Nog 3 onzekere dagen te gaan
Hoogste tijd om woorden om te zetten in daden.... beloften in te lossen en plannen ten uitvoer te brengen!
Hoewel ik 's nachts goed slaap, word ik steevast nat van het zweet wakker. Ik vermoed dat het de spanning in mijn lijf is, die er 's nachts uit komt. Diezelfde spanning maakt dat ik overdag maar moeilijk kan eten. Er zit een soort emotionele blokkade in mijn keel waardoor ik eten slecht kan wegslikken. Dunne bambix, breakers breakfast, volkoren koekjes en groenten vormen de basis van mijn maaltijden. Als gevolg daarvan begin ik ook gewicht te verliezen, sinds dinsdag nu 1,5 - 2 kilo. Nu wilde ik toch al graag zo'n 5 kilo kwijt, dus laten we het maar positief benaderen! :-)
Vanochtend ben ik voor de derde achtereenvolgende keer wakker geworden van het vogelconcert dat zich 's ochtends rond half 5 afspeelt. Een fantastisch geluid om van wakker te worden, enorme herrie, maar heel bijzonder! Daarna slaap ik nog even heerlijk verder!
Gisterochtend hebben wij ons op kantoor geïnstalleerd en alle financiën doorgenomen. Alles rondom de gezinsuitgaven, vaste lasten, kosten kinderen, inkomsten, welke bankrekeningen zijn er, internetbankieren, zakgeldafspraken met de kinderen, kleedgeld, prepaid tegoeden, etc. Alles wat ik normaal gesproken zelf doe, hebben we besproken en vastgelegd, zodat dit voor de korte, maar vooral ook eventueel voor de langere termijn kan worden overgenomen! Maar we beseffen ons ook dat we mogelijk na de uitslag van a.s. dinsdag nog veel extra vragen zullen hebben ten aanzien van financiële zekerheden etc. Dus we houden het algemeen en gaan in eerste instantie uit van scenario 1.
Ik ervaar heel veel signalen ter bemoediging! Zo was er donderdagavond ineens pal voor ons raam een supergrote, heldere regenboog! Maar ook de reacties, lieve mailtjes, kaartjes beginnen binnen te stromen. De vele bemoedigende woorden, het medeleven, aanbod om hulp te bieden in daden of in de vorm van een luisterend oor, worden een voor een door ons als heel bijzonder, hartverwarmend en bemoedigend ervaren. Heel veel lieve mensen om ons heen laten ons weten dat we er niet alleen voor staan en het treft ons telkens weer om lieve maar ook geschrokken reacties te lezen. We beseffen langzaam dat we heel veel mensen kennen en dat dit dus ook heel veel mensen bezighoudt....
Inmiddels hangt er een 'pink ribbon' in de woonkamer, waaraan de kaarten hangen die we tot op heden hebben ontvangen. Op die manier weten we ons ook telkens weer gesteund door de hoeveelheid reacties en kunnen we op moeilijke momenten even de kaarten doorlezen, ook de kinderen als ze die behoefte voelen.
Vanochtend zijn we naar Henri van der Beek geweest voor een fotoshoot van het gezin. De kinderen en ik hadden een paar weken geleden al het idee geopperd om dit te doen voor vaderdag en toen Cor gisterochtend met hetzelfde idee kwam, hebben we maar besloten niet meer uit te stellen. Henri, fantastisch dat we vanochtend al bij je terecht konden. De manier waarop je ons als gezin hebt geportretteerd zal ongetwijfeld heel bijzondere plaatjes opleveren! We zien ernaar uit!!
Vanmiddag moet ik nog wat zakelijke beloften inlossen, daarna hoop ik dat ook voorlopig even te kunnen laten voor wat het is!
Het plan voor scenario 3 is inmiddels bijna helemaal uitgewerkt. Morgen moet ik samen met Cor nog iets op de computer in elkaar draaien en daarna kunnen we dat parkeren, in de hoop dat we het de eerstkomende 20 of 30 jaar niet nodig zullen hebben en dat het dus hopeloos veroudert!!
Nog 3 onzekere dagen te gaan en dan weten we waarvoor we gaan vechten! Ik tel de dagen af....
Dit artikel werd gepubliceerd op: 28-05-2011 13:33