Nog 1 nachtje slapen
Bloemen, kaartjes, e-mails, bezoeken, zoveel mensen..... ik voel me rijk en tegelijk vreemd onder zoveel aandacht....
Daar zit je dan, maandagochtend, half 10, in het restaurant van Isalaklinieken, locatie Weezenlanden. Zojuist heb ik nucleaire vloeistof ingespoten gekregen die zich de komende uren in mijn botten moet gaan nestelen. Om 13:00 uur krijg ik dan een scan van mijn botten. De dame die mij zojuist de vloeistof heeft toegediend vroeg nog of ik lang nabloedde. “Nee”, zeg ik. “Ik ben in alle opzichten verder helemaal gezond, voel me topfit en ben in goede conditie. Dat maakt het idee ook zo vreemd dat er iets in je lijf zit wat niet goed is”. Ze beaamt het. “Nou ja”, laat ik erop vervolgen, “laten we er maar vanuit gaan dat het mij alleen maar zal helpen, dat ik in zo’n goede conditie ben”! Ook dat beaamt ze om mij vervolgens te verzoeken voor 13:00 uur terug te zijn en me dan opnieuw te melden. Met die belofte loop ik terug naar mijn vers ingeschonken kopje koffie (ik was te vroeg en had me juist met koffie in de wachtkamer geďnstalleerd toen ik werd opgeroepen voor de injectie) en nu zit ik dus hier te wachten. Laptop mee om misschien nog wat te kunnen doen…..
Gisterochtend (zondag 29 mei) stond ik moe op. Ik had voor het eerst sinds de diagnose is gesteld een onrustige nacht. Ik lag te woelen, zag ieder uur voorbij komen en mijn dromen waren gevuld met ziekenhuis en allerlei scenarios. Nu ben ik iemand die altijd al veel dingen ’s nachts verwerk, dus eigenlijk is dit niet zo verwonderlijk. Ik besef me des te meer dat ik dus overdag meer tijd moet nemen om over dingen na te denken, opdat mijn nachten rustiger zullen verlopen. Een nieuw voornemen! Ik had me voorgenomen om het stuk over het NK voor het Damspel deze ochtend te schrijven, alvorens ik me met een laptop boven zou installeren om de kerkdienst via internet mee te beleven. Door het slaapgebrek blijkt dat ik me niet kan concentreren…. Dan maar even mail uitlezen, beantwoorden, archiveren en tijd nemen om mijn eigen verhaal na te lezen. Opnieuw lees ik geschokte reacties van mensen en ergens herken ik dit wel! Want toen ik vorige week zelf hoorde over een lief iemand die eenzelfde soort boodschap kreeg als ik, was ik ook geschokt. Immers, mensen die je kent als bezige bij, die horen niet ziek te worden, niet zo’n diagnose te krijgen!
Na een kort bad, installeer ik mij met de genoemde laptop op Vincent’s kamer, de lichtste kamer in huis. De dienst is al begonnen; kerk en school. De Wilhelminaschool is te gast. Ik hoor dat ik de bloemen krijg, als groet en ter bemoediging! Vreemd idee…. Het is vooral een blije, op de kinderen gerichte dienst. Normaal gesproken zou ik erbij zijn, eventueel foto’s maken, maar dat zag ik deze ochtend nog niet zo zitten. Het geluid hapert soms, jammer! De kinderen doen het leuk en er klinkt af en toe spontaan applaus. Bij de voorbede blijft de dominee wat op de vlakte, logisch, het is een kinderdienst. Maar ik weet dat het noemen van mijn naam bij de voorbede tot vragen zal leiden, bij gemeenteleden en bij ouders die mij kennen. Ik weet ook dat na vandaag nog meer gemeenteleden zullen meeleven. Dat is goed! Normaal gesproken hou ik veel voor mezelf, zeg ik ‘goed hoor!’ als mensen me vragen hoe het gaat. Maar dat is nu even helemaal anders, in dit opzicht heb ik geen geheimen meer!
Zoals gebruikelijk op de zondag gaan we koffiedrinken bij een van de moeders. Dit keer is Wapenveld aan de beurt. Ik merk dat mijn schoonmoeder heel veel moeite heeft met de situatie en vraag haar of zij haar predikant of de wijkouderling ook heeft geinformeerd…. Dat er ook voor haar steun is. Niet dus! Zij kan haar verhaal, haar zorgen dus niet goed kwijt… M’n zwager is even niet beschikbaar, m’n schoonzus kan ieder moment oma worden en heeft dus ook andere (heel leuke!) dingen aan haar hoofd…. We proberen het onderwerp te laten rusten en zoveel mogelijk over koetjes en kalfjes te praten.
Iets eerder dan gebruikelijk keren we huiswaarts. De slechte nacht breekt me op! Thuisgekomen ga ik naar bed. Om geen last te hebben van geluiden, zet ik een CD op. De klassieke muziek in de speler moet plaatsmaken voor de live CD van Michael W. Smith. Normaal gesproken luister ik niet zoveel gospel omdat er ook zoveel andere mooie muziek is, maar nu heb ik daar wel even behoefte aan. Deze CD heb ik ook veel gedraaid nadat mijn vader was overleden. Ik weet dat het me zal helpen om rustig te slapen!
Anderhalf uur later ben ik weer wakker. Tijd om mijn plan uit scenario 3 met Cor te delen en verder uit te werken. Het is zwaar voor Cor om hiermee bezig te zijn. Maar tegelijkertijd is het ook goed om dit nu al, maar vooral ook samen, te doen! We moeten onze werkzaamheden afbreken om eten te koken. Cor wil naar de kerk!! Niet eerder hoorde ik hem deze woorden uitspreken…. Als hij al ging, dan was het omdat we dat vooraf zo hadden afgesproken, mede vanwege het voorbeeld naar de kinderen. Ik heb lang gehoopt dat hij zelf die behoefte eens zou krijgen…. Ik ben dankbaar dat de situatie hem ertoe brengt om zelf op zoek te gaan en hoop dat het zijn hart zal openen.
Een paar uur later prijkt weer een prachtig boeket in onze woonkamer. Het begint zo onderhand een ware bloemenzee te worden. Veel mensen zeggen met bloemen waarvoor ze eigenlijk geen woorden kunnen vinden. Ik begrijp het en koester het. Iedere bloem heeft zijn eigen pracht, kleur en verhaal. Bloemen zijn net mensen; allemaal verschillend en samen vormen ze of een harmonisch geheel of een levendige en bijzonder kleurrijke verzameling van individuen! Wat is de wereld om ons heen toch mooi als je er oog voor hebt! Als je door alle negatieve berichtgevingen heen kunt zien.
Nog 1 nachtje slapen….
We hebben afgesproken dat we gebak gaan halen als er morgen goed bericht is. Als er geen uitzaaiingen zijn gevonden, dan vieren we een bescheiden feestje. Daarna is het wachten op de uitslag van de MRI. Op 6 jun i a.s. ga ik in de MRI scan waarvan ik dan op 14 juni de uitslag krijg.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 30-05-2011 10:37