Stevige schoenen
Bemoedigende woorden, verwonderde blikken, laatste mailtjes, strijkgoed wegwerken en rust zoeken….
Wat doet een mens op de dag voor de eerste chemokuur? Ik zou het niet weten. Ik weet niet hoe andere mensen daarmee omgaan. Heb bewust geen andere blogs of dagboeken gelezen, omdat ik nu eenmaal de dingen doe zoals ik ben. Zo wil ik ook blijven. Intuïtief doen wat ik voel dat ik moet doen, mezelf blijven door alles heen! Ik heb in ieder geval eerst wat uitgeslapen, met de hond gelopen, ben naar de supermarkt geweest voor eten voor de komende 2 dagen, heb m’n mail weggewerkt en ben vervolgens gaan staan strijken. De avond ervoor, in Apeldoorn bleek de linker achterband van de auto een probleempje te hebben. Het leek hetzelfde euvel als december vorig jaar in Arnhem met het rechter achterwiel, namelijk ‘een lekke band’. Niet helemaal plat, maar toch! Wat doe je dan om 00:00 uur in een parkeergarage in Apeldoorn? Inderdaad, toch maar rustig naar huis rijden, wetend dat dit je eventueel een nieuwe band kost! Alternatieven op dat tijdstip, wetend dat je geen reservewiel hebt, leken serieus minder aantrekkelijk. Dan maar even naar huis bellen dat de meisjes wat later zijn, en rustig rijdend via de dorpenweg huiswaarts. De auto stond deze dag dus bij de garage om te kijken of het inderdaad ook nu weer het ventiel was. Dan zou het meevallen….
Met een volwaardige auto heb ik uiteindelijk ’s middags Vincent uit school gehaald. We hebben een paar potjes gedamd, maar ik was er onvoldoende met m’n hoofd bij en heb tot slot maar even gewoon een klein dutje gedaan in het zonnetje, uit de wind.
’s Avonds, na het eten vertrokken moeder en zoon naar de kerk. Deze week is de hele week ’s avonds een korte bijeenkomst, zoals de vrienden van Jezus tussen hemelvaart en Pinksteren bij elkaar zaten en onophoudelijk baden… Die avond ging het over Jezus de geneesheer. Hoe toepasselijk. Niet de stelling ‘als je maar genoeg gelooft, dan zul je beter worden’ en ook niet de stelling ‘je hoeft je niet in te enten want God geneest, dus als je ziek wordt is het God’s wil’, maar genezing van binnenuit! Je kunt lichamelijk ziek zijn, maar je toch genezen voelen! Zo’n geneesheer! Ik voel wat bedoeld wordt, want zo voel ik het al sinds die uren op de hei, die eerste dinsdag van de uitslagen!
Bij thuiskomst zit Cor aan de telefoon met een klant uit Canada. De laatste dingen bespreken voor haar site, die eind van deze maand online moet! Ik breng Vincent naar bed en stap in de auto. Het is 21:15 uur, de zon gaat bijna onder, wanneer ik bij de hei arriveer. Misschien zie ik straks nog wel hertjes…. Terwijl ik daar loop en zit, zakt de zon langzaam achter de bomen weg. De leeuweriken voeren het hoogste woord. De specht houdt zich deze avond rustig. Ik geniet van de geur van zachte dauw na een zonnige dag, de kleuren van de zakkende zon over de hei, de kwetterende vogels en de intense rust. Het is volkomen windstil.
Ik denk aan de kaart die ik deze week kreeg: voorop een paar stevige bergschoenen en de tekst: Als Gods wegen over rotsige paden voeren, zorgt Hij wel voor goed schoeisel! Ik kijk naar mijn Zwitserse sandalen, die mij deze dagen al vele malen deze kant op hebben gebracht! Ze zijn voor anderen wellicht niet aantrekkelijk om te zien, maar mij bieden ze voldoende ruimte om te bewegen en ze hebben een stevige zool met veel veerkracht. Ik vind dat ik goed gewapend naar het ziekenhuis ga….
Immers…. ik ga niet alleen!
Ik weet niet wanneer ik de volgende post kan plaatsen. Dat is een beetje afhankelijk van hoe ik op de medicatie reageer.... Als het een paar dagen duurt, dan weten jullie waarom!!
Dit artikel werd gepubliceerd op: 10-06-2011 07:07