Warm van binnen
Koude rillingen, vermoeidheid slaat sneller toe, reserves raken op
We zijn nu zo’n 3 maanden onderweg, over de soms hobbelige weg naar genezing. Met vallen en opstaan, diverse rustmomenten, soms tegen steile bergpaden op maar af en toe ook goed begaanbare wegen waardoor ik kan genieten van alles wat er onderweg gebeurt en te beleven is. Genieten van situaties die me warm maken van binnen.
3 maanden alweer! De tijd gaat best wel snel voorbij. 4 van de benodigde 6 chemokuren heb ik al ondergaan. Iedere kuur doet een nieuwe aanslag op mijn lijf, mijn gezonde cellen en mijn conditie. Daarbij merk ik wel dat deze laatste kuur tot op heden de heftigste was. Bij de eerste 3 kuren, had ik ongeveer 14 dagen om te herstellen tussen de kuren door. Extra eten (het meeste smaakte nog goed) en veel bewegen was daarbij een goede optie. Nu heb ik 5 dagen om me weer op te peppen voor de volgende kuur. Ik ben zo’n 2 kilo afgevallen de afgelopen 2 weken, dus dat moet er eigenlijk weer bij aankomen. Daarbij loop ik tegen een paar obstakels op:
Door de aantasting van mijn mondslijmvlies, smaakt alles anders. Wat ik normaal gesproken lekker vind is nu ronduit vies! Ik moet dus nieuwe dingen uitproberen om qua eten wat te kunnen aansterken. Kaaschips, kaaskoekjes, chocola; de ‘luxe’ en ‘lekkere’ dingen die wat extra vlees op mijn botten moet brengen en waarop ik me echt kon verheugen, blijven nu na 2 happen in een bakje liggen. En ook een pizza is niet langer een traktatie. De kelder ligt gelukkig weer vol dus wellicht dat daar nog wat tussen zit wat ik wel lekker vind.
Door de aantasting van mijn darmslijmvlies, staan mijn dagen in het teken van laxeren. Het klinkt onaangenaam en dat is het ook! Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit bij stilgestaan dat een slijmvlies zo’n belangrijk onderdeel is in het menselijk lichaam. Ik zal het vanaf nu met respect behandelen!
Conclusie: naast de zoektocht naar wat lekker is, moet ik er ook bij nadenken dat het niet verstoppend werkt. En naast de extra calorieën die ik wil en moet eten om te kunnen aankomen, zorgen de laxerende (voedings)middelen er juist weer voor dat je eerder afvalt dan aankomt.
Door het afvallen heb ik het momenteel vaak koud. De temperatuur buiten werkt natuurlijk ook niet mee. Overdag, maar ook ’s nachts, heb ik regelmatig koude rillingen. En doordat ik 2 weken niets heb kunnen doen aan mijn conditie, slaat de vermoeidheid ook veel sneller toe. Door het weer kom ik nog steeds niet aan wandelen toe, maar ook simpele huishoudelijke klusjes moet ik opdelen omdat ik binnen de kortste keren moe ben.
Ik merk dat mijn reserves langzaamaan opraken. Het is dus ook goed dat qua chemokuren het einde in zicht is en het is goed dat er meer tijd zit tussen de laatste kuur en de operatie. Wellicht dat ik daardoor iets meer kans krijg om weer op krachten te komen. Ik merk ook dat bij Cor de reserves een beetje opraken. Nu zijn werk ook weer is begonnen moet hij weer alle ballen in de lucht proberen te houden. Een ziekenhuisopname hadden we daarbij niet ingecalculeerd. We beseffen dat we zo langzaamaan wellicht toch een beroep moeten gaan doen op anderen om alles draaiende te kunnen houden. Helemaal als ik in oktober geopereerd zal worden, waardoor ik een aantal dagen / weken wellicht bijna niets kan beginnen….
Ik vind het altijd moeilijk om hulp te accepteren. Wil het allemaal zelf kunnen doen, wil sterk zijn. Het is voor mij dus een drempel die ik over moet. En voor de kinderen moet alles ook zoveel mogelijk ‘hetzelfde’ blijven. Ze vinden alle veranderingen toch altijd al moeilijk, dus ik wil graag dat voor hen alles zo min mogelijk verandert. Dat ik ziek ben is immers al meer dan genoeg inbreuk op hun leven.
Ik denk terug aan een bibliodrama waarin het ging over de barmhartige samaritaan. Wat is mijn plaats in het verhaal? Toen kon ik staan in de stand van de hulpverlener, cq een passant die er iemand bij kon halen om de hulp te verlenen. Dat voelde toen goed, dat was een plaats die bij mij paste…. Nu moet ik langzaam accepteren dat ik wellicht geholpen zal moeten worden…. Mijn naaste de kans geven om een naaste te zijn….
Wat kan er in 3 maanden dan toch veel veranderen!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 30-08-2011 13:10