Moment(je) van bezinning
Onbewust toch beetje spanning, vooral bezig blijven, deze dag is voor mijn kinderen
De afgelopen week bleek wel dat veel mensen met mijn operatie van morgen bezig zijn. Mensen om mij heen zijn er misschien nog wel meer mee bezig dan ik zelf. Naarmate de dag nadert krijg ik weer meer kaartjes in de post, mailtjes ter bemoediging en onverwacht bezoek. Daardoor krijg ik zelf toch ook onbewust een beetje spanning. Ik probeer dat gevoel te relativeren door te denken: “Ach, dit soort operaties wordt dagelijks uitgevoerd. Waarom zou het bij mij anders gaan?” Of met humor....zoals ik tegen de anesthesist zei toen ik de wachtkamer weer in liep: “En nu maar hopen dat ik niet tot die 1 op een miljoen mensen behoor die alles voelt maar dit tijdens de operatie niet kenbaar kan maken. Mocht dat zo blijken te zijn, dan zal ik het u achteraf laten weten!” ;-) Ik grijnsde om de stilte die viel voor hij zich weer herstelde en antwoordde: “Dat is goed!”
Deze dagen vragen veel mensen aan mij of ik er tegenop zie. Mijn antwoord luidt dan steevast: “niet tegen de operatie, wel de tijd erna”. De pijn, de zwellingen en toch ook de verminking van je lichaam. Ik kan immers nu nog niet voorzien hoe mijn onderbewustzijn mijn psyche aanstuurt. Bovendien spelen hormonen natuurlijk ook nog een grote rol. Ik kan sowieso emotioneel minder stabiel worden door de veranderende hormonen als gevolg van de overgang. Maar daarnaast krijg ik 5 jaar lang nog pillen om de vorming van nieuwe tumoren tegen te gaan. Die pillen werken in op de oestrogeen die nog door mijn bijnieren wordt aangemaakt. Een van de bijwerkingen daarvan is dat je depressief kunt worden :-(. Als je dat combineert met de operatie die mij morgen wacht, dan durf ik geen hand in het vuur te steken voor mezelf dat ik over een half jaar of een jaar nog net zo rationeel kan zijn als nu.
Maar zoals ik al vaker heb geschreven hier op mijn blog….. alles op z’n tijd, in kleine stapjes denken.
Ik heb in de loop van de tijd veel boekjes gekregen met gedichtjes, lichtpuntjes en wijsheden om mij op de verschillende momenten te bemoedigen. Voor dit momentje van bezinning vond ik gisteravond een hele mooie.
Geef mij kracht om te veranderen wat ik veranderen kan.
Geef mij rust om te accepteren wat ik niet veranderen kan.
En geef mij wijsheid om het verschil te weten.
Afgelopen maandag mocht ik hulp ontvangen voor het schoonmaken / -houden van het huis. Deze engel met poetsdoek zal de komende weken, wanneer ik zelf minder kan en mag, ervoor zorgen dat het woongedeelte schoon blijft. En er staan ook nog wat dames in de startblokken eventueel voor strijkwerk of bij calamiteiten. Dat is dus al een hele zorg minder!! Zelf heb ik me deze dagen alsnog maar gestort op het ‘opruimen en herindelen’, al is het nog lang niet zoals ik het wil…. Het geeft me tenminste wel iets om bezig te blijven, waarbij ik geen computer nodig heb. Want na wekenlang met de laptop op schoot heb ik sinds een week weer last van mijn rechterschouder. Ik heb sindsdien meteen maatregelen getroffen door minder te computeren en een kussen mijn arm te laten ondersteunen wanneer ik wel weer met laptop in de stoel zit. Dat, in combinatie met massage en oefeningen maakt dat de ergste pijn alweer is afgezakt. Het blijft echter wel een puntje van aandacht, ook voor de komende tijd. Vooral ook omdat ik links natuurlijk niet zoveel mag…. Dan moet ik extra zorg dragen voor mijn rechterarm!
De laatste dag voor de operatie besteed ik grotendeels aan mijn kinderen. Zo dadelijk nog even mijn BTW aangifte verder voorbereiden. Dan kunnen we tegen de middag richting Arnhem. Er moeten winterkleren gekocht worden. Manon heeft haar budget inmiddels op haar rekening staan en kan zich met een vriendin in de winkels uitleven, terwijl Vincent en ik in een rustiger tempo met wat meer pauzes onze slag gaan slaan. Als de winkels sluiten verzamelen we bij een pizzeria en de dag wordt afgesloten met een bezoek aan de bioscoop. Dat wordt extra bijzonder, omdat Vince nog nooit in een echte bioscoop geweest is. Daarmee heb ik dan op de valreep weer een belofte ingelost!!
Vandaag is het precies 5 maanden geleden dat ik bij de huisarts zat, met een gevoel van schaamte omdat ik als ‘spoed’ door Cor was aangemeld. Nu, 5 maanden later, heb ik er 6 chemokuren op zitten, zit ik op de vooravond van een ingrijpende operatie en ben ik in afwachting van 5 – 7 weken bestralingen. Wat kan er in korte tijd toch veel veranderen in een mensenleven.
In gedachten ben ik bij de andere mensen uit onze kring die ook morgen worden geopereerd, of op 3 november een belangrijk moment tegemoetzien. Ik hoop dat ze dezelfde kracht mogen ervaren en uit dezelfde bron van rust putten als ik… Ik wil deze blog besluiten met een wijsheid van St. Francis de sales (1567-1622)
Niets is zo sterk als zachtmoedigheid
niets zo zachtmoedig als ware sterkte
Dit artikel werd gepubliceerd op: 19-10-2011 08:32