Een cadeautje
Onverwacht toch een zonnetje, weer te weinig neutrofielen, in afwachting van derde chemo.
Als je een vakantie geboekt hebt en de weersverwachting luidt alleen maar regen, dan is zo’n onverwacht zonnetje op de dinsdag werkelijk een cadeautje! De kinderen genietend van de heerlijke temperatuur van de zee, in combinatie met de zon en ik wandelend langs het strand…
Het geluid van de branding heeft op mij altijd een zeer kalmerende uitwerking. Ik kan uren aan het strand zitten, of er lopen. Alleen maar kijkend naar de golven. Al wandelend bedenk ik dat het leven eigenlijk net als de zee is. Er komt dagelijks van alles op je af. Het meeste zie je aankomen en je kunt tijdig hierop anticiperen. Maar af en toe wordt je overvallen door iets in het leven. Het is groter, krachtiger dan je had verwacht. Het kan je kopje onder laten gaan, je meeslepen, waardoor je het gevoel krijgt erin te verdrinken. En als het je niet meer in de greep heeft, spoel je aan.
Waarom de een aan zijn of haar zorgen ten onder gaat, waar de ander steeds het hoofd boven water weet te houden en voet aan de grond houdt, is moeilijk te zeggen. Voor een deel heeft het te maken met hoe je in het leven staat, wat je belangrijk vindt. Maar ook is het belangrijk hoe gemakkelijk je je kunt aanpassen aan een situatie, met de golven meedeinen in plaats van je laten overspoelen. En dan zijn er nog de helpers. De mensen die je letterlijk ondersteunen om te voorkomen dat je verdrinkt, of de mensen die hulp inroepen, om hulp vragen om jou te redden. Mensen die het strand met je delen, deel uitmaken van jouw leven. Mensen die het verschil kunnen maken. Mensen om dankbaar voor te zijn.
Na die heerlijke uren op het strand was het tijd om mijn tas te pakken. De vakantie zat er voor mij weer op.
Woensdagochtend Vincent in Heerhugowaard afgeleverd, waarna mijn weg richting Heerde ging. Een file bij Haarlem en eentje bij Amersfoort deden mij besluiten de dijk Enkhuizen – Lelystad te nemen. 9 kilometer korter, maar ruim 20 minuten langer. Rechtstreeks naar Zwolle was geen optie, omdat ik de papieren voor het ziekenhuis niet bij me had. Gelukkig hadden we deze dagen de beschikking over de auto van mijn schoonzus, dus kon Cor naar ’t Harde komen. Daar wisselden we van auto, waardoor ik nog enigszins op tijd in Isala was om bloed te prikken.
Even later, bij de regieverpleegkundige, kreeg ik te horen dat de chemo van vrijdag nog niet helemaal zeker is. Mijn neutrofielen zijn nog te laag. Onder de 1.0 gaat de chemo niet door. Mijn waarde op dat moment was 0.9. De verwachting is dat de waarde vrijdag wel goed genoeg is, maar voor alle zekerheid moet ik toch eerst nog bloed prikken op vrijdagochtend. Ik krijg dan bij de dagbehandeling te horen of de chemo doorgaat of wordt verdaagd naar maandag…
Ik meld het brandende gevoel in mijn ogen en krijg te horen dat er een recept zal worden uitgeschreven voor oogdruppels. Hopelijk verlichten die de klachten wat.
Omdat na 3 chemo’s weer een MRI wordt gemaakt, krijg ik een kaartje met afspraken mee. De MRI datum wordt nog doorgebeld, daarnaast heb ik een afspraak met de chirurg (dr. Patijn) en wegens vakantie de vervanger van dr. Honkoop. Dan hoor ik dus of de chemo effect heeft gehad op de tumor. Daarna staat in principe voor 12 augustus de vierde chemo gepland.
Ik keer huiswaarts waar ik e.e.a. met Cor doorneem. Daarna vertrekt hij richting Heerhugowaard en heb ik het rijk alleen. Ook wel eens lekker rustig en eindelijk een ruimte voor mezelf ;-).
Deze dag blijkt wederom een cadeautje want het zonnetje schijnt, het blijft droog en dus ben ik in de gelegenheid om weer een flink eind te wandelen. Via Vosbergen, langs de Beeklandseweg, Kamperweg richting ‘de picknicktafel’ in Zuppeld. De geitjes zijn alweer gegroeid! Na een korte rustpauze vervolg ik mijn weg via de Elburgerweg naar m’n moeder. Het is al schemerig als ik weer thuis kom en ik verheug me weer op mijn eigen bed!
Vandaag heb ik me vooral op morgen voorbereid, zoals gepland. Er is weer genoeg fruit en groente in huis om het weekend door te komen. Ook is de voorraad zilvervliesrijst en volkorenbrood weer aangevuld, evenals de volkorenbiscuits. Bijna was ik vergeten de taxi te bellen maar ook dat is nu in orde. Het recept voor de oogdruppels was helaas nog niet binnengekomen. Morgen even navragen en dan maar laten bezorgen. Ik lees de kaarten, mailtjes en SMS’jes die zijn binnengekomen om me sterkte te wensen met kuur nummer 3. Straks zit de helft van de chemo’s erop. Daarna krijgen we nog genoeg voor onze kiezen, maar dat is dan. Ik moet in kleine stapjes tegelijk denken!
Iedere chemo blijft toch weer spannend. Je weet immers niet hoe je dit keer gaat reageren en niemand is uiteindelijk graag misselijk! Maar we hopen er ook dit keer maar weer het beste van. Mijn gewicht is op peil (ben in Egmond zelfs een kilo aangekomen!!), mijn conditie is redelijk op peil (door de regen wel veel minder kunnen lopen), het toilet boven is weer ingericht en het fruit staat gewassen op de salontafel…. Zo meteen lekker slapen en dan hopen dat de chemo morgen wordt toegediend!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 22-07-2011 00:16