De dagen erna
De eerste reacties druppelen binnen.... geschokte familieleden en gemeenteleden.... ongeloof! Nog meer onderzoeken en ik heb 3 opties om verder uit te werken
Na een redelijk rustige nacht breng ik op woensdagochtend zelf onze zoon naar school. Op die manier kan ik zijn juf op de hoogte brengen. Ik zie in haar ogen eigenlijk de reactie die veel mensen zullen hebben gehad op mijn mail of het verhaal dat mijn familieleden deden, omdat zij het ook kwijt moesten! Mij wordt alle medewerking toegezegd. Als hij eens iets eerder opgehaald moet worden, vanwege ziekenhuisbezoek, dan kan dat. Ze zullen hem ook wat extra in de gaten houden en eventueel even apart nemen als daar aanleiding voor is. Een hele geruststelling. Ik rij terug naar huis om onze dochter naar Apeldoorn te brengen. De bus is geen optie, vanwege de file. Het zijn heel praktische handelingen, maar tegelijk ook kostbare momenten! Zo samen in een kleine ruimte maakt de sfeer intiem en vertrouwelijk. We hoeven niets te zeggen, we begrijpen waaraan we denken. Om de file te ontwijken voert de route langs het Apeldoorns kanaal en ineens is daar dat zwanennest, met 3 kleine donzige kopjes. Fantastisch gezicht, dat nieuwe jonge leven. We delen in stilte dit mooie moment.
Thuisgekomen wacht mij opnieuw een zware taak: nog onbesproken zaken bespreekbaar maken! Er zullen veel taken moeten worden overgenomen, die ik nu vanzelfsprekend doe. Mijn strakke schema maakte het mogelijk dat ik veel werk kon verzetten. Een groot deel daarvan krijgt Cor er nu bij. De dingen die specifiek voor mij zijn, moet ik aan anderen overdragen. Ik besef dat er veel te doen is. Ik moet lijstjes maken, mailtjes versturen, mensen bellen... zo snel mogelijk afhandelen. Dan kan ik vanaf volgende week bezig gaan met beter worden!!
Als de deurbel gaat ben ik verbaasd daar mijn huisarts te zien. Hij was gebeld door de arts in het ziekenhuis en wilde toch even komen kijken hoe het is. De artsen hadden tegen elkaar hun verbazing uitgesproken over de grootte van de tumor. Voor deze grootte lag een abces inderdaad meer voor de hand.... De ziekenhuisarts had ook niet de indruk gekregen dat de boodschap goed tot mij door was gedrongen, aangezien ik zo rustig was gebleven. Ik kon mijn huisarts geruststellen... de boodschap was duidelijk overgekomen. Ik legde hem uit dat ik vooral de regie in handen wil houden. Ik probeer zo rationeel mogelijk de zaken te bekijken en daarnaar te handelen. De emotie kan ik parkeren. Die is er wel, natuurlijk wel! Maar die haal ik tevoorschijn als ik daaraan wil toegeven, om het vervolgens weer netjes weg te stoppen. Als ik dat niet doe, dan verdrink ik in verdriet. Niet mijn verdriet om mij, maar het verdriet dat ik zie bij de mensen om mij heen, de angst om mij los te moeten laten, dat het een ongelijke strijd wordt. Ik vertel hem dat ik alles op alles wil zetten om beter te worden!! Dan vertelt hij me iets dat toch nog niet eerder helemaal duidelijk was bij mij: opereren is nog niet zeker!! Dat is afhankelijk van de uitslag of er uitzaaiingen zijn. Als er alleen sprake is van borstkanker en cellen in de lymfe, dan is dat na chemo operabel en kan ik gaan voor 'genezing'. Als er echter uitzaaiingen zijn, dan is een operatie wellicht niet de meest voor de hand liggende optie.... 'Zo had ik het nog niet bekeken'!! Nadat de huisarts mij ervan overtuigt dat ik goed bezig ben, met mijn wisselwerking tussen ratio en emotie en ik hem beloof om de uitslag van 31 mei zo snel mogelijk te laten weten, vertrekt hij weer.
Naast alle mail die ik nog moest versturen en de taken die ik moest overdragen, had ik er nu nog een klus bij! Me eens even inlezen over borstkanker! Ik neem de foldertjes ter hand die ik na het bloedonderzoek nog even uit het ziekenhuis had meegenomen en zie dat ik 2 opties heb:
1) Als er geen sprake is van uitzaaiingen zal het behandelplan erop gericht zijn dat ik genees, beter word, kankervrij word.
