Na de derde chemo
Weer ‘normaal’ eten, zoeken naar dingen om te doen, hernieuwde kennismakingen en verlangen naar de zon.
Het weekend na de derde chemo was lastig. Ik kan het niet anders omschrijven. Eten dat ik de andere keren lekker vond stond me nu tegen. Zelfs het fruit dat ik had klaargezet leek me niet. De pindakaas die de dag ervoor nog lekker smaakte moest ik heel snel weer uit mijn hoofd zetten.
Bijkomend probleem is dan dat je dan weinig maagvulling hebt, waardoor je juist weer extra misselijk kunt worden van je lage suikerspiegel. Een beetje volle vla en heel voorzichtig, in kleine hapjes, een grote krentenbol was hier nog de beste optie. En dankzij de dextro (die ik al vanaf het begin van de chemo’s bij me heb!) kon ik op de been blijven.
De maandag bracht nieuwe hoop. Het weer zag er redelijk vriendelijk uit en dus besloot ik de fiets te pakken om Manon naar Veessen te brengen. Twee vliegen in een klap: wij krijgen wat beweging en ze weet meteen de weg als ze er een volgende keer weer naar toe wil. Dat fietsen viel niet mee, moet ik zeggen. Het is toch weer een heel andere beweging dan lopen en je hebt natuurlijk veel meer last van de wind! Maar we zijn er gekomen, al was ik behoorlijk moe toen ik weer thuis was. Dus maar even weer rustig aan doen! ’s Middags zou een nicht van mij op visite komen. We hebben elkaar jaren niet gezien en gesproken, maar via mijn blog zijn de contacten aangehaald. Dus stond ze daar met een prachtig boeket rozen. In vogelvlucht hebben we de periode tussen kindertijd en nu besproken. Te weinig tijd eigenlijk om dieper op betekenisvolle zaken in te gaan.
Ik ervaar het steeds weer als heel bijzonder dat ik mensen nu ineens heel anders leer kennen. Waar de drukte van het leven je vaak tot oppervlakkige uitwisselingen van beleefdheden noopt, kun je nu ineens gesprekken in de diepte aangaan. Je krijgt de kans om mensen anders te leren zien, als je er open voor staat!!
Mijn nicht moet weer verder, de plicht roept. Zo ook bij mij, want ik was inmiddels weer voldoende uitgerust om het koken op me te nemen. Ook qua geurtjes kon ik dat aan.
Op dinsdag had ik weer een afspraak staan op mijn werk. Vanuit de Arbodienst moet er tweewekelijks contact zijn tussen de zieke werknemer en de werkgever. Dat is op zich wel logisch, want naarmate je langer weg bent, kun je een drempel opwerpen om weer binnen te komen. Nu is dat met mijn ziektebeeld wat anders dan bijv. bij een burn out, maar toch. Wet is wet en wij willen ons hier braaf aan houden. Dus ligt er een serie afspraken voor ‘een kopje koffie’ op HRM. Het is in feite niet veel meer dan een formaliteit. Als er van beide kanten vragen zijn dan kunnen die gesteld worden en we ondertekenen een formulier waarin staat dat de situatie nog hetzelfde is, aldus naar waarheid ingevuld. Met mijn huidige concentratieboog en geheugen kan ik toch geen fatsoenlijk werk verrichten!!
Daar hoor ik ook dat Tony, mijn collega die longkanker heeft, de nodige complicaties te verwerken heeft gehad, maar onlangs met zijn vierde chemo is begonnen. Terwijl ik over hem hoor besef ik eens te meer dat ik echt geen reden tot klagen heb met wat ik tot nu toe meemaak!!
Weer thuisgekomen verzamel ik de kinderen, want we moeten nog wat spulletjes kopen. Daarvoor keren we terug naar Epe. Als we na zo’n 1,5 uur en 5 winkels nog steeds niet alles hebben, geef ik de pijp aan Maarten. De vermoeidheid slaat toe (winkelen is altijd al vermoeiend) dus keren we huiswaarts. De door mij gekochte kippenborst warm ik verder op in een pannetje (onze magnetron is sinds dit weekend in reparatie) en ik bak er wat champignons en uien bij, waarna ik met kip en al op de bank neerplof. Een late lunch….. maar lekker!! .... en ik moet immers weer aansterken.... ;-)
’s Avonds even de krant halen bij mijn moeder. Er staat een artikel in De Stentor over Vincent en het EK dammen! Ik besluit meteen maar even een wandeling te maken, omdat het nu toch even droog is…. Onderweg maak ik nog een afspraak met een ‘wandelmaatje’ die zelf ook al langere tijd in de lappenmand ligt. Ik neem me stellig voor om tenminste een uur per dag te wandelen, ook al is het weer minder. Ik moet wel met dat wisselvallige weer hier in Nederland.... je zou er depressief van worden. Ik verlang naar de zon!!
Woensdag was mijn dag deels gevuld met het voorbereiden van een verrassing, waarover ik nu nog niets hier kan schrijven. Daarnaast was ik in afwachting van een vroegere schoolvriendin met wie ik had afgesproken. Sinds de laatste reunie hadden we af en toe nog wat contact via mail en hyves. Omdat ik niet goed wist hoe laat ze zou komen en toch wat wilde doen, besloot ik dan eindelijk de gang maar eens een grote beurt te geven. Ik was net klaar toen de deurbel ging. Het was een bijzonder, warm en gezellig bezoek. Alle jaren (dat zullen er toch gauw zo’n 25 zijn) vielen weg. We hadden veel te bepraten en het was waardevol.
Vandaag, dag 7 na de derde chemo, begint mijn dip weer. Helemaal niets doen zit er niet in, omdat ik nog wat was heb weg te werken. Maar gezien de balans van mijn gewicht en nu weer gezonde eetlust, moet het me lukken om mijn taken over de dag heen te verdelen en uit te voeren.
Morgenmiddag word ik in het ziekenhuis verwacht voor een MRI. Ze gaan dan kijken of de eerste drie kuren hun uitwerking hebben gehad op de tumor….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 28-07-2011 09:46