Ik zie een wonder
Een dag vol positief gevoel en andere dingen om over na te denken...
Ons 5-jarige buurjongetje leeft op zijn eigen manier met ons mee. Waar hij anders altijd vraagt: ‘waar ga je heen’ en ‘wat ga je doen’, is hij nu opvallend zwijgzaam. Ook al snapt hij er helemaal niets van. “De buurvrouw ziet er niet ziek uit, en normaal maken medicijnen je toch weer gezond en niet juist extra ziek?” Het is ook moeilijk om aan zo’n jong kind uit te leggen… De dag ervoor ligt hij met zijn vader op zijn rug naar de wolken te kijken en ineens zegt hij: “papa, ik zie een wonder”. Hij doelt op een klein wolkje tussen alle andere wolken. Hij ziet het wolkje langzaam oplossen, verdwijnen. Voor hem is dat een wonder! Daar weer aan denkend, weet de buurman ineens ook hoe hij moet uitleggen hoe hun buurvrouw beter moet worden.
Op woensdag neem ik het rijden weer voor mijn rekening. Cor kan dan nog weer wat extra tijd investeren in het wegwerken van klusjes die per mail zijn binnengekomen en de ingeplande werkzaamheden. Omdat op school van onze dochter deze dag ‘goede doelen dag’ is, heeft ze 2 kwarktaarten gemaakt die ze zal verkopen. Dit is lastig meenemen in de bus, dus rijden we Heerde – Harderwijk – Apeldoorn. Op de terugweg ga ik even bij mijn werk langs. Volkomen onverwacht sta ik ineens oog in oog met mijn collega’s die de week ervoor de schrik van hun leven kregen over mijn ziek zijn. Ik heb een bescheiden taartje meegenomen, om het goede nieuws van de dag ervoor te vieren. We plagen wat over en weer in de vorm van ‘geniet nog maar even van die rust, want voor je het weet ben ik terug om me overal mee te bemoeien’ en dergelijke grapjes. Maar de blijdschap die we voelen is in alle ogen terug te zien. Genietend van de koffie en taart hoor ik dat mijn collega van de binnendienst, die 2 weken voor mij te horen kreeg dat hij longkanker heeft (!!) zijn eerste chemo goed heeft doorstaan. Hij had ook even zijn neus laten zien de week ervoor. Dat is ook goed nieuws!
Ik rij terug naar huis. Ik moet nog een paar telefoontjes plegen. O.a. onze huisarts moet nog worden geïnformeerd … Ook moet ik nog wat zakelijke procedures met Cor doornemen.
De huisarts was inmiddels op de hoogte en belde mij op mijn mobiel. We spreken af dat ik hem zelf zal inschakelen als er iets is dat buiten het ziekenhuis om speelt, of als ik in een dip kom waar ik geen andere mogelijkheid zie dan mijn huisarts erbij in te schakelen. We weten dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar met mijn positieve instelling heeft onze huisarts er alle vertrouwen in! Ik spreek de hoop uit dat ik hem de volgende keer pas weer beroepshalve zal zien met een onschuldig griepje o.i.d. Het tweede telefoontje deze ochtend gaat naar onze predikant. Naar aanleiding van mijn mailtje van de avond ervoor had hij gebeld toen ik nog weg was. Hij was de dag ervoor weer opa geworden en had pas laat die avond mijn mail gelezen. Ik feliciteer hem. Ik laat hem weten dat ik tot volgende week woensdag nog geen details kan melden over het te volgen traject. Wel geef ik aan dat ik hoop en ervan uit ga dat volgende week al begonnen zal worden met de eerste chemo. Immers…. nu zijn mijn organen schoon, maar het is kennelijk een agressieve tumor in mijn lijf en die zit er nog steeds! Totdat begonnen wordt met het bestrijden ervan, blijft er voor mijn gevoel een (klein) risico bestaan dat het zich verspreid. Ik ga er echter ook van uit dat het ziekenhuis dit risico heeft laten meewegen en heb er alle vertrouwen in dat het mijn kans op volledig herstel niet nadelig zal beïnvloeden.
Eerder dan noodzakelijk vertrek ik voor mijn ritje Harderwijk. Ik heb maar een half uurtje speling, maar wil even naar de hei! Het is 8 dagen later en ik ben 20 kilo zorgen lichter. Boven de Renderklippen is de lucht strak blauw. Aan de horizon staan wat wolken, ver weg, maar wel zichtbaar! Zo voel ik het ook. Ik weet dat het nog zwaar en spannend gaat worden, kan me nog niet invoelen hoe ik eronder zal zijn, hoe ik het zal doorstaan. Maar daar boven op die heuvel waait de wind weer in mijn gezicht en wordt mijn dankbaarheid omgezet in vertrouwen.
Mijn vader was 13 toen zijn 42-jarige moeder, in 1944, overleed aan trombose, als gevolg van kanker. Zijn jongere broertje was toen 9. Een nichtje van mij zag de parallellen en sprak eerder deze week haar zorgen hieromtrent uit, was daardoor geraakt! Natuurlijk was het ook al eerder door mijn hoofd geschoten, maar ik had het terzijde geschoven, wilde er niet aan denken!! En nu….. met dankbaarheid denk ik dat we 70 jaar verder zijn! Op de revers van mijn spijkerjasje zit een klein goudkleurig appeltje. Een blijk van waardering voor mijn trouwe donaties aan het Wereld Kanker Onderzoek Fonds, vele jaren geleden al ontvangen. Met regelmaat ontvang ik hun nieuwsbrief, met acceptgiro, zo ook deze dag. Dankzij onderzoek op velerlei gebied neemt jaarlijks de kans op genezing van deze gevreesde ziekte toe. Af en toe wordt er melding gemaakt van baanbrekende vindingen, maar regelmatig vinden er kleine aanpassingen plaats aan behandelmethoden of medicatie om ook het ondergaan van chemo en bestraling menselijker te maken. De nieuwsbrief geeft praktische informatie over voeding, leefstijl en de preventie van kanker. Alle informatie is gebaseerd op recent wetenschappelijk onderzoek. Eén van de foldertjes gaat over gezonde porties, de juiste balans. Ik besluit het aan te vragen. Want hoewel ik al veel van de 7 leefregels trouw toepas en dit klaarblijkelijk geen garantie biedt dat je alsnog geen kanker zult krijgen, wil ik toch ook qua voeding alles in het werk stellen om het volledig herstel te helpen!
Want alles helpt!!
Voor meer informatie over leefregels om het risico op kanker te verkleinen, kijk op: http://www.wcrf-nl.org/
Voor meer informatie over onderzoek door KWF kankerbestrijding, kijk op: http://onderzoek.kwfkankerbestrijding.nl
Voor meer informatie over borstkanker, kijk op: http://www.borstkanker.nl/over_borstkanker
Dit artikel werd gepubliceerd op: 03-06-2011 09:24