en zelfstandigheid moet inleveren naarmate de kuren vorderen, gaat het goed met me! Ja, de vermoeidheid neem toe! Ik kan niet zoveel meer en ik moet mijn dagen goed plannen om de uit te voeren taken over de dagen te verdelen, maar tóch!!
De gevoeligheid in mijn tenen is er nog steeds en ook mijn vingertoppen zijn nog altijd pijnlijk. Het openmaken van dopjes, deksels, enveloppen en het dichtmaken van knoopjes blijft vervelend. Daarbij komen nu de vurig rode vlekken en strepen op mijn handen en onder mijn voetzolen. Het lijken een soort van brandplekken en zo voelen ze ook aan. Het lopen moet dus heel voorzichtig en met mate gebeuren. Omdat mijn huid er zo langzamerhand ook steeds droger en ouder uit begint te zien, zowel in mijn gezicht alsook op mijn handen, voeten en benen vergt de verzorging ervan meer tijd en aandacht. Deze week heb ik een nieuwe voorraad vitaminecrčme en –masker van Dr.Eckstein besteld die het verouderingsproces in mijn gezicht een halt moeten toeroepen. Voor mijn handen en voeten ben ik nog zoekende naar de juiste producten die meest optimaal hun werk doen qua vochtinbrenging.
Mijn smaak laat het nog steeds afweten. Probleem is dat ik daardoor minder gemotiveerd ben om ‘gezond’ te eten, omdat het toch allemaal niet smaakt. De afgelopen week, aangespoord door het weer, voor het eerst weer boerenkool gegeten. Dankzij de worst kwam er nog iets smaak aan te pas. Al wil ik momenteel eigenlijk niet dat soort ongezonde dingen als vette rookworst eten….. Maar gelukkig is ook fruit qua smaak prima te eten; lekker fris in de mond. Dat heft elkaar dan wel weer wat op!
Als gevolg van de taxotere, waarbij de slijmvliezen worden aangetast, heb ik nu regelmatig bloedneuzen. Dat is weliswaar lastig, maar ik ervaar dat niet als heel vervelend. Bovendien weet ik dat het vanzelf wel weer een keer overgaat. Net alsof je zwaar verkouden bent, waarbij je ook veel last kunt hebben van een geďrriteerd neusslijmvlies en dus bloed snuiten…..
Na een bad vanochtend, waarbij ik mijn voeten uitgebreid heb verzorgd (alle oude blaren van de afgelopen weken / maanden kwamen als verdroogde huid naar boven) constateerde ik dat zich piepkleine, lichtblonde donshaartjes op mijn hoofdhuid begonnen te vertonen. Hoewel mijn hoofdhuid niet ‘babyzacht’ maar eerder stoppelig aanvoelt en er ook nog steeds ‘oude stoppels’ bovenop mijn hoofd zitten, is dit toch een vreemde gewaarwording. Ik ging er namelijk van uit dat ik ook bij de Taxotere al mijn haar zou verliezen en dat het tussen de kuren door wel zou kunnen groeien. Nu lijkt het er echter op dat ik tussendoor niet meer kaal wordt, maar het haar nu al weer gaat groeien…. We gaan het meemaken! Ondertussen heb ik van Manon 2 petten gekregen die zij toch niet meer draagt. Het zijn heerlijk grote, warme petten van ribstof, die niet alleen mijn hele hoofd bedekken, maar ook over mijn oren passen. Daardoor hoef ik dus niet altijd een mutsje op of mijn ‘prikkende pruik’. Een pet staat immers een stuk stoerder en ‘gezonder’ dan zo’n zielig mutsje?!
Deze pet past daarom veel beter bij mij, nu het ‘naar omstandigheden’ gelukkig toch zo goed met me gaat!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 14-09-2011 13:47