Ik tel mijn zegeningen
Hoe anders had het kunnen zijn….. ik was er nog net op tijd bij…. Geen garanties maar wel goede hoop
Het bezoek aan het ziekenhuis heeft nog een andere uitwerking op mij gehad, een meer filosofische. Terwijl ik mij de afgelopen week zo vervelend voelde heb ik geen traan gelaten. Mede omdat ik wist dat het mijn keel nog verder zou dichtknijpen en het dus de kwaal alleen maar erger zou maken. Dat telde op dat moment zwaarder dan de opluchting om even te kunnen toegeven aan teleurstelling. Maar nadat ik onderstaande geschreven had kon ik mijn tranen niet langer onderdrukken ….
Mijn overbuurvrouw in het ziekenhuis was een opgewekt uitziende, maar zich erg ziek voelende vrouw. Weinig eten binnenhouden, sondevoeding, slecht kunnen slikken net als ik, maar steeds vriendelijk lachend en moedig proberend door de dag te komen. Met haar 57 jaar was ze na mij de jongste van de kamer. Ze zou weer een chemo krijgen en bijna naar huis gaan, toen ze weer koorts bleek te hebben.
De laatste dag in het ziekenhuis, toen ik al weer wat mobieler was, hebben we aan tafel wat gesproken. Ze had 2 jaar geleden borstkanker gekregen. Had een borstamputatie ondergaan en had chemo’s gekregen. In 2010 zijn er lymfeklieren verwijderd en nu zat ze wederom aan de chemo’s en herceptin. Ze raakte vermoeid door het praten en dus vroeg ik geen verdere details, maar ik was wel verbaasd over haar tegenslagen, met daarbij die serene glimlach. ’s Middags zou ze met haar gezin een gesprek hebben bij de arts. Daar kreeg ze te horen dat ze niet zoveel meer voor haar konden doen. Alle chemo’s sloopten haar dusdanig dat ze veel last had van de bijwerkingen, terwijl de chemo’s niet echt het gewenste resultaat brachten.
Een van mijn andere zaalgenoten kreeg deze week een soortgelijk bericht te horen.
In gedachten ga ik terug naar mijn ‘goed nieuws gesprek’, waarin ik te horen kreeg dat ik geen uitzaaiingen had. Ik was wel heel blij en opgelucht! Het was voor mij een reden voor gebak, het maakte mijn motivatie om het hele proces in te gaan wel heel anders! Vele malen sterker!
Toen ik het ontdekte had ik een mamacarcinoom van zo’n 8 tot 8,5 cm., met aangetaste lymfeklieren, maar geen uitzaaiingen. We hebben het dan over fase 3, met een overlevingskans van 66,7 %. Harde feiten en harde cijfers en eerlijk gezegd ben je er dan nog net op tijd bij. Want, optimist als ik ben, bedenk ik dat dit percentage mede tot stand gekomen is door mensen die al hoogbejaard zijn of in slechte conditie verkeren. Ik ga er vanaf het begin dus van uit dat ik tot die 66,7% mag behoren. Als ik het nog later had ontdekt, had ik wellicht in fase 4 verkeerd met heel andere, zeg maar gerust veel minder gunstige vooruitzichten.
Toch ook voor mij geen garantie. Want als ik hier goed doorheen kom kan het ook bij mij terugkomen, net als bij mijn overbuurvrouw. Ik ben mij daar deze dagen wel heel goed van bewust. Zeker ook na het verhaal van mijn lotgenote met wie ik in Tallinn sprak. Beide dames verkeerden oorspronkelijk zelfs nog in fase 1 of 2.
Maar ik houd goede hoop, ik moet van mezelf in genezing geloven. Dat is denk ik ook belangrijk voor het huidige proces. En daarbij tel ik mijn zegeningen. De bijzondere gesprekken die ik in deze periode met verschillende mensen mag hebben, de bijzondere mensen die in deze periode op mijn pad komen, de bewustwording van de vergankelijkheid van dingen en het besef wat wel en niet belangrijk voor me is om tijd en aandacht aan te geven. Het is een soort mentaal rijpingsproces dat ik door mijn volle agenda een beetje voor me had uitgeschoven. Maar ook het feit dat ik er tijdig bij was en dus nog goede hoop mag hebben op volledig herstel, zie ik als een zegening. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn en dat brengt een glimlach om mijn mond. En zonder er een woord over te hebben gesproken denk ik te weten dat de serene glimlach van mijn overbuurvrouw uit dezelfde bron van vertrouwen en dankbaarheid komt, dus:
tel uw zegeningen, één voor één.
Tel ze alle en vergeet er geen.
Tel ze alle, noem ze één voor één.
En je ziet God’s liefde dan door alles heen.
Dit artikel werd gepubliceerd op: 27-08-2011 10:05