2) Als er wel uitzaaiingen zijn, kan er geen sprake zijn van genezing. Dan is het behandelplan gericht op levensverlenging en/of -verbetering
Tjonge, zo zwart/wit had ik het nog niet eerder ervaren! Je hoort mensen wel vaak spreken over wel of geen uitzaaiingen, maar ik heb heel eerlijk gezegd me nooit gerealiseerd dat dit dus inderdaad een kwestie is van leven en dood! Met uitzaaiingen ben je dus ongeneeslijk ziek. Door de snel delende kankercellen in hun groei te remmen houden ze het zo lang mogelijk 'onder controle', maar in feite heb je dan dus een tijdbom in je lijf!! Voor het eerst dringt de volle waarheid tot me door....
... toch blijf ik ook nu rustig. Ik blijf het een heel vreemde gewaarwording vinden dat ik deze rust over me heb. Ook nu blijf ik helder nadenken!! Ik heb dus 2 opties: ik moet dus 2 draaiboeken maken eigenlijk! En op dat moment denk ik aan het gesprek dat we onlangs op de 30plus groep van de kerk hadden. Zomaar spontaan was het gesprek gekomen op 'het verlies van je moeder'. 2 van de 5 aanwezigen had haar moeder al verloren. Waarbij de ene jonge vrouw vertelde dat haar moeder binnen 2 weken na het bekend worden van haar ziekte al was overleden! 'Waarom moet ik hier nu aan denken?' vraag ik me af... Ik denk niet verder na en besluit 3 draaiboeken te maken! Want wat als er wel uitzaaiingen zijn? En wat als het naar mijn hersenen uitzaait? Nu ben ik helder en kan ik de zaken goed organiseren, de regie voeren. Ik besef dat ik voor het gesprek van a.s. dinsdag heel veel moet doen en ben mijn werkgever dankbaar dat ik die gelegenheid krijg!!
Donderdagochtend word ik om 08:15 uur nuchter op de röntgenafdeling verwacht. Er moeten longfoto's worden gemaakt en er volgt een echo van de bovenbuik. Nieren, lever (en maag?) worden bekeken en op de foto gezet. Ik sta al snel weer buiten en besluit dan maar eens te vragen hoe dat zit met die oncologisch verpleegkundige, door de arts aangeboden. Hoe kom je met haar in contact, werkt dat op afspraak, of kun je daar zo binnenlopen? Dat was mij tijdens het gesprek met de arts niet helemaal duidelijk geworden. Blijkt dat dit dus inderdaad ongebruikelijk is. Ik was afgelopen dinsdag verwacht. Toch mag ik even komen. Ik waardeer dit zeer! Normaal gesproken krijg je pas een intake op de dag van het behandelplan. Vanaf dat moment ben ik op de afdeling bekend en lopen de zaken automatisch. Weer wat geleerd. Er zullen de komende tijd nog veel leermomenten volgen, denk ik.
Uiteindelijk keer ik maar weer huiswaarts.... immers nog genoeg te doen! De blog is bijna klaar en kan gevuld worden, de dominee zal 's middags komen voor een gesprek en 's avonds komen de leden van de band. Ik heb hen nog niets verteld. Ten eerste wil ik het ze zelf zeggen.... we kennen elkaar al 8 jaar, maar bovendien wil ik vanavond graag gewoon even lekker muziek maken. Even zoveel mogelijk proberen te vergeten en genieten van de muziek!! Om 8 uur zijn we compleet. We spelen de bekende liedjes. Ik zing mijn favorieten van de Eagles, Bonnie Raitt en Katy Melua maar na Blue Bayou van Linda Ronstadt merk ik dat de drukte van de dag, in combinatie van te weinig eten door de spanning, zijn tol eist. Het is half 10 als ik de mannen van de band vertel dat ik even geen toekomstplannen kan maken, dat ik niet weet wanneer we weer in deze samenstelling muziek kunnen maken. Een harde inbreuk op de vredige muzikale avond, maar ik wist ook niet goed hoe het anders had gemoeten. Er volgen nog ervaringsverhalen van deze en gene (ieder reageert immers op zijn eigen manier op slecht nieuws) als ik om 10 uur opmerk dat ik bijna in slaap zak!! We groeten elkaar, spreken de wens uit dat we snel weer muziek kunnen maken en enigszins onwerkelijk rijden ze, voorlopig voor de laatste keer, de oprit af! "Goodnight Louise, goodnight"!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 27-05-2011 16:13