31 mei 2011: Gebak!!!
Na kort achter elkaar slecht nieuws, nu goed nieuws! Er zijn geen uitzaaiingen gevonden! We gaan dus voor scenario 1: volledig herstel!!!
Na het posten van mijn laatste bericht vanochtend heb ik getracht de tijd te doden door wat zakelijke procedures met Cor door te nemen, te strijken en andere huishoudelijke klussen. Geen eetlust, vanwege de knoop in je maag, toch maar wat vezels naar binnen werken met een kop groene thee.
Terwijl Cor even naar de winkel is voor melk en brood probeer ik weer die serene rust te vinden. Het lijkt vandaag moeilijker dan voorheen, omdat ik bang ben voor wat de dokter me gaat vertellen. Bang dat ik toch te laat ben, dat het zich al door mijn lichaam heeft verspreid. De afgelopen dagen heb ik pijntjes in mijn rug gevoeld, die die angst voeden. Maar je poetst ze weg: spierpijn van de spanning zeg je dan tegen jezelf. Maar of je die dapperheid ook eerlijk, diep van binnen voelt?
De bemoedigende mailtjes blijven binnenkomen. Ook op dit voor mij, voor ons zo moeilijke moment zijn er mensen die aan ons denken, met ons meeleven en voor ons bidden. Ik merk dat mijn blog veel bij mensen losmaakt en er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheid om te reageren, ook uit heel onverwachte hoek. Ik ben blij met de mogelijkheid die de moderne techniek ons biedt om mensen te informeren en met mensen in contact te blijven. Al kan ik niet iedereen persoonlijk beantwoorden….
Met lood in mijn schoenen, maar toch weer met innerlijke rust lopen we richting de auto. De postbode staat nog bij de brievenbus. Hij heeft zojuist weer een stapel kaarten gebracht. We besluiten ze mee te nemen om in de wachtkamer ook wat afleiding te hebben. Het verkeer valt mee en we zijn weer ruim op tijd in het ziekenhuis. In de wachtkamer blijkt dat het spreekuur nog een half uur uitloopt en ik lees eindelijk de naam die hoort bij die vriendelijke jonge dokter, met zijn bezorgde bruine ogen: arts in opleiding R. Lind. Ook de naam van de assistente die de mensen binnenroept blijft nu hangen: Brenda. Ik besluit haar straks nog even nieuwe papieren te vragen voor het tevredenheidsonderzoek, die ik vorige week in de kleedkamer had laten liggen in alle verwarring na de punctie in de lymfen.
De wachtkamer zit heel erg vol! Gisteravond is artsenoverleg geweest en kennelijk is er vanmiddag een soort spreekuur van de verschillende artsen. Voor de meeste mensen in de wachtkamer is dit kennelijk routine. Er vinden ook gesprekken plaats tussen mensen die elkaar onmiskenbaar kennen van soortgelijke eerdere situaties. Wij, nog nieuw, hullen ons in stilzwijgen, elk in onze eigen gedachten verzonken. Om de tijd te doden schiet ik nog maar een paar varkentjes neer met boze vogels (angry birds op de telefoon). Het is net 4 uur geweest als mijn naam wordt genoemd door Brenda. Ze begroet ons, ik vraag haar naar het formulier en ze gaat ons voor naar weer hetzelfde onderzoekskamertje. Het lijkt op een dejá vú, maar dit keer is Cor erbij, dus dat kan niet. Ik onderteken het formulier en wacht tot de dokter komt. Bij binnenkomst begroet hij ons, waarna hij weer plaatsneemt op het krukje. “Zo, daar zien we elkaar weer”, zegt hij. “Hoe voelt u zich?” Zijn vriendelijke ogen staan oprecht vragend en ik antwoord in alle eerlijkheid: “Naar omstandigheden nog steeds heel goed! Ik ben topfit, voel me gezond. Ik weet dat er iets in mijn lijf zit dat niet goed is, maar ik voel me verder gezond. Ik ben de laatste week wel wat meer moe, maar ik denk dat dat door de spanning komt”. “Nu gaat het komen”, denk ik. “Nu gaat hij zeggen dat die vermoeidheid door iets anders wordt veroorzaakt. Ik heb hem de voorzet gegeven, hij hoeft alleen nog maar in te koppen”. Maar in plaats van de gevreesde woorden te spreken zegt hij: “Ik kan u geruststellen, de uitslagen zijn allemaal goed. Longfoto is schoon, bovenbuik, lever en nieren zien er goed uit en het skelet is prachtig!” Voor het eerst sinds ik een week eerder diagnose borstkanker kreeg voel ik mij blij, echt blij worden van binnen! “We mogen gaan voor volledige genezing”! zingt het in mij! “Ik krijg een kans, een echte kans om te vechten voor mijn herstel” Cor heeft nog een paar vragen aan dr.Lind: wat wordt er met de MRI dan nog nagekeken? Hoe belangrijk is dat? Wat is de uitslag van de biopsie? Is het een agressieve kankersoort? De dokter probeert onze vragen zo goed mogelijk te beantwoorden en verwijst ons wederom ook naar de oncologisch verpleegkundige. “Ze verwachten u op dit moment”, laat hij er met een glimlach op volgen. Ik zeg hem dat ik braaf zal gaan, dat ik alles zal doen wat er van mij verwacht wordt, als ik maar weet dat het van mij verwacht wordt!
