Blaren blijven komen
Een uur nordicen, steeds weer nieuwe blaren, pijn aan vingers onder de nagels houdt aan evenals de gevoelloosheid bij tenen en onder de bal van mijn voeten.
Toen ik chemokuren kreeg, moest ik flink eten om op gewicht te blijven. De laatste kuren, toen ik minder smaak had, at ik ook minder gezonde dingen. Ik at meerdere keren per dag en dan vooral datgene wat ik enigszins proefde om zo ‘op krachten’ te blijven. Dat heeft nu echter een klein nadeel… Namelijk dat ik nog steeds meerdere keren per dag trek heb, maar dat die calorieën minder snel verbrand worden nu ik geen chemo meer heb. Oftewel: de kilo’s vliegen er aan!
Hoogste tijd dus om weer wat activiteit te ontplooiien!!
Omdat het met mijn energie wel weer de goede kant op gaat, had ik voor woensdagmiddag afgesproken om te gaan nordicen op de hei. Het regende wel licht, maar daar lieten we ons niet door weerhouden. We liepen onze vaste ronde, die ruim een uur duurt. Het ging op zich allemaal redelijk goed, alleen kreeg ik de laatste meters wel pijn onder mijn tenen/voeten. Bij thuiskomst bleek inderdaad dat er zich weer vele blaren onder mijn tenen hadden gevormd. Door de gevoelloosheid van mijn tenen is het gelukkig minder pijnlijk dan onder ‘normale’ omstandigheden. De blaren zijn meteen droog en ik kan de vellen er zo afplukken. Een heel vreemde gewaarwording.
Het gevoel in mijn tenen en onder de bal van mijn voet laat zich het best omschrijven als een verdoving die langzaam aan het uitwerken is. Alleen duurt dit nu al weken. Nu het weer wat kouder wordt buiten kan ik ook niet echt meer goed mijn sandalen dragen. Af en toe probeer ik mijn laarzen, maar door de hakken is dit een ware uitdaging voor mijn voeten…. Ik hoop wel dat daar op termijn nog enige verbetering in zal optreden.
Datzelfde geldt ook voor mijn vingers. De pijn onder mijn nagels had eigenlijk nu al minder moeten zijn, gezien mijn ervaringen na chemo 4 en 5. Maar helaas blijven mijn vingers gevoelig. Ik kan wel typen maar kracht zetten met mijn vingers, krabben of peuteren is nog steeds pijnlijk. Mijn pinken en ringvingers zijn het ergst. Die nagels zijn ook bruin gevlekt als gevolg van de chemo. Mogelijk dat dit die pijn veroorzaakt? Maar goed, ook daarvan hoop ik dus dat het nog zal verbeteren.
Vanmiddag had ik een afspraak met een gynaecoloog over de extra ingreep volgende week. De arts leek enigszins verbaasd over de snelheid waarmee e.e.a. in gang was gezet. Mijn afspraak met hem was immers ook ‘even tussendoor’ ingepland. Ik legde hem uit over het hoe en waarom. Dat ik een hormoongevoelige tumor heb, nog geen uitsluitsel heb of ik erfelijk belast ben en nu toch ook al in de overgang ben, dat het meer kwaad kan doen dan goed om ze te laten zitten. Hij vroeg naar de borstoperatie die zou volgen en ik antwoordde: “Ik krijg een GRM en okselkliertoilet. Nogal radicaal dus.” De arts keek mij aan en zei dat het vast niet meeviel, maar vond dat ik mij dapper opstelde. Waar heb ik dat meer gehoord? ;-) Om niet voor verrassingen te komen staan, wilde hij toch mijn eierstokken even met een inwendige echo bekijken. Hij constateerde dat inderdaad de eierstokken en eileiders al kleiner waren geworden en alles zag er verder goed uit. Geen verklevingen of iets dergelijks die de ingreep complexer zouden maken.
De arts legt de ingreep uit die zijn collega zal uitvoeren. Omdat we nog niet weten of ik erfelijk belast ben, wordt de procedure gevolgd alsof ik wel gendrager ben. Dat houdt in dat ook mijn eileiders zullen worden verwijderd. Bij gendragers bestaat namelijk een kleine kans dat deze worden aangetast door kanker. We nemen dus geen enkel risico in deze. Het verwijderen van de eierstokken is een relatief kleine ingreep, in de vorm van een kijkoperatie. 3 Kleine incisies in de onderbuik zijn daarvoor voldoende, waarbij die in het midden iets groter zal zijn, omdat daardoor het verwijderde weefsel mijn lichaam zal verlaten. Bovendien kijken ze meteen nog even rond of in de buik verder alles rustig is. Een geruststellende gedachte!!
Volgens de gynaecoloog moet ik na een dag of 3 weer redelijk op de been kunnen zijn en dan mag ik weer datgene doen wat ik aankan. Nou ja, gezien het okselkliertoilet zal dat nog niet zoveel zijn. Dus ga ik ervan uit dat mijn arm volgende week en de weken daarna de meest beperkende factor zijn.
Ik wacht het maar af en laat het allemaal over me heen komen. Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de komende dagen, met al het goede wat dat brengt!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 13-10-2011 19:16