Kuur 5 zit erin
Eerste wandeling(etje) weer gemaakt, lang wachten op taxi eindigt in goede daad, in afwachting van bijwerkingen en de middelen ertegen
Op de dag van de chemo, vrijdag 2 september 2011, stond de taxi al vroeger dan verwacht voor de deur. Snel nog even mijn haar opzetten, mijn gezicht ‘bijtekenen’, ziekenhuistas pakken en zo waren we al op tijd onderweg naar Hattem om 2 oudere mensen op te pikken. Mijn eerste gecombineerde rit, in al die weken. Omdat mijn bloedwaarden al goed waren (neutrofielen 3,7 en HB 7,6) kon ik, aangekomen bij het ziekenhuis, meteen de trap op naar M5. Hoewel ik hijgend boven kwam, was ik toch weer blij met deze kleine overwinning op mezelf. Uithijgend en met een kop koffie installeerde ik me in de overgebleven stoel op kamer 4. Ditmaal geen bekenden, wel een vrouw naast wie ik eerder had gezeten, maar die zich voornamelijk met haar laptop bezighoudt.
Ook nu was het helaas weer driemaal scheepsrecht voor ik een infuusnaald goed had zitten. Ditmaal heette mijn engel Sylvia… zij wist zelfs in mijn verraderlijke ader in mijn linkerhand (die 3 keer eerder was fout gegaan omdat deze kennelijk wegrolde) in één keer een infuus aan te leggen.
Omdat ik straks links geopereerd wordt, waarbij lymfeknopen worden weggehaald, mag ik daarna niet meer links worden geprikt, i.v.m. infectiegevaren. Daarom wil ik nu mijn rechterarm nog zoveel mogelijk ontzien. Die moet het immers de rest van mijn leven nog ontgelden….
Om 11:10 zat alles er weer in en mocht ik naar huis. Naar aanleiding van de gevoerde gesprekken op de zaal kreeg ik van enkele mensen te horen dat ze het zo fijn vonden dat ik er zo positief in stond. Eén mevrouw kon ik hieraan zelfs optrekken, zei ze!! Dat was nog even mijn kans, zonder diep te gaan of ver uit te wijden, om aan te geven dat ik ‘veel aan mijn geloof heb en daar de kracht vandaan krijg om zo positief te blijven’. Met die woorden wenste ik iedereen een fijn en zonnig weekend toe en sterkte met de bijwerkingen!
Buitengekomen de taxi gebeld en vervolgens in het zonnetje zitten wachten…. Mensen kijken… bekenden begroeten die met hand en voet in Zwolle waren ;-) …. Nog wat wachten, zouden ze me vergeten? Na ruim een uur reed eindelijk een combibus voor. We moesten eerst weer naar de Weezenlanden, het echtpaar uit Hattem ophalen, zo bleek en vervolgens nog naar het NS station voor een mevrouw met een scootmobiel. Na ca. een kwartier op het station wachten, bleek de scootmobiel door alle extra’s niet achterin te passen en vervolgden we dus met 3 passagiers onze weg. In Hattem aangekomen ging het niet helemaal goed met de man. In plaats van naar de deur te lopen, met de rollator en onder begeleiding van zijn dochter, zakte hij door zijn benen. De chauffeuse schoot te hulp, maar dat bleek onvoldoende. Dus sprong ik ook maar uit de auto om te helpen. Met ons drieën wisten we de man weer in de benen te helpen, waardoor zijn vrouw snel de rolstoel achter hem kon neerzetten en hij veilig zijn huis kon binnengaan.
Ik had voor mijn gevoel een antwoord op het lange wachten…. Het voelde alsof het zo had moeten zijn…. Dat ik hierbij nodig was, iets kon betekenen.
Eindelijk thuisgekomen, had ik onverwacht nog wel energie over. Ondanks dat ik ’s ochtends al vroeg was opgestaan en al 1,5 uur had staan strijken….. Samen met Manon maar gezellig naar het dorp gelopen. Even brood kopen en nog wat drogisterij artikelen bij het Kruidvat en dan gezellig samen een ijsje eten…. Het was immers al lang etenstijd geweest en ik had mijn ergste trek op het NS station gestild met 2 stroopwafels. En in het kader van ‘extra calorieën om aan te sterken is een softijsje natuurlijk altijd een goede optie ;-) (ook qua smaak).
De rest van de dag heb ik me rustig gehouden. Cor had de extra medicatie van de apotheek opgehaald, Cor en Manon hadden de noodzakelijke schoonmaakwerkzaamheden uitgevoerd m.b.t. stofzuigen en badkamer / wc poetsen, dus alles is gereed voor het weekend. Uitgaande van de vorige kuur zou ik nog tot zondag respijt hebben, waarna de eerste pijn kan inzetten.
Vandaag moet ik helaas grotendeels thuisblijven, omdat vanochtend een speciale koerier de injecties zal komen brengen (voor beide kuren), waarvan er dan eentje vanmiddag tussen 3 en 4 zal worden toegediend. Ik moet het materiaal in de groentelade van de koelkast bewaren en er ca. half uur tot een uur voor het toedienen uithalen.
Zoals gezegd gaat de Neulasta ervoor zorgen dat de productie van de witte bloedcellen in mijn beenmerg eerder wordt opgestart. Zodoende kan mijn lichaam eventuele infecties en aandoeningen eerder zelf bestrijden en kan een situatie zoals bij mijn vorige kuur grotendeels worden vermeden. Het was dit, of een lagere dosering… De injecties worden niet standaard uit voorzorg gegeven. Meestal is het een optie wanneer je eerder koorts hebt gehad. Dat heeft niet alleen te maken met de kosten voor zo’n injectie (hoewel dat geloof ik wel een rol speelt), maar ook vanwege eventuele bijwerkingen, waarvan de minst erge is: pijn in je botten. In een heel enkel geval kan het leiden tot een milt-ruptuur :-o.
Ik blijf dus alert op allerlei pijntjes en klachten…. En zal in geval van twijfel meteen bij het ziekenhuis aan de bel trekken! Hopelijk ben ik ditmaal tegen donderdag weer wat op de been en heb ik meer tijd om aan te sterken voor de laatste kuur, op 23 september.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 03-09-2011 08:40