2017
2012


Posts uit 2011



24 mei 2011: ik heb een missie

Binnen een week van vermoeden dat er iets niet goed is tot de diagnose borstkanker... mijn gedachten gaan in sprongen.... zoveel te doen!

Ik kom thuis in een leeg huis, wat te doen? Ik pak de stofzuiger en probeer mij zo een houding te geven. Maar de scherpzinnigheid van onze kinderen was ik daarbij even vergeten. Onze 13-jarige dochter komt het eerst thuis: 'Wat heb jij op je arm?' 'Oh, ik heb even bloedgeprikt', gooi ik er snel uit. Ik baal dat ik de dot watten met de pleister op mijn arm ben vergeten!! Ze staat nu op scherp: 'waarom dan, wat is er, waarom moet jij bloedprikken?' Ik kijk haar aan en vergeet dat ik dit helemaal anders had willen doen. Terwijl de waterkoker nog aan het pruttelen is van de kop thee die ik rustig met de kinderen wilde drinken, boren haar vragende ogen zich in de mijne. 'Laten we even wachten tot je broertje ook thuis is' zeg ik nog, 'dan gaan we even rustig zitten'. 'Mam, wat is er aan de hand?' In haar stem klinkt nu paniek door!! 'Zeg het me, je maakt me bang', smeken haar ogen. Ik zet de stofzuiger uit en vertel haar dat ik hoop dat een kaal hoofd me zal staan, omdat dat voor mij in het verschiet ligt. Mijn dochter, die anders altijd zo 'niet knuffelig' is en zich veelal wat afwijzend opstelt, ligt ineens huilend in mijn armen en ik huil met haar mee! Ik hoor de deur en ineens hebben wij twee toeschouwers, de jongens zijn thuis. Zoonlief is nogal verbaasd over de huilende dames en voegt zich bij ons als hij de aanleiding van de tranen hoort. Gevieren, armen om elkaar heen spreken we uit dat we ervoor gaan!! We hebben een missie, we gaan alles op alles zetten dat ik beter word!

Manlief moet werken, nu dit moment. Slechte timing. Dochterlief wil toch graag paardrijden en zoonlief wil dit moment het liefst zo snel mogelijk vergeten en gewoon achter de computer kruipen. Ieder gaat zijn eigen weg, met zijn eigen gedachten om het ieder op onze eigen manier even te verwerken, 4 individuen in 1 huis, die één gezamenlijke vijand hebben: borstkanker.

Zelf bel ik mijn leidinggevende collega op. Hij was als enige op het werk op de hoogte van de aard van mijn onderzoeken. Ik laat hem weten dat ik eraan kom om de uitslag te bespreken. Naast ongeloof over de boodschap die ik hem breng is hij vooral zeer verbaasd over de rust waarmee ik de boodschap breng. Ik ben zelfs in staat om grapjes te maken. 'Galgenhumor', denk ik dan. Ik krijg alle medewerking! Ik ga per direct de ziektewet in. Mijn werk zal door de collega's worden overgenomen en ik moet me slechts op 1 ding concentreren en dat is: beter worden. 

Voor vandaag resten mij nog een paar moeilijke gesprekken en de rest doe ik per mail. Eerst mijn 80-jarige moeder. Hoe vertel je een moeder dat haar jongste kind ziek is? Toch wil ik dat ze het van mij persoonlijk en als een van de eersten hoort! Ze moet zien en ervaren dat ik deze strijd niet alleen voer. Ze moet weten dat ik mij getroost en gesterkt voel en dat ik mij gedragen weet op de weg die ik zal moeten gaan. Hoe die weg ook loopt! Een zeer verdrietige maar ook moedige moeder achterlatend, vervolg ik mijn weg.
Mijn schoonmoeder is niet thuis. Ik besluit haar later te bellen. De dominee neemt de telefoon niet op.... dan eerst maar het mailtje aan de broers en zussen maken en versturen. Om half negen 's avonds is mijn schoonmoeder thuis en kan ik haar de onheilsboodschap persoonlijk brengen.

Ook zij is uiteraard heel verdrietig, maar onderschrijft het feit dat ik maar één missie heb: beter worden!!

24 mei 2011 die ik begon met de hoop dat het een abces zou blijken te zijn, is een zeer zware, emotionele maar ook heel bijzondere dag geworden!

Ondanks al het verdriet van alle mensen die mij zo dierbaar zijn, heb ik aan den lijve een allesomvattende troost en rust mogen ervaren. Mensen die zelf niet in God geloven zullen wellicht denken dat het een vorm van shock is waarin ik verkeer. Maar ik weet wel beter!!

Dit artikel werd gepubliceerd op: 26-05-2011 23:24