Met een grijns van oor tot oor (sorry, maar ik kan ‘m op dat moment niet onderdrukken) loop ik naar oncologie. Het is heel dubbel en het klinkt heel stom, maar als je verwacht dat je een ongelijke strijd moet gaan strijden, dan kun je blij zijn met ‘alleen borstkanker’! Bij de oncologisch verpleegkundige wacht ons een warme glimlach en een kop koffie! Alles wordt doorgenomen, veel vragen die beantwoord moeten worden. Nog een paar afspraken erbij, o.a. met de radiotherapeut, de internist, een afspraak voor een hartfilmpje…. Plan maar vol, ik zal er zijn! De internist wordt dokter Honcoop, waarover mijn zwager en schoonzus vol lof zijn! Ik voel dat ik in goede handen zal zijn, in alle opzichten! Terwijl de verpleegkundige de afspraken maakt, SMS ik snel naar Manon… ‘Gebak!!’ Meteen gevolgd door haar ‘Yes! Godzijdank’. Daarop kan ik natuurlijk alleen maar ‘amen!’ SMS’en.
We bellen met de moeder van een vriendje van onze zoon en halen hem in Ermelo op. Onderweg belt Cor de moeders met het goede nieuws! De emotie is niet van de lucht! Alle spanning van de afgelopen week valt van ons af! Ik voel me 20 kilo lichter!! Dichtbij huis gekomen, even langs de supermarkt… taart halen. Belofte maakt immers schuld! Thuisgekomen snel eten, want Cor moet weer gewoon werken. Even snel een kort berichtje op de blog plaatsen, opdat de mensen die in spanning zitten ook weten dat het goed is…. Nou ja goed…..
Mijn jongste broer staat op de stoep en feliciteert me! Ook wel wat onwennig, want moet je iemand met borstkanker feliciteren? Maar ik begrijp wat hij wil zeggen, ik voel het zelf ook zo. In de gegeven omstandigheden is dit goed nieuws! Hij brengt een prachtige boodschap…. Nog meer bloemen om van te genieten, een taartje om aan te sterken en op krachten te zijn voor de chemo en een fles champagne voor als ik weer helemaal gezond verklaard ben! Daar gaan we voor!! Even later, mijn moeder met mijn zus in haar kielzog. “We blijven niet lang, we komen je alleen even een knuffel brengen” en als zij weggaan zijn daar onze lieve, door dik en dun meelevende buren! Heel even kijken hoe het is. De vele mailtjes en andere reacties deze dagen maken duidelijk dat mijn verhaal veel mensen raakt. Maar dit is alleen nog maar mijn verhaal; één individu…
1 op de 8 vrouwen krijgt ergens gedurende haar leven borstkanker! Per jaar krijgen 13.000 vrouwen en 100 mannen dezelfde diagnose te horen als ik dat kreeg, voelen dezelfde onzekerheid en zien mogelijk hun toekomstdromen ineens in duigen vallen! Dat is iets om stil van te worden en dat is zeker iets om eens wat vaker bij stil te staan….
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-05-2011 18:46