Het was goed!
Gelukkig weer wandelen, ontspanning door inspanning, nagels kleuren langzaam bruin, rode strepen blijven, smaak keert iets terug maar verfijning blijft weg
Met het heerlijke herfstweer de afgelopen dagen kwam ook de moed terug om weer te gaan wandelen, ondanks mijn rode voetzolen. Dus toen mijn ‘nordic maatje’ contact zocht om maar weer eens in actie te komen, aanvaardde ik dankbaar die uitnodiging. Ook al moesten we de nordic stokken thuislaten en ging het wandelen in slakkengang, we waren tenminste weer even één met de natuur. Diep in gesprek voerde het als vanzelf over de renderklippen, met een korte rustpauze boven op een bankje, om vervolgens weer rustig naar de auto terug te keren. Anderhalf uur in de buitenlucht met een prettige gesprekspartner: het was goed!
Aansluitend haalde ik Vincent op. Dat was wel even een kwestie van improvisatie, aangezien de zuidweg richting ’t Harde is afgesloten en er ook ernstige verkeershinder in Wezep is, wegens wegwerkzaamheden op de doorgaande weg door het dorp. Maar gelukkig was ik nog net op tijd in Harderwijk. Een blij jongetje stapte in de auto: weekend!
Een weekend zonder verdere verplichtingen. Geen damwedstrijden, geen slaapfeestjes, alleen een belofte om naar een herfstfair te gaan van de ouders van een vriendje van Vincent. We konden zaterdag dus ‘rustig’ op gang komen. Dat was maar goed ook want Cor kon wel wat hulp gebruiken met een paar opdrachten, die door de naar voren geschoven opleverdatum in combinatie met zijn mindere beschikbaarheid deze week, de werkdruk wel erg hoog maakte. Ik deed wat ik kon doen, al ben ik natuurlijk geen programmeur….
Op de herfstfair sprak ik met een lotgenote, die mij vaak als ‘positief voorbeeld’ genoemd wordt… Iemand die nu 5 jaar geleden dezelfde diagnose kreeg en in principe ‘genezen’ is, al noemen de artsen dat niet zo zolang je nog medicijnen slikt en onder strenge controle staat. Het was een bijzonder en fijn gesprek met veel herkenningspunten. Temeer daar zij uit dezelfde krachtbron put, dezelfde positieve instelling heeft, maar ook de tweestrijd herkent ten aanzien van situaties met de kinderen op momenten van zwakte. We spraken over eventueel moeten loslaten, onze eigen kracht en rust daarin, maar ook het verdriet dat je kunt voelen om je dierbaren die aan de zijlijn staan en moeten toekijken hoe jij een ernstige en levensbedreigende ziekte moet bevechten. Het was een waardevol en warm gesprek: het was goed!
Ten aanzien van de bijwerkingen van de chemo kan ik melden dat de gevoeligheid van mijn vingertoppen en nagels tot op heden nog niet is weggetrokken. Als ik mijn vingers ergens tegenaan stoot, ook al is het maar heel zacht, dan trekt er een pijnscheut doorheen. De kleur van mijn nagels gaat heel langzaam van helder roze naar lichtbruin en de ‘loslaatvlekken’ bij mijn duimnagels zijn dit keer niet weggetrokken. Ik heb wel weer meer smaak, proef de dingen wel weer deels zoals ze horen te smaken, maar er ontbreekt duidelijk een verfijning. Je kunt het vergelijken met eten na een zware verkoudheid…. De smaak keert wel weer terug, maar is nog niet zoals je je herinnert. Voorbeeld: vanwege mijn neusverkoudheid heb ik verse kippensoep gekookt (het is algemeen bekend dat in kippensoep iets zit dat tegen verkoudheid helpt). Het rook goed, dus zal het ook goed gesmaakt hebben :-), maar veel meer dan flauw water met kip en groente proefde ik niet.
Ten aanzien van mijn positieve instelling kan ik melden dat dit nog niet veranderd is. Ik heb nog steeds goede moed, ervaar nog dezelfde rust van de dag van de diagnose en ben blij met alle bijzondere en waardevolle momenten die ik (als gevolg van mijn ziekte) mag meemaken. Ik heb er de afgelopen periode met verschillende mensen over gesproken maar volgens mij nog niet eerder hier geschreven….. een mensenleven als een rivier. Tijdens een afscheidsdienst van een gemeentelid, nu alweer een aantal jaren geleden, werd het leven vergeleken met de loop van een rivier.
We willen graag van te voren zelf bedenken hoe ons leven zal lopen en maken als zodanig plannen. Maar in de loop van je leven zullen er mensen op je pad komen of zullen zich situaties voordoen, die als stenen in die rivier je loop van de rivier zullen beïnvloeden. Sommige stenen zijn wat kleiner en hebben dus minder invloed, maar andere stenen kunnen zo groot zijn dat de rivier een totaal andere wending krijgt. De diagnose kanker is zo’n grote steen. Niet alleen omdat het je bepaalt bij de vergankelijkheid van dingen, maar ook door de impact die het heeft op je omgeving, je contacten met mensen, andere mensen met wie je daardoor in aanraking komt en die je leven kunnen verrijken…. De meeste mensen die aan het einde van hun leven terugkijken, herkennen pas dan de stenen in hun levensrivier, de momenten die bepalend waren voor veranderingen in hun leven. Mensen die tijdens hun leven geconfronteerd zijn met een levensbedreigende ziekte of situatie hebben het vaak over ‘ervoor en erna’.
Mijn leven zat in een ongelooflijke stroomversnelling. Mijn agenda zat zo vol dat ik het zelf al eens omschreef als een achtbaan waar ik in terecht was gekomen en waarbij ik niet wist hoe ik er weer uit zou kunnen komen. Het voelde soms alsof ik regelrecht op een enorme waterval af stevende. De diagnose borstkanker bracht de rivier even tot stilstand. Het geeft mij de gelegenheid om mijn leven in een rustiger vaarwater te laten voortgaan. Alleen dan krijgen de stenen een kans om de loop van de rivier te beinvloeden in plaats van steeds te worden overspoeld door ‘het leven’….
Ik hoop oprecht dat mijn verhaal, mijn ziek-zijn, een (kleine) steen mag zijn in uw, in jouw rivier. Want dan is mijn ziek-zijn sowieso niet voor niets geweest en kan ik ongeacht de uitkomst zeggen: het was goed!
Mensen die het moeilijk vinden om andere mensen ziek te zien, die het moeilijk vinden om soms dingen of mensen te moeten loslaten en mensen die de neiging hebben om God altijd de schuld geven van pijn en ellende op deze wereld (“als er een God bestaat hoe kan hij dit dan toestaan”? Is een veelgehoorde klacht) wil ik het volgende meegeven: “God vervult niet al ónze wensen, maar wél al Zíjn beloften”.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 18-09-2011 11:50