Spannende uren....
Wat doe je in de laatste uren voor het gesprek dat bepalend zal zijn voor de komende maanden, of misschien wel de rest van je leven?
Na een redelijk rustige nacht waren ze daar vanochtend weer, de vogels! De laatste 2 ochtenden had ik ze gemist, was ik er doorheen geslapen…. Vandaag niet. Ik slaap nog licht verder, maar ga er uiteindelijk rond half 7 toch maar uit. Een half uur eerder had ik een bemoedigend SMS’je ontvangen van familie in het buitenland: ‘we denken aan je, sterkte vandaag. We hopen op een gunstige uitslag!’ Tja vandaag…. Het zal een vreemde dag worden waarschijnlijk. Bij de vroege koffie overleggen we wie Vincent naar Harderwijk zal brengen vandaag…. Laat mij maar doen. In de auto kan ik even op mezelf zijn, muziek luisteren, mijn gedachten laten gaan.
Op de heenweg hoor ik een follow-up over het examenjournaal. Een jongen maakte 2 weken geleden zijn examen in het ziekenhuis, in afwachting van een donorhart…. Het was iets anders gelopen. Een dag na de uitzending op de radio, nu dus 2 weken geleden, had zich een hart aangediend en was hij geopereerd. Het ging naar omstandigheden goed met hem. Onze zoon heeft vragen… Hoe kan een hart getransplanteerd worden? Als je het uit je lijf haalt, ga je toch dood? Ik leg hem uit hoe belangrijke uitvindingen in de medische wereld de mogelijkheden vandaag de dag steeds beter en kansrijker maken. Hij wil ook uitvinder worden, maar weet nog niet waarin. Ik leg hem uit dat je op alle mogelijke vlakken belangrijke dingen kunt uitvinden. Dat hoeft niet alleen maar op gebied van techniek te zijn, dat kan ook in de natuurkunde, of in de biologie. Hij moet zich t.z.t. gewoon concentreren op het vak waarin hij goed is en wat hij leuk vindt. Dan komt de rest vanzelf…. Zo, hij heeft voorlopig weer even iets om over na te denken.
Thuisgekomen besluit ik eerst iets te doen wat ik al veel eerder had moeten doen, maar waarvoor ik tot vanochtend nog bepaalde kleine reserves had: ik meld me aan als donor. Als tiener had ik ook altijd al een codicil bij me, maar met de intrede van de online registratie, waardoor je geen voorwaarden meer kon aangeven, had ik daar wat meer moeite mee. Die bezwaren verdwijnen nu naar de achtergrond! Ik heb geen idee in hoeverre mijn organen door chemo zullen worden aangetast, in hoeverre ik nog geschikt zal zijn als donor…. Maar mijn sterke hart en haviksogen zullen misschien nog iets goeds voor iemand anders kunnen betekenen, wanneer dat dan ook zij.
Hoewel ik me nog steeds rustig voel, merk ik dat mijn basis hartslag toch wat hoger ligt deze dagen dan de gebruikelijke 60 slagen per minuut. Ik vermoed dat ook mijn bloeddruk wel wat hoger is… Want natuurlijk ben ik ook bang en onzeker! Mijn grootste angst is wat de chemo voor invloed op mij zal hebben! Niet de buitenkant, de kilo’s, het haar, mijn nagels, daar is wel overheen te komen. Zo ijdel ben ik toch niet! Maar ik ben vooral bang wat het voor invloed zal hebben op mijn persoonlijkheid, mijn strijdlust, mijn sterke geest. Immers, als geknakte bloem ben ik toch niet meer dezelfde Eva die iedereen kent?! Ook ben ik bang voor de effecten van chemo en/of eventuele bestralingen op mijn stembanden!! Wat als ik mag blijven leven, maar geen stem meer heb om mijn emotie en dankbaarheid tot uiting te brengen?
Maar de meeste zorgen maak ik me nog om het effect wat deze diagnose op onze kinderen zal hebben. Een tienerdochter die toch al zo haar eigen moeilijkheden heeft, zich vaak onbegrepen voelt door de wereld om haar heen…. In wie ik zoveel van mezelf van vroeger herken…. Hoe zal zij zich hier doorheen slaan? Het is zo tegenstrijdig!! Je stelt je hele leven tot doel om je kinderen zoveel mogelijk tegen alle pijn en onzekerheid te beschermen en dan blijk je uiteindelijk zelf de veroorzaker te zijn van onrust en onzekerheid! Dat wat een stabiele factor in hun leven zou moeten zijn, brengt ze dan juist aan het wankelen!! Dat is voor mij heel moeilijk te accepteren!
Onze vrolijke Vinnie doet alsof het probleem niet bestaat…. Tenminste aan de buitenkant. Als peuter al wilde hij iedereen die verdrietig of boos was ‘beter’ maken en opvrolijken. Hij kan slecht tegen negatief gevoel om hem heen. Gelukkig heeft hij inmiddels geleerd zich daarvoor af te sluiten. Ik vind het prima zo! Als dit hem helpt om zijn leven te leven, zijn eigen dingen te doen, dan is dat goed! Ik vind het bewonderenswaardig dat hij zich zo kan blijven focussen op wat hem te doen staat. Aanstaande zaterdag heeft hij het NK dammen, waar hij zijn titel mag verdedigen. Een heel jaar heeft hij daarvoor getraind en een heel jaar heb ik hem daarin gestimuleerd. Ik vind het heel goed van hem dat hij zich hierin vast bijt. Het geeft hem een duidelijk doel om aan vast te houden!!
Twee kinderen, zo verschillend die toch allebei op hun eigen manier hun moeder nog zo nodig hebben.... Ik besef eens te meer dat er veel afhangt van de uitslagen van de onderzoeken!!
Om 15:35 uur heb ik de afspraak met de arts…. Is het echt pas een week geleden dat ik de eerste keer ging... hopende op iets onschuldigs, maar voorbereid op een slecht bericht? En vandaag? Wordt het gebak of krijgen we weer slecht nieuws om weg te slikken? Nog een paar uur te gaan...
Deze afspraak gaat Cor ook mee en dus gaan we met ons drieen, als een sterk koord dat maar zo niet breken zal!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-05-2011 10:20