De dagen van herstel
Veel wandelen dankzij prachtig herfstweer, zingen toch wel vermoeiend, slapen in de stoel
Ik blijf me verbazen over de veerkracht van mijn lijf. Want ook nu kan ik constateren dat het herstel na de operatie voorspoedig verloopt.
Omdat het wondje in mijn navel wat nabloedde en wondvocht vrijgaf, kwam de huisarts iets eerder dan hij oorspronkelijk gepland had op bezoek. Hij stelde vast dat de wonden keurig gehecht waren en dat er inderdaad geen sprake is van overmatige vochtophoping of andere oedeemverschijnselen. Hij blijft zich overigens verbazen over mijn positieve instelling. Heel eerlijk gezegd verbaast het me zelf soms ook wel hoor…. Maar toch is het geen toneelspel of een geforceerde houding. Ik heb veel tijd om over dingen na te denken, het een plek te geven voor ik hardop uitspraken doe. Dus tegen de tijd dat ik hier dingen neerschrijf of erover praat met mensen dan zijn ze voor mij ook al realiteit. Dat is dan toch te danken aan die rust die ik ervaar sinds die wandeling op de hei.
Natuurlijk heb ik ook mijn ‘moppermomenten’. Ik ben per slot van rekening ook maar een mens, onderdeel van een gezin waarin ook niet alles altijd even vlekkeloos verloopt. Dat in combinatie met het feit dat je zelf bepaalde dingen niet kunt of mag doen en daarvoor afhankelijk bent van anderen met zo hun eigen werkwijze en planning, maakt dat het hier ook weleens knettert. Maar gelukkig hebben de harmonieuze en gezellige momenten nog altijd de overhand, al neemt de onrust wel wat toe naarmate de hormonen schommelen. Daar ligt voor mij een nieuwe uitdaging. Om de explosiemomenten tijdig te herkennen en me dan uit de voeten te maken voor er slachtoffers vallen ;-)
Voor het overige verloopt het herstel zeer voorspoedig. De wondjes in mijn buik trekken al niet meer, de pijnscheuten die de eerste dagen (vooral bij het opstaan) door mijn borstwond trokken behoren ook tot het verleden en ik durf mijn arm steeds meer te gebruiken. Zo durfde ik al na 5 dagen weer zelf mijn sokken en schoenen aan te trekken. En ook laat de wond op mijn borst diep ademen (met beetje pijn) weer toe, waardoor ik gelukkig al weer in staat ben om te zingen. Maar ook daar heb ik grenzen om te verleggen, omdat mijn energie na een uur zingen toch écht wel op is!
Vannacht heb ik voor het eerst weer in mijn eigen bed geslapen. Dat is me erg slecht bevallen. Omdat ik nog niet op mijn linkerzij kan liggen en mijn rechterschouder veel pijn doet (nu ik deze niet zelf kan masseren) moet ik op mijn rug liggen slapen. Dat ging de afgelopen week goed in mijn luie stoel die ik helemaal tot slaappositie kan instellen, maar in bed lag ik de hele nacht te woelen en kon ik geen lekkere positie vinden. Dus toch maar besloten voorlopig even in de stoel te blijven slapen, tot ik ook weer op mijn zij kan liggen en dus beter in bed kan slapen.
Vorige week heb ik iedere dag weer een eind kunnen wandelen. In het begin een kwartiertje, daarna wat verder met een rustpauze ertussen, met als topper een avondwandeling van een uur al liep ik daarbij wel duidelijk tegen mijn eigen grens aan. Dat ga ik deze week dus maar lekker verder uitbouwen, om hopelijk weer in betere lichamelijke conditie te zijn wanneer de bestralingen gaan beginnen.
Morgen ga ik voor controle naar de chirurg. Dan zullen de hechtingen verwijderd worden en hopelijk hoor ik aansluitend bij de regieverpleegkundige wanneer ik bij radiologie verwacht word voor het aftekenen van het te bestralen gebied in de simulator. Uitgaande van de standaard procedures, zou ik de 3e week van november kunnen beginnen met de bestralingen. 5 Weken lang, 5 dagen per week zou dit betekenen dat ik net voor de kerstdagen klaar ben met alle behandelingen. Daarna resten voor mij dan alleen nog de termijncontroles en hormoontherapie, in de hoop dat de kanker definitief weg is en weg blijft.
Er is de afgelopen maanden veel gereageerd op mijn ziek-zijn. Een veel gehoorde uitspraak van mensen is dat je wereld instort als je hoort dat je kanker hebt. Maar op de een of andere manier voel ik dat anders. Ja, het geeft een andere bestemming aan je leven hier en nu en het zet alles even helemaal op z’n kop, maar het voegt ook een dimensie toe. Zelf heb ik veel houvast aan de overtuiging dat dit leven hier op aarde slechts een tijdelijk verblijf is met een opdracht. Dat maakt dat ik veel van wat gebeurt in een ander licht zie. Maar voor wie die overtuiging niet heeft, of sterker nog voor wie ervan overtuigd is dat dit leven het enige is dat er is, kan ik me voorstellen dat zo’n diagnose erg zwaar voelt, omdat het zo weinig perspectief over laat. Voor hen heb ik toch een positieve gedachte die ik gister op Twitter voorbij zag komen:
Geluk hangt meer af van hoe je het leven ziet dan van wat er gebeurt.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 31-10-2011 14